دانلود و خرید کتاب تاریخ کهن قلندریه

کتاب تاریخ کهن قلندریه نوشته احمد تارگون کارا مصطفی است که با ترجمه مرضیه سلیمانی منتشر شده است. این کتاب به تاریخ یکی از مهم‌ترین فرقه‌های تصوف در ایران یعنی قلندریه می‌پردازد.

درباره کتاب تاریخ کهن قلندریه

قلندریه، جریان مبهم و پرپیچ‌وتابی است. تاریخ درازی داشته و ریشه‌های بلند و متداومش از تصوف تا فرهنگ عامه را در برمی‌گیرد. علاوه بر این در ادبیات و شعر نیز بازتاب گسترده یافته و شاعران صوفی‌مسلک، این طریقت را پسندیده و قلندرْوَشی و قلندر روشی پیشه کرده و اصطلاحات آن را در جای‌جای شعرهایشان گنجانده‌اند. تصوّری که عموم مردم از درویشان و صوفیان دوره‌گرد داشته و دارند، همین قلندران بوده است. این‌ها در تمام اجتماعات و اقلیم‌های اسلامی به صورت افراد یا گروه‌های منزوی حضور داشته‌اند. تاریخ قلندران و فرقه‌های قلندری، و عقاید و مناسک و جزئیات فرهنگ و آیین قلندریه، از مبهم‌ترین بخش‌های تاریخ تصوّف محسوب می‌شود. این کتاب سعی دارد این تاریخ را با دقت بررسی کند.

خواندن کتاب تاریخ کهن قلندریه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به تاریخ جهان پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب تاریخ کهن قلندریه

کژروی اجتماعی عمدتاً در شکل زهدی پرشور و مستمر متجلی شد که درویشان در تلاش برای به دست آوردن رستگاری از طریق تقابل با هنجارهای متعارف و رویگردانی فعال از نهادهای اجتماعی و انسانی به نمایش گذاشتند. اعمال و رفتار زاهدانهٔ آنها ــ که همهٔ آنها بدون استثنا، نهادهای پایهٔ جوامع اسلامی قرون وسطا را انکار می‌کرد، عبارت بود از فقر، گدایی، خانه‌به‌دوشی، تجرّد و رنج خودخواسته و ارادی.

احتمالاً دوری از هرگونه تعلق مادی و ردّ و طرد داوطلبانهٔ مال و منال، برجسته‌ترین ویژگی زهد درویشی بود. مشهور است که واژهٔ درویش در زبان فارسی «تهی‌دست» و «ندار» معنی می‌دهد و معادل عربی آن فقیر است. درویش‌های زاهد در فقر مطلق زندگی می‌کردند و مایملک آنها به حداقل ضروریