کتاب موعود

کتاب موعود نوشته سیامک ایثاری، داستانی خواندنی در ستایش امید و امیدواری است. 

در این کتاب با انسان‌هایی آشنا می‌شویم که در زندگی، سختی‌های بسیاری را پشت سر گذاشته‌اند. آن‌ها با وجود تمام سختی‌ها با حالتی خواب‌آلود از ظلمتی که در آن گرفتار بودند بیرون آمدند و به سوی روشنی و نور قدم برمی‌دارند. 

کتاب موعود را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

دوست‌داران داستان‌های ایرانی را به خواندن کتاب موعود دعوت می‌کنیم.

بخشی از کتاب موعود

از فلاسک، لیوانی چای ریختم برای خودم. عطر برگاموت پیچید توی اتاق. درمانگاه پیش‌ازظهر خلوت بود و مریض‌ها تک‌وتوک می‌آمدند و می‌رفتند. دلم می‌خواست حرفی می‌زدم، یک جملهٔ تسلابخشی چیزی به زن دورگهٔ زیبا می‌گفتم ولی کلمات عین کلوخ خشک توی حلقم گیر کرده بودند. راستش نمی‌دانستم به زنی که تازگی‌ها شوهرش را توی مستراح از دست داده و حالا هم بچهٔ دوساله‌اش اسهال گرفته، چه بگویم. تنها واکنش احساسی‌ام این بود که نوک دماغم شروع کرد به خاریدن. قابل‌پیش‌بینی بود. موقع هیجان یا ناراحتی نوک دماغم به خارش می‌افتد.

توی این فکرها بودم که خانم شاه‌حسینی، مستخدم پیر درمانگاه، وارد اتاق شد و هن‌هن‌کنان باسن غول‌آسایش را گذاشت روی صندلی و دستش را دراز کرد روی میز.

«بی‌زحمت فشارم رو بگیر آقای دکتر.»

خیالش که از بابت تنظیم بودن فشار خون راحت شد، پلاستیک کوچکی از جیب روپوشش درآورد که چندتا قرص سفیدرنگ تویش بود.

«دکتر این‌ها چه‌جور قرصیه؟ اسم‌شون چیه؟‌»

محتویات پلاستیک را ورانداز کردم.

«شبیه قرص ترامادولن. این‌ها رو از کجا آوردی خانم شاه‌حسینی؟»

خانم شاه‌حسینی نفس‌نفس‌زنان گفت «یعنی برای چی خوبن این قرص‌ها؟»

قلپی چای خوردم و گفتم «این‌ها رو می‌خورن که نشئه بشن. مثل مواده.»

خانم شاه‌حسینی چشم‌هایش را بست. انگشت‌های کلفتش شروع کرد به لرزیدن. چند لحظه‌ای به همان حال ماند. نفس نمی‌کشید. بعد یکهو بازدم عمیقی با سروصدا از سینه‌اش آمد بیرون.

«تو جیب پسرم پیداشون کردم آقای دکتر.»