دانلود و خرید کتاب صوتی مرگ الیویه بکای و داستان‌ های دیگر

کتاب صوتی مرگ الیویه بکای و داستان‌ های دیگر نوشتهٔ امیل زولا و ترجمهٔ محمود گودرزی است. گویندگی این مجموعه داستان صوتی فرانسوی را رضا عمرانی انجام داده و انتشارات ماه آوا آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب صوتی مرگ الیویه بکای و داستان‌ های دیگر

کتاب صوتی مرگ الیویه بکای و داستان‌ های دیگر (La Mort d'Olivier Bécaille) حاوی مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه به قلم امیل زولا است که مضمونی اجتماعی دارد. در اصلی‌ترین داستان این مجموعه که در بخش ابتدایی روایت می‌شود، قصهٔ مردی به نام «الویه بکای» را می‌شنوید. داستان از این قرار است که الیویه بکای همراه با همسرش (مارگریت)، چند روزی است که به پاریس مهاجرت کرده تا با کار در آنجا زندگی تازه‌ای برای خودشان بسازد. این مرد از بچگی به مریضی عجیبی مبتلا بود که به‌خاطر آن، دچار حمله‌های عصبی ناگهانی و سنگ‌کوب می‌شود؛ به‌طوری‌که برای ساعاتی متوالی عضلات بدنش خشک می‌شود و توانایی حرکت و صحبت را از او می‌گیرد. او مثل یک مرده به گوشه‌ای می‌افتد و ناچار منتظر می‌ماند تا این حمله تمام شود. همین موضوع سبب شده که الیویه از بچگی ترس از مردن و زنده‌به‌گورشدن داشته باشد؛ زیرا حدس می‌زند که ممکن است مردم این حالتش را با مردن اشتباه بگیرند. حالا در صبح یک روز یکشنبه، داستان را از زبان خودِ الیویه می‌شنوید. به نظر می‌رسد که او مرده است! همسرش که در شوک بدی فرو رفته، با عجز و استیصال پای تخت او نشسته و با بوسیدن دستش التماس می‌کند که بیدار شود. این داستان نخست از این مجموعه است. عنوان داستان‌های بعدی عبارت است از «سروان بورْل»، «چگونه می‌میریم»، «سیل» و «آنژین».

می‌دانیم که داستان کوتاه به داستان‌هایی گفته می‌شود که کوتاه‌تر از داستان‌های بلند باشند. داستان کوتاه دریچه‌ای است که به روی زندگی شخصیت یا شخصیت‌هایی و برای مدت کوتاهی باز می‌شود و به خواننده امکان می‌دهد که از این دریچه‌ها به اتفاقاتی که در حال وقوع هستند، نگاه کند. شخصیت در داستان کوتاه فقط خود را نشان می‌دهد و کمتر گسترش و تحول می‌یابد. گفته می‌شود که داستان کوتاه باید کوتاه باشد، اما این کوتاهی حد مشخص ندارد. نخستین داستان‌های کوتاه اوایل قرن نوزدهم میلادی خلق شدند، اما پیش از آن نیز ردّپایی از این گونهٔ داستانی در برخی نوشته‌ها وجود داشته است. در اوایل قرن نوزدهم «ادگار آلن پو» در آمریکا و «نیکلای گوگول» در روسیه گونه‌ای از روایت و داستان را بنیاد نهادند که اکنون داستان کوتاه نامیده می‌شود. از عناصر داستان کوتاه می‌توان به موضوع، درون‌مایه، زمینه، طرح، شخصیت، زمان، مکان و زاویه‌دید اشاره کرد. تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در جهان «آنتوان چخوف»، «نیکلای گوگول»، «ارنست همینگوی»، «خورخه لوئیس بورخس» و «جروم دیوید سالینجر» و تعدادی از بزرگان داستان کوتاه در ایران نیز «غلامحسین ساعدی»، «هوشنگ گلشیری»، «صادق چوبک»، «بهرام صادقی»، «صادق هدایت» و «سیمین دانشور» هستند.

شنیدن کتاب صوتی مرگ الیویه بکای و داستان‌ های دیگر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر فرانسه و قالب داستان کوتاه پیشنهاد می‌کنیم.

درباره امیل زولا

امیل زولا با نام کامل «امیل ادوار شارل آنتوان زولا» در ۲ آوریل ۱۸۴۰ به دنیا آمد و در ۲۹ سپتامبر ۱۹۰۲ درگذشت. او رمان‌نویس، نمایشنامه‌نویس و روزنامه‌نگار فرانسوی و مهم‌ترین نمایندهٔ مکتب ادبی ناتورالیسم و عامل مهمی در گسترش تئاتر ناتورالیستی بود. او یکی از معروف‌ترین نویسندگان فرانسوی است که کتاب‌هایش در سطح وسیع در جهان ترجمه، چاپ، تحلیل و تفسیر شده‌ است. از کتاب‌های او در سینما و تلویزیون فراوان اقتباس شده است. زندگی و آثار زولا هم موضوع پژوهش‌های تاریخی بسیار بوده است. او را در زمینهٔ ادبیات، عمدتاً با مجموعهٔ ۲۰جلدی «روگن ماکار» می‌شناسند که جامعهٔ فرانسه را در دوران امپراتوری دوم فرانسه به تصویر می‌کشد. این مجموعه دربارهٔ سرگذشت خانوادهٔ روگن ماکار طی نسل‌های مختلف است و شخصیت‌های هر دوره و نسل خاص، موضوع هر رمان هستند. سال‌های آخر زندگی امیل زولا بابت انتشار مقاله‌اش با عنوان «من متهم می‌کنم» در روزنامهٔ سپیده‌دم که پایش را به ماجرای دریفوس باز کرد، شاخص است. این مقاله موجب محکومیت او و تبعید یک‌ساله‌اش به لندن شد. زولا که از چهره‌های برجسته در آزادی سیاسی فرانسه بود، در تبرئهٔ «آلفرد دریفوس» (افسر ارتش فرانسه) از اتهام خیانت نقشی اساسی داشت. زولا برای اولین و دومین جایزهٔ نوبل ادبیات در سال ۱۹۰۱ و ۱۹۰۲ میلادی نامزد شد، اما این جایزه به او تعلق نگرفت. «ژرمینال» و مجموعه داستان «مرگ الیویه بکای و داستان‌ های دیگر» عنوان آثاری از امیل زولا است.

بخشی از کتاب صوتی مرگ الیویه بکای و داستان‌ های دیگر

«ماه ژانویه دشوار بوده، نه کاری بوده، نه نانی و نه آتشی در منزل. خانواده‌ی موریسو در فلاکت مطلق به سر بردند. زن رخت‌شو و مرد بناست. در باتینیول خیابان کاردینه، در خانه‌ای سیاه زندگی می‌کنند که برای محله مثل سم است. اتاق آن‌ها در طبقه‌ی پنجم چنان مخروبه است که باران از درزهای سقف وارد می‌شود. اگر شارلو کوچولوی آن‌ها، کودکی ده ساله، برای اینکه مرد شود نیازی به غذای مناسب نداشت باز جای گله و شکایت نبود. کودک نحیف است، با کوچک‌ترین مسئله‌ای از پا در می‌آید. وقتی به مدرسه می‌رفت تمام تلاشش را می‌کرد تا یک‌باره همه‌چیز را یاد بگیرد و بیمار به خانه برمی‌گشت. با تمام این‌ها بسیار باهوش بود، کودکی بسیار مهربان که بزرگ‌تر از سنش حرف می‌زند.»