کتاب نابرابری و هزارتوهای دموکراسی

کتاب نابرابری و هزارتوهای دموکراسی با عنوان اصلی «Inequality and the Labyrinths of Democracy» نوشتهٔ یوران تربورن و ترجمهٔ علی راغب است. نشر چرخ این کتاب را منتشر کرده است. اثر حاضر که در دستهٔ علوم سیاسی قرار می‌گیرد، در باب سیر تاریخی دموکراسی و وضعیت معاصر آن و نیز تأثیر متقابل سرمایه‌داری و دموکراسی است. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب نابرابری و هزارتوهای دموکراسی اثر یوران تربورن

کتاب نابرابری و هزارتوهای دموکراسی که نخستین‌بار در سال ۱۴۰۳ منتشر شده، سیر تاریخی دموکراسی و وضعیت معاصر آن را بررسی کرده و به مسئلۀ نابرابری در این سیستم سیاسی پرداخته است. کتاب با مباحثی تاریخی آغاز شده است. نویسنده به استقرار لیبرال - دموکراسی پرداخته است. او پارادوکس لیبرالیسم کلاسیک را بررسی کرده و یک نمای کلی از الگوهای جهانی دموکرات‌شدن کشورها ارائه می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه ملت‌های مختلف مسیر مدرنیته را طی کرده‌اند. این کتاب به تحلیل تأثیر متقابل سرمایه‌داری و دموکراسی اختصاص پرداخته است. یوران تربورن معتقد است که ترکیب بین دموکراسی نماینده‌گرا و سرمایه‌داری ذاتاً متناقض است. او این سؤال را مطرح کرده است که چرا دولت‌های سرمایه‌داری با وجود اذعان به نهادهای جهانی مانند مجمع جهانی اقتصاد و OECD، به مشکلات بزرگ در حوزۀ نابرابری رسیدگی نمی‌کنند. این نویسنده برای پرداختن به شرایط سیاسی و اجتماعی معاصر از آنچه او «دموکراسی مداخله‌گر» می‌نامد، دفاع کرده است. او بر نیاز به جنبش‌های اجتماعی رادیکال مانند اعتصاب آب و هوا، برای به چالش‌کشیدن وضعیت موجود و فشار برای اصلاحات دموکراتیک واقعی تأکید کرده است. این کتاب شامل چندین مقالهٔ مهم است که تحلیل نویسنده را غنی می‌کند؛ از جمله مقالات «حاکمیت سرمایه و ظهور دموکراسی» و «زحمات دموکراسی آمریکای لاتین». دیدگاه کلی و تحلیل تاریخی یوران تربورن بینش‌های ارزشمندی را درمورد رابطهٔ پیچیدهٔ دموکراسی و نابرابری ارائه داده است. نویسنده با حمایت از دموکراسی مداخله‌گرا و جنبش‌های اجتماعی رادیکال، چشم‌انداز امیدوارکننده‌ای برای آیندهٔ حکومت‌داری دموکراتیک در کل جهان ارائه کرده است. در نگاه یوران تربورن، این جامعه‌شناس برجستهٔ سوئدی برای جلوگیری از بدترشدن وضعیت سیاسی ناخوشایند کنونی، به نوعی دموکراسی اخلال‌گر نیاز داریم که جنبش‌های اجتماعی رادیکالی مانند اعتصابات اقلیمی یکی از اقسام آن به شمار می‌آید. کتاب حاضر با مقاله‌ای دربارهٔ شکاف‌های اجتماعی عصر حاضر آغاز شده و به بررسی تاریخی فشرده‌ای از الگوهای جهانی دموکراسی‌سازی و تحلیل اقتصاد کشورهای سازمان همکاری و توسعهٔ اقتصادی پرداخته است.

چرا باید کتاب نابرابری و هزارتوهای دموکراسی را بخوانیم؟

مطالعهٔ این اثر شما را با سیر تاریخی دموکراسی و وضعیت معاصر آن آشنا می‌کند.

کتاب نابرابری و هزارتوهای دموکراسی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب را به دوستداران علوم سیاسی و افرادی که می‌خواهند با سیر تاریخی دموکراسی و وضعیت معاصر آن آشنا شوند، پیشنهاد می‌کنیم.

درباره یوران تربورن

یوران تربورن (Göran Therborn) در ۲۳ سپتامبر ۱۹۴۱ میلادی در سوئد به دنیا آمد. او یک جامعه‌شناس سوئدی و استاد دانشگاه کمبریج است که در میان جامعه‌شناسان معاصری که تحت‌تأثیر مارکسیسم هستند، یکی از مورد استنادترین افراد است. او در سال ۱۹۶۰ میلادی فارغ‌التحصیل شده و در سال ۱۹۷۴ یک دکتری فلسفه (Doctor of Philosophy) دریافت کرده است. بسیاری از مقالات او در مجلهٔ «New Left Review» منتشر شده است. مطالب او بیشتر در باب پست‌مارکسیسم اجتماعی و سیاسی بوده است. کتاب «نابرابری و هزارتوهای دموکراسی» اثر او است.

فهرست کتاب نابرابری و هزارتوهای دموکراسی

مقدمهٔ مترجم

پیش‌گفتار

اول: دموکراسی‌های کژکارکرد

۱. تاریخ پرپیچ‌وخم دموکراسی

۲. ازدواج بدون عشق سرمایه‌داری و دموکراسی

۳. جهش‌ها و انحراف‌ها

۴. رها کردن‌ها

۶. جهان پس از کرونا: چشم‌اندازهای ۱۹۴۵ و ۱۹۳۲

دوم: حاکمیت سرمایه و ظهور دموکراسی

۱. وظایف دموکراتیک‌سازی

۲. استقرار دموکراسی در طول تاریخ

۳. الگوهای دموکراتیک‌سازی

۴. سرمایه‌داری و دموکراسی: گرایش‌های ذاتی

۵. دموکراسی و سرمایه‌داری وابسته

۶. دولت ــ ملت‌ها، طبقات و دموکراسی

۷. محروم‌سازی‌ها

۸. توضیح دو تناقض

سوم: حق رأی و چهار مسیر جهانی به / از طریق مدرنیته

۱. تجربیات و دستاوردهای اروپایی

۲. دنیاهای نوِ مهاجران

۳. منطقهٔ استعماری و رهایی آن

۴. نوسازی واکنشی

یادداشت‌ها

بخشی از کتاب نابرابری و هزارتوهای دموکراسی

«می‌توان از منظری دیگر به مدرنیتهٔ سیاسی نگاه کرد. در هر دو دیدگاه، حق رأی بنیاد اصلی مدرنیتهٔ سیاسی است که به طور نمادین تمام دیکتاتوری‌های بزرگ مدرن نیز آن را محترم می‌شمارند.

تاریخ مدرنیتهٔ سیاسی چهار مسیر اصلی را در جهان طی کرده است که هر کدام مجموعه‌ای از تجربیات مشترک در امتداد زیرگونه‌های اصلی و فرعی دارد. تفاوت این مسیرها فقط در مکان و زمان نیست؛ رفت‌وآمد در این مسیرها اساساً به هم مرتبط است. در واقع، آن‌ها را می‌توان به‌راحتی از نظر تفاوت‌های مرتبط با یکدیگر شناسایی کرد.

نخست، یک مسیر اروپایی پیش‌گام وجود دارد که چیزی که امروز مدرنیته نامیده می‌شود، از جمله حق رأی مدرن و دموکراسی، برای نخستین‌بار از دل سنت‌های بومی و در مبارزه علیه این سنت‌ها در امتداد آن توسعه و ظهور یافت. شیوهٔ اروپاییِ رسیدن به مدرنیته عبارت بوده از توسعهٔ خودمدارانه‌ای که رد خود را بر سراسر جهان به جا گذاشته و آن را به استثمار کشیده است. حتی تمام فجایع بزرگ اروپا، یعنی دو جنگ جهانی، فاشیسم، هولوکاست، استالینیسم، کار کسی جز خود اروپایی‌ها نبوده است.

دوم، دنیاهای نوِ کشورهای مهاجرنشین وجود دارند که نتیجهٔ سیاسی ـ اجتماعی فتوحات بی‌رحمانهٔ خارج از کشور و مهاجرت‌های دسته‌جمعی در اوایل دورهٔ مدرن هستند؛ مناطقی مانند قارهٔ امریکا، کشورهای سفیدپوست‌نشین اقیانوسیه و برخی جزایر و مناطق ساحلی در مناطق دیگر مانند سنگاپور. پیشامدرنیته در خارج از «دنیای نو»، یعنی در دنیای قدیم، در محوریت قرار داشت و با آمدن مدرنیته نظم قدیمی به اقیانوس انداخته شد. اما انگیزه‌های تغییرات تاریخی نیز از دنیای قدیم سرچشمه گرفته بود و در سراسر جریان مدرنیته بخش بسیار مهمی از تجربیات دنیاهای نو روابط دشوار اما صمیمانه‌ای با مدرنیتهٔ مادر در ماورای بحار داشت. همچنین میراث مستعمره‌نشینی استیلاگرانه نیز نه مشکلات سرزمینی، بلکه روابط کارکردی بین‌قومی‌ای ایجاد کرده است که، به جای خودمختاری قلمروهای ساکنان بومی یا متشکل از قومیت‌های مختلف، بر حقوق و وظایف اقوام مختلف در یک منطقهٔ معین متمرکز شده است.

سوم، باید میان تجربیات آسیب‌زای مناطق استعماری، که از شمال‌غربی افریقا تا پاپوآ گینهٔ نو (و برخی جزایر کوچک در اقیانوس آرام) امتداد دارد، تمایز قائل شویم. مدرنیته به هیئت فاتحان و ویرانگران اجنبی به مناطق استعماری وارد شد. [با ورود آن] نهادهای سیاسی بومی در هم شکست و تقریباً به‌کل نابود شد. بنابراین، پذیرش مدرنیته از جانب استعمارشدگان همانا پذیرش توأم با دشواریِ نهادها و اندیشهٔ فاتحان از جمله ناسیونالیسم سرزمینی و حاکمیت مردمی بود، درحالی‌که هم‌زمان از اولی علیه دومی استفاده می‌شد. ناهماهنگی بین مرزهای دولت‌های مدرن، که از استعمارگران به ارث رسیده یا دوباره فتح شده بودند، و مرزهای زبانی، مذهبی، اقتصادی و هویت‌های دیگر ویژگی اصلی مدرنیتهٔ سیاسیِ استعماری (ِ سابق) است.»