کتاب در ستایش تن‌آسانی

«در ستایش تنآسانی» مجموعه نوشتارهایی به قلم فیلیپ گُدار(-۱۹۵۹)، پل لافارگ(۱۹۱۱-۱۸۴۲)، پلین واگنر، رائول ونه گم و برتراند راسل(۱۹۷۰-۱۸۷۲) از فیلسوفان معاصر است. در بریده‌ای از نوشتار «راه‌های تن‌آسایی» نوشته فیلیپ گدار می‌خوانیم: «اخلاقِ کار، کُندی و آهستگیِ انسانی را شرم و عیب می‌داند. همه‌چیز باید برای ما بر پایه‌ی تندی و سرعت دارای بازدهی و کارآمدی باشد، هنجار فراهم‌کننده‌ی افزایشِ هرچه بیش‌تر تولید به یمنِ ماشین‌آلات را محترم بشمرد، ماشین‌آلاتی که به نوبه‌ی خود از خدمت‌کارانِ انسانی‌اش می‌طلبد که سریع، هنجارمند، دقیق و وقت‌شناس باشند. از هنگام طلوع صنعت تا کنون شبه‌انسان‌ها مؤظف بوده‌اند خود را با ماشین تطبیق دهند. از همان سده‌ی نوزدهم، هنگامی که پُل لافارگ آسیب‌های انقلاب صنعتی را مشاهده کرد، فکرِ ساختنِ ماشین‌هایی برای بزرگ‌سالان امکان‌پذیر شده بود. اما به جای این اقدام، صاحبان صنایعِ بافندگی کارِ کودکان را چنین توجیه کردند که فقط کودکان می‌توانند با جثه‌های کوچک‌شان به زیر ماشین‌آلات بخزند و نخ و رشته‌های گسیخته را گره بزنند. چنان‌که انگار تصورِ ساختنِ ماشین‌آلاتِ «خاص بزرگ‌سالان» امکان نداشته است. این نسل‌های پیاپیِ کودکان بودند که به‌اجبار در برابر ابعادِ ماشین‌آلات کمر خم کردند و نه این‌که ماشین‌آلات ویژگیِ انسانی را رعایت کرده باشند. در دهلیزهای معادن، کودکان واگن‌های کوچکِ پُر از زغال‌سنگ را که از راهروهای تنگ می‌گذشت، به ادعای استثمارکنندکان‌شان، «به‌راحتی» به جلو هْل می‌دادند... توجیه‌های اساسی دیگر نیز در همین راستا بود، یعنی کار را عامل تحقق‌بخشیدن به آن‌چیزی می‌دانست که در انسانِ اندیشه‌ورز انسانی است: با کارکردن از اوانِ کودکی هر کسی ارزش‌های حقیقی زندگی را یاد می‌گیرد؛ در هنگام کارکردن، دست‌ِ کم، آدم مشغول می‌شود. یعنی که به چیز دیگری فکر نمی‌کند، مانند کتاب‌خواندن، بحث‌کردن، کشفِ عشق، انقلاب‌کردن، یا صرفاً استراحت‌کردن.»

درباره برتراند راسل

برتراند راسل (1872-1970) یکی از برجسته‌ترین فیلسوفان، منطق‌دانان و نویسندگان قرن بیستم است که به‌ویژه برای بنیان‌گذاری فلسفه تحلیلی شناخته می‌شود. او در ولز متولد شد و در کودکی تحت مراقبت مادربزرگ خود قرار گرفت. علاقه به ریاضیات و فلسفه از همان دوران نوجوانی در او شکل گرفت و سرانجام در دانشگاه کمبریج، ریاضیات را به فلسفه ترجیح داد.

راسل در آثار خود، مفاهیمی مانند "اتمیسم منطقی" و "نظریه توصیفات" را بسط داد که تأثیر عمیقی بر فلسفه زبان و منطق گذاشتند. او در کتاب "اصول ریاضیات" تلاش کرد ریاضیات را به منطق تقلیل دهد و مفهوم "پارادوکس راسل" را معرفی کرد. این نظریه‌ها سهم بسزایی در پیشبرد منطق و ریاضیات داشتند.

علاوه بر فعالیت‌های فلسفی، راسل به مسائل اجتماعی و سیاسی نیز توجه داشت. او در طول جنگ جهانی اول به‌عنوان یک صلح‌طلب فعال شناخته شد و به دلیل مخالفت با جنگ و سربازی اجباری زندانی شد. در دوره‌های مختلف زندگی، از لیبرالیسم به سوسیالیسم گرایش پیدا کرد، اما انتقاد شدیدی نسبت به کمونیسم شوروی داشت.

راسل بیش از 70 کتاب و 2000 مقاله در زمینه‌های فلسفه، منطق، اخلاق و مسائل اجتماعی نوشت. آثار برتراند راسل مانند "در ستایش بطالت"، "شاهراه خوشبختی" و "چرا مسیحی نیستم"، توجه گسترده‌ای به مسائل اخلاقی، اجتماعی و زندگی انسانی داشتند.

راسل در 1950 جایزه نوبل ادبیات را دریافت کرد و در سال‌های پایانی عمر، در مبارزات ضد جنگ و مخالفت با سلاح‌های هسته‌ای فعالیت کرد. او به‌عنوان فیلسوفی که مرزهای فلسفه، سیاست و اخلاق را درنوردید، به نسل‌های بعد الهام بخشید.