دانلود و خرید کتاب صوتی وصیت ها

کتاب صوتی وصیت ها نوشتهٔ مارگارت اتوود و ترجمهٔ نسترن ظهیری است. گویندگی این کتاب صوتی را آنالی طاهریان انجام داده و آوانامه آن را منتشر کرده است. این اثر صوتی، ادامهٔ رمان مشهور «سرگذشت ندیمه» از این نویسندهٔ مشهور کانادایی است. رمان وصیت‌ها برندهٔ جایزه‌ گودریدز و جایزه‌ بوکر ۲۰۱۹ بوده است.

درباره کتاب صوتی وصیت ها

کتاب صوتی وصیت ها، رمانی است که زمان آن ۱۵ سال پس از رمان اول (سرگذشت ندیمه) است. مارگارت اتوود در وصیت‌ها، اتفاقاتی را که در رمان سرگذشت ندیمه رخ داده بود، رمزگشایی می‌کند.

رمان صوتی وصیت‌ها ۴ راوی دارد؛ عمه لیدیا (مربی اخلاق زنان گیلیاد)، اگنس و نیکول (دو دختری که در دورهٔ گیلیاد بزرگ شدند و اکنون در پی افشای اسنادی مربوط به آن دوره هستند) و زنی که در آن زمان ندیمه بود.

عمه لیدیا، به‌عنوان نخستین شخصیت اصلی داستان، پیش از این به‌عنوان یک آنتاگونیست (ضد قهرمان) در رمان سرگذشت ندیمه معرفی شد. او در رمان وصیت ها، به‌عنوان زنی که می‌پذیرد برای زنده‌ماندن لازم است کارهایی انجام دهد، ظاهر می‌شود. این شخصیت، می‌کوشد، بدون سروصدا، عدالت، انصاف و عطوفت را رعایت کند.

اگنس، دومین شخصیت اصلی داستان که بدون آگاهی از ریشهٔ واقعی خود، بزرگ شده؛ بعدها عمه‌ویکتوریا نامیده می‌شود.

نیکول، سومین شخصیت اصلی داستان، دختر ندیمه‌ای است که در تورنتو به همراه پدر و مادرخواندهٔ خود که صاحب یک فروشگاه لباس دست‌دوم هستند، زندگی می‌کند. نیکل هم مانند اگنس هیچ اطلاعی از ریشه واقعی خود ندارد.

بکا، مانند اگنس و نیکول، دختر ندیمه‌ای است که به‌وسیلهٔ یک خانواده به فرزندی پذیرفته شده. او برای ازدواجی در سطحی بالا آماده می‌شود. پدر او یک دندان‌پزشک است. این شخصیت، بعدها، عمه‌ایمورتل نامیده می‌شود.

در کتاب صوتی حاضر، همانند رمان سرگذشت ندیمه، داستان یک حکومت زن‌ستیز و توتالیتر را می‌خوانیم؛ حکومتی که در آن زنان فقط با قدرت باروری‌شان تعریف می‌شوند و هیچ هویت مستقل و سرنوشت آزادی ندارند.

شنیدن کتاب صوتی وصیت ها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

شنیدن این کتاب صوتی را به دوستداران ادبیات داستانی و به‌ویژه علاقه‌مندان به داستان‌هایی دربارهٔ زنان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره مارگارت اتوود

مارگارت اِلنور اتوود در تاریخ ۱۸ نوامبر ۱۹۳۹ در اتاوا در ایالت اونتاریوی کانادا به دنیا آمد. وی شاعر، داستان‌نویس، منتقد ادبی، فعال سیاسی و فمینیست سرشناس کانادایی است. اتوود بارها برای دریافت جوایز ادبی متعدد نامزد شده و بارها نیز جوایزی را دریافت کرده است. او همچنین یکی از بنیان‌گذاران بنیاد نویسندگان کانادا و نیز از متولی‌های بنیان‌گذاری جایزه شعر گریفین است.

اتوود دانش‌آموختهٔ رشتهٔ ادبیات انگلیسی، فلسفه و زبان فرانسوی است. او از نوجوانی دریافت که به نویسندگی علاقه دارد.

این نویسندهٔ کانادایی، در بیشتر آثارش، زنانی را نمایش می‌دهد که مقهور پدرسالاری هستند؛ همچنین می‌کوشد توجه‌ها را به سمت فشار اجتماعی ناشی از ایدئولوژی پدرسالار جلب کند.

برخی از آثار مارگارت آتوود عبارت‌اند از:

رمان:‌ «زن خوراکی»، «سرگذشت ندیمه»، «آدمکش کور»، «اوریکس و کریک»، «سال سیلاب» و... .

مجموعه داستان کوتاه: «دختران رقاص»، «جنایت در تاریکی»، «استخوان‌های خوب و جنایت‌های ساده» و... .

