کتاب تاریخ سرزمین ایران (۲۵ قرن تاریخ)

کتاب تاریخ سرزمین ایران (۲۵ قرن تاریخ) نوشتهٔ عباس پرویز است و انتشارات نگاه آن را منتشر کرده است. این کتاب ۲۵ قرن تاریخ ایران را روایت می‌کند.

درباره کتاب تاریخ سرزمین ایران (۲۵ قرن تاریخ)

ایران کشوری پهناور و دارای تاریخ و سرگذشت پرفرازونشیبی است. بسیاری از افراد ترجیح می‌دهند تاریخ ایران را در کتابی موجز و بدون پیش‌داوری و قضاوت بخوانند و از کل تاریخ این سرزمین آگاه شوند. عباس پرویز در کتاب تاریخ سرزمین ایران سعی کرده است با شیوا و موجزترین زبانْ تاریخ ایران را بازگو کند. این کتاب از کهن‌ترین دوران‌های تاریخی تا زمان پهلوی (معاصر) را شامل می‌شود.

خواندن کتاب تاریخ سرزمین ایران (۲۵ قرن تاریخ) را به چه کسانی پیشنهاد می‌‌کنیم

این کتاب را به تمام طرفداران کتاب‌های تاریخ ایران پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب تاریخ سرزمین ایران (۲۵ قرن تاریخ)

کلمان هوار در کتاب «ایران قدیم و تمدن ایرانی» می‌گوید: «کوروش مسلما یکی از بزرگترین شخصیت‌های تاریخ بود و در این امر جای هیچ‌گونه شک و تردید باقی نیست» فقط عدم وجود مدارک و اسناد کافی از دوران قدیم مانع شده است که ماهیت تاریخی وی آن‌چنان که باید آشکار و روشن گردد، مورخین قدیم مانند هرودوت و کتزیاس کوروش را از حیث قوت سیاست و زیادی تهور و شهامت و جوانمردی و درستی و مردانگی و آزادمنشی طوری در انظار جلوه‌گر ساخته‌اند که اگر محققین جدید وی را از این جهات با شارلمانی و سرداران بزرگ رومی در قرون وسطی مقایسه کرده‌اند نابه‌جا نگفته و راهی بیهوده طی نکرده‌اند.

کوروش بی‌تردید در روش کشورداری و نظامیگری و لشکرکشی قوتی تمام داشت که توانست در اندک مدتی از پادشاهی کشور کوچک آنزان به مقام شاهنشاهی ایران و تشکیل سلسله هخامنشیان برسد و سه امپراطوری ماد و لیدی و بابل را درهم شکند و مملکتی را به‌وجود آورد که از حیث عظمت و وسعت تا آن زمان در تاریخ سابقه نداشت. حدود ایران در اواخر سلطنت این پادشاه از مغرب به تنگه داردانل (هلس پونت) و مدیترانه و از مشرق به رود سند و از شمال قفقاز و دریای خزر و رود سیحون و از جنوب دریای عمان و خلیج فارس و شبه جزیره عربستان بود. اسکاریگو، یکی از مورخین درباره کوروش چنین گوید «قبل از کوروش هیچ‌گاه دولتی به این عظمت به‌وجود نیامد، شخصیت مؤسس چنین دولتی را تنها از سایه‌ای که وی در تاریخ انداخته است می‌توانیم درک کنیم. به علت آن‌که از جزئیات کارها و دوران زندگی او اطلاعی نداریم. مسلم است که کوروش تنها قصد کشورستایی نداشت بلکه در فکر اداره آن هم بود. این پادشاه و جانشینان وی معتقد بودند که اداره سرزمین‌هایی به این عظمت و وسعت از جانب خداوند به ایشان واگذار شده است.

درست است که وجود سرداری خردمند و هنرمند باعث پیشرفت نظامی و توسعه دامنه کشور می‌شود، اما عامل اصلی این پیشرفت نظام و تربیت سربازان کارآزموده است، کوروش قدرت عامل نظام و سرباز را می‌دانست و به همین مناسبت در رفاه حال آنان می‌کوشید و پیوسته توان خود را به تربیت و تقویت روحیه آنان صرف می‌کرد. ناپلئون کبیر اگر سربازان جنگیده و مجرب و تربیت شده دوران انقلاب را در اختیار نداشت مسلما نمی‌توانست نبوغ نظامی خود را به‌کار اندازد و پرچم فرانسه را بر فراز قسمت اعظم نقاط اروپا به اهتزار درآورد. بنابراین وجود سردار و سرباز به یکدیگر پیوسته و درهم آمیخته است. سرّ موفقیت کوروش در جنگ‌ها وقوف بر این مسئله بود و با سربازان مانند برادر رفتار می‌کرد.

برخی از مورخین جدید یکی از عوامل پیشرفت کار کوروش را اقبال بلند او و تصادف روزگار می‌دانند، زهی کوته‌نظری و بیمایگی که نام بلند سرداری را که دوست و دشمن ستایشگر او هستند چنین خوارمایه می‌پندارند و اعتلاء نام ایران را به برکت وجود بی‌همتای وی به حساب تصادف و اقبال می‌گذارند. کوروش هم سرداری بیمانند و هم پادشاهی لایق و کاردان بود. در میدان جنگ دوشادوش سربازان می‌جنگید و در صفوف نخستین زوبین بر دست پیشاهنگ ایشان بود. کشته شدن او در نبرد ماساژت‌ها دلیلی بارز بر این مدعاست. با مختصری توجه و دقت هر نوآموزی به آسانی به این مطلب پی می‌برد تا چه رسد به مورخین عالیقدر که رأفت و مهربانی کوروش با ملل تابعه و نگاهداری وضع حکومت ملی و بومی آن‌ها و احترام به آیین و مقدسات دین ایشان موجب توفیق وی در اداره مملکتی به آن عظمت که شرحش گذشت می‌گردید. توجه کوروش به بل‌مردوک مظهر خداوند بابلی‌ها و فرستادن (چهل‌ودوهزاروششصد) تن یهودی مقیم بابل به اورشلیم و دستور تعمیر و آبادانی معبد آن‌ها و کمک‌های مادی و معنوی به ایشان و بازگرداندن اشیاء مقدس و قیمتی باورمندان مذاهب مختلف که پادشاهان زورگوی بابلی با جبر و قهر آن‌ها را به خزانه خود آورده بودند به اماکن اصلی ایشان از حس عطوفت و پاکدلی شاهنشاه ایران آبشخور داشت و نه چیز دیگر.