کتاب ولتر

کتاب ولتر نوشتهٔ جان گری و ترجمهٔ اکبر معصوم بیگی است. انتشارات آگه این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر شما را با برخی از آرای ولتر آشنا می‌کند.

درباره کتاب ولتر

«ولتر و روشن‌گری»، «مذهب ولتر»، «اندیشهٔ سیاسی ولتر» و «نسل‌های بعدی ولتر» بخش‌های اصلی کتاب ولتر را تشکیل داده‌اند.

ولتر، نویسنده و فیلسوف فرانسوی، مشهورترین نمایندهٔ مصلحان اجتماعی و آزاداندیشانی است که نوشته‌هایشان جنبش اندیشه‌ها را در فرانسهٔ سدهٔ هجدهم مشخص می‌کند. قرن هجدهم به عصر روشن‌گری شهرت دارد.گفته شده است که ولتر به‌معنای اخص کلمه فیلسوفی نظام‌یافته و دارای دستگاه فلسفی مستدل، منسجم و اصیل نیست؛ بلکه بیشتر کارهای دیگر فیلسوفان را ترجمه، تفسیر و عامه‌فهم کرده است. کار فلسفی خود ولتر بیش‌تر تحت تأثیر تجربه‌باوری انگلیسی و خداباوری طبیعی است. اندیشه‌های فلسفی او تا دورهٔ پختگی و بلوغ فکری آن، طی دوران تبعیدش در انگلستان، در زمانی پروده شد که این کشور از موهبت دولتی بسیار لبیرال برخوردار بود، اما حقیقت این است که ولتر پیش از آن، شک دستوری «دکارت»، شک‌گرایی «مونتنی»، اپیکورباوری پیروان لاابالی و قلندرمآب «گاسندی»، روح انتقادی پیشگام بزرگ خود «پی‌یر بل» را جذب کرده بود و بدین‌گونه تکیه بر فیلسوفان و دانشمندان انگلیسی بر زمینه‌ای بارور بالیدن گرفت.

عمیق‌ترین دغدغهٔ فکری و دینی ولتر متوجه مسئلهٔ شر بود.

خواندن کتاب ولتر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران فلسفه پیشنهاد می‌کنیم.

درباره جان گری

جان گری، نویسندهٔ کتاب «ولتر»، در زمان نوشتن این کتاب استاد اندیشهٔ اروپایی در دانشگاه اقتصادی سیاسی لندن (ال.اس.ئی) بود. او که در سال ۲۰۰۸ بازنشسته شد، مؤلف کتاب‌های متعدد از جمله «آیزایا برلین» و نویسندهٔ دائمی نشریاتی چون گاردین، نیواستیسمن،‌ تی.ال.اس و نیویورک تایمز بوک ریویو بوده است.

بخشی از کتاب ولتر

«تساهل چیست؟ تساهل از متعلقات انسان‌هاست. ما همه آکنده از ضعف و خطاییم؛ بگذارید از بابت حماقت‌های خود متقابلاً از یکدیگر پوزش بخواهیم ــ این نخستین قانون طبیعت است. (ولتر) (۱۵)

ولتر نیز مانند همهٔ فیلوزوف‌ها کوشش خود را برای رهایی نوع بشر به کار برد؛ اما گمان نداشت که غرض از این کوشش استقرار یک حاکمیت سیاسی واحد جهان‌شمول است. او در سراسر زندگی فعّال خود به ارزش‌های سیاسی لیبرال واحدی تعهّد داشت؛ اما هرگز تصوّر نمی‌کرد که این آرمان‌های سیاسی بتواند، یا می‌بایست، در یک شیوهٔ حکم‌رانی تجسّم یابد. ولتر بارها خواهان استبداد روشن‌اندیش شد، کاترین کبیر و فردریک کبیر، پادشاه پروس، را سبک و سنگین کرد، و در مواقع دیگر از سلطنت مشروطه حمایت کرد. در این خصوص، در نوشته‌های ولتر به طور پراکنده حتی به برخی اشاره‌های خوشایند به دموکراسی برمی‌خوریم. (با این همه او هرگز در باورهای جمهوری‌خواهانهٔ مدنی دربارهٔ برتری ذاتی خودحکم‌رانی مردمی شریک نبود.)

نگرش‌های ولتر دربارهٔ بهترین حکومت ممکن در سراسر عمر طولانی، شلوغ و پرتنوع او سخت دستخوش تغییر شد. اما انعطاف‌پذیری سیاسی مادام‌العمر او نشانی از فرصت‌طلبی (اپورتونیسم) مزمن و ریشه‌دار نداشت. راست است که ولتر از نشست و برخاست با مردان و زنان صاحب قدرت لذت می‌برد و تملق‌شان را می‌گفت. او برای مجیزگویی از کسانی که چاپلوسی‌شان را می‌کرد چندان سخت‌گیر نبود. اما این هم هست که برای پرهیز از آزردن آن‌ها عقاید خود را پنهان نمی‌کرد. حمایت ولتر از حکومت‌های متفاوت در زمان‌ها و مکان‌های مختلف به او ثابت نکرد که برای خوشایند حامیان خود باید عقایدش را رُتوش کند. روش او کاربست دیدگاهی تغییرناپذیر بود. ولتر فرصت‌طلب نبود بلکه نسبی‌انگاری سیاسی بود.»