 مارگارت اتوود کتاب‌هایی نیز به‌عنوان شعر («گفتارهایی برای دکتر فرانکشتاین»)، کتاب‌هایی در زمینهٔ ادبیات کودکان («حیوان خانگی آنا») و کتاب‌های غیرداستانی («در دنیاهای دیگر: علمی تخیلی و تخیل انسان») نیز نوشته و منتشر کرده است.

از رمان سرگذشت ندیمه نوشتهٔ اتوود برای تولید فیلم سینمایی اقتباس شده است:

فیلم سینمایی سرگذشت ندیمه (The Handmaid's Tale) در ژانر علمی - تخیلی و به کارگردانی فولکر اشلوندورف در سال ۱۹۹۰ میلادی منتشر شد. فیلمنامهٔ این فیلم را هارولد پینتر، نمایشنامه‌نویس مشهور انگلیسی، از رمان مارگارت اتوود برداشت کرد و نوشت.

مجموعهٔ تلویزیونی (سریال) آمریکایی سرگذشت ندیمه یا قصهٔ ندیمه در ژانر تراژدی و پادآرمان‌شهری از اواخر سال ۲۰۱۶ میلادی، تولید خود را آغاز کرد. سازندهٔ این سریال اقتباسی بروس میلر بوده است.

بخش‌هایی از کتاب صوتی وصیت ها

«ازم پرسیده‌ای که بزرگ شدن توی گیلیاد چه حال وهوایی داشت. می‌گویی این حرف‌ها خیلی کمک می‌کنند، و من هم از خدایم است که کمک کنم. تصور می‌کنم انتظار چیزی جز ترس و وحشت نداری، اما واقعیت این است که توی گیلیاد مثل هر جای دیگری خیلی از بچه‌ها را عاشقانه دوست داشتند و ازشان مراقبت می‌کردند، و مثل هر جای دیگر خیلی از آدم‌بزرگ‌های گیلیاد هم مهربان بودند، اگرچه بری از خطا نبودند.

امیدوارم تو هم به خاطر داشته باشی که همه ما یک جورهایی دلتنگِ مهربانی‌هایی می‌شویم که در دوران کودکی طعمش را چشیده‌ایم، حالا شرایط کودکی ما هر چقدر هم در نظر دیگران عجیب وغریب باشد فرقی نمی‌کند. من هم با تو موافقم که گیلیاد باید نیست و نابود شود ــ که پر است از اشتباه و چیزهای غلط و یک عالم مواردی که مطمئناً خلاف خواست و اراده خداست ــ اما باید اجازه بدهی که برای اتفاق‌های خوبی که دلتنگشان می‌شوم غصه بخورم. در مدرسه ما، صورتی مختص بهار و تابستان و بنفش مختص پاییز و زمستان بود، سفید هم مختص روزهای خاص: یکشنبه‌ها و جشن‌ها. تا پنج‌سالگی، بازوها پوشیده، موها پوشیده و دامن‌ها تا زیر زانو بود، و بعد از آن، دامن‌ها فقط دوسه سانتیمتر بالاتر از قوزک پا بود، چون هوس مردها چیز خیلی وحشتناکی بود و بایست مهار می‌شد. چشم‌های مردها، که همیشه مثل چشم‌های پلنگ و چراغ‌های نورافکن این سو و آن سو می‌گشت، بایست از نیروی فریبنده و صدالبته کورکننده ما دور می‌ماند ــ از پاهای خوش‌فرم، لاغر یا تپلمان، از بازوهای خوش‌تراش، قلنبه یا سوسیسی‌مان، از پوست هلویی یا خال‌مخالی‌مان، از موهای فرفری درهم پیچیده، موهای زبر ژولیده یا موهای بافته کم‌پشتمان، فرقی نمی‌کرد. شکل و قیافه و خصوصیاتمان هرچه بود برخلاف میل خودمان تله و دام بود، عاملی بی‌گناه و بی‌تقصیر که فقط به سبب طبیعتش می‌تواند مردها را مستِ شهوت کند و آن‌ها هم تلوتلوخوران و افتان و خیزان حریم‌ها را زیر پا بگذارند. چه حریمی؟ نمی‌دانستیم. یعنی مثل پرتگاه بود؟ ــ و سقوط به قعر آتش، مثل گلوله‌های برفی از جنس گوگرد مشتعل در دستان خشمگین خدا. ما نگهبانان گنج نامرئی و باارزشی بودیم که در وجودمان به ودیعه گذاشته شده بود؛ ما گل‌هایی گرانبها بودیم که بایست در امنیت کامل درون گلخانه‌ای شیشه‌ای ازمان نگهداری می‌شد، و اِلا به دام می‌افتادیم و گلبرگ‌هایمان پرپر می‌شد و گنجمان به یغما می‌رفت و شکافته می‌شدیم و مردهای حریصی که در گوشه و کنار این دنیای بی‌دروپیکر و آکنده از گناه در کمین بودند پایمالمان می‌کردند.»