کتاب طرز تهیه تنهایی در آشپزخانه عشق

یکتا کوپان نویسنده زبردست و خوش‌قریحه ترک در این کتاب شما را با طرز تهیه تنهایی در آشپزخانه عشق آشنا می‌کند. او با داستان‌هایش در این کتاب شما را به قلب زندگی روزمره انسان‌هایی می‌برد که هرکدام در این دنیا خود را به نوعی تنها احساس می‌کند و به دنبال عشق می‌گردند. 

کوپان برای این مجموعه داستان در سال ۲۰۰۲ جایزه ادبی «سعید فائیک» را دریافت کرده است.

 درباره کتاب طرز تهیه تنهایی در آشپزخانه عشق

 در این کتاب ۱۰ داستان کوتاه می‌خوانید که هرکدام بخش کوتاهی از زندگی شخصیت‌هایشان را به تصویر می‌کشند. مردی حسابدار که یک روز صبح زود برای بدرقه دوستش به فرودگاه می‌رود و بعد از یک و نیم سال، دوست‌دختر سابقش را می‌بیند و همین موضوع موجب غرق شدنش در خاطرات گذشته می‌شود، مردی که باز او هم کارمند است با یک رابطه سرد زناشویی و گرفتار روزمرگی ...، یا مردی که با خاطرات خوشی از عمویش که مردی تنها است زندگی می‌کند، عمویی که عقیده دارد آدم در زندگی فقط یکبار عاشق می‌شود.... 

 نکته جالب در داستان‌های این مجموعه آشنایی همه شخصیت‌ها با نویسندگی است؛ آنها همه یا نویسنده‌اند یا به نوشتن علاقه دارند و گاه گاهی دستی به قلم می‌برند. مضمون دیگر داستان‌های کوپان در این مجموعه، رابطه است. در هر کدام از داستان‌ها نوعی از یک رابطه عاطفی به تصویر کشیده شده. در یکی جنبه‌ای از یک رابطه عاشقانه نشان داده شده، در دیگری رابطه رو به زوال زناشویی و در دیگری رابطه‌ای با یک همکار که تبدیل به یک دوستی عمیق می‌شود... 

 تمام آدم‌ها در داستان‌های این کتاب دچار یک نوع تشویش درونی‌اند. تشویشی که یا از داشتن یک رابطه ناموفق و شکست‌خورده به جانشان افتاده، یا به خاطر دور ماندن از حقیقت و یا بازگشت به تنهایی.

تمام حوادث این کتاب درونی‌اند و خیلی کم نمود بیرونی دارند. همه از دورن آدم‌ها می‌گویند. مونولوگ‌هایی که گاهی با یک جرقه ذهنی و پرت شدن به دنیای خاطرات و حسرت‌ها آغاز می‌شوند و گاهی دیالوگ‌هایی که در این تداعی‌ها به خاطر آورده می‌شوند تا خط اصلی داستان را به پیش برند.

 خواندن کتاب طرز تهیه تنهایی در آشپزخانه عشق را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر به داستان‌های کوتاه درون‌نگر که موضوعشان انسان و درونیات و ذهنیات او است علاقه دارید. از خواندن این مجموعه داستان لذت وافری خواهید برد. 

 درباره یکتا کوپان

 یکتا کوپان، نویسنده معاصر اهل ترکیه متولد ۱۹۶۸ است. از این نویسنده تاکنون بیش از بیست عنوان کتاب به فارسی برگردانده شده و خوانندگان ایرانی بیشتر او را با ترجمه‌های مژده الفت از زبان ترکی استانبولی می‌شناسند. کوپان در سال ۲۰۱۰ با کتاب ناگهان دیدم که نیستی برنده جایزه ادبی یونس نادی شد.  علاوه بر این جایزه معتبر ادبی، «هالدون تانر» هم در کارنامه ادبی یکتا کوپان می‌درخشد. «کاغذ کپی» و «تفریحگاه خانوادگی» نیز از آثار این نویسنده‌اند.

بخشی از کتاب طرز تهیه تنهایی در آشپزخانه عشق

سه‌شنبه، ۲۱ آوریل

دیروز از نوشت‌افزارفروشی نزدیک محل کارم دفتری خریدم و تصمیم گرفتم یادداشت روزانه بنویسم. وقتی کلاس سوم ابتدایی را با رتبهٔ «خیلی خوب» تمام کردم و رفتم کلاس چهارم، دایی دفترچه‌ای قفل‌دار برای نوشتن خاطرات به من هدیه داد که روی جلدش تصویر ماهی‌های زرد و قرمز بود (دایی اسم ماهی‌ها را گذاشته بود سیندی و حمدی). اولش با ذوق وشوق چسبیدم به دفترچه. هرروز، به محض آن‌که از مدرسه برمی‌گشتم، با کلید کوچکش قفل آن را باز می‌کردم و با دقت ورقش می‌زدم. فقط روی صفحات سمت راست می‌نوشتم، آن هم با خودکار. دفترم خط‌دار نبود. ورق امتحانی خط‌دار می‌گذاشتم زیر برگه‌هایش تا کج ومعوج ننویسم. وقتی مقدمات کار آماده می‌شد، روی دفتر قوز می‌کردم و با خط خوش اتفاقات آن روز را می‌نوشتم: «امروز، وقتی با آیکوت جلو بوفه گرگم‌به‌هوا بازی می‌کردیم، بِگوم آمد. آیکوت تا بگوم را دید...» و از این قبیل چیزها. البته گاهی هم اتفاقات مهم‌تری می‌افتاد: «امروز با مادرم رفتیم خانهٔ خاله سلما. مراد، پسر خاله سلما، بازی فکری جدیدش را نشانم داد. خیلی قشنگ بود...» بالاخره یک روز دفترم از ریخت افتاد، چون مربا را ریختم رویش (هیچ‌چیز لذت‌بخش‌تر از خوردن نان مربایی در راه برگشت از مدرسه نبود). مدتی توی آن دفتر کاریکاتورهایی از چهرهٔ آدم‌ها کشیدم، اما بعد خسته شدم و انداختمش کنار. دوران دبیرستان، یعنی وقتی برای اولین بار عاشق شدم، باز هوس نوشتن به سرم زد، اما این بار شعر می‌نوشتم نه خاطرات. شروع کردم به نوشتن زیباترین مصراع‌ها از بهترین شاعرانی که می‌شناختم؛ البته باز هم فقط روی صفحه‌های سمت راست دفتر. به این ترتیب، شعرها را از بر می‌کردم و هروقت در موقعیتی رمانتیک قرار می‌گرفتم، می‌رفتم سراغشان. بعضی از شعرهایی که آن روزها از بر کردم هنوز هم یادم هست، اما دیگر نه دفتر خاطرات دبستانم را دارم و نه دفتر شعر دوران دبیرستان را. وقتی از سربازی برگشتم، خانهٔ پدری را ترک کردم و به این شهر بزرگ آمدم. کارتنی که هر دو دفتر داخلش بود حین اسباب‌کشی گم شد. امروز که باز هوس نوشتن یادداشت روزانه و شعر به سرم زده، دلم می‌خواهد گذشته‌ام را در آن دفترها بخوانم و ازشان اقتباس کنم (به این ترتیب، کسانی که این دفتر جدید را می‌خواندند ــ بخصوص چندتا آدم خاص ــ می‌فهمیدند از بچگی استعداد نوشتن داشته‌ام). چاره چیست؟ باید چشم به آینده داشت (گرچه گاهی یادداشت‌های دوران کودکی برای خلق موقعیت‌های رمانتیک مفید است).

خلاصه دیروز دفتری خریدم و شروع کردم به نوشتن یادداشت‌های روزانه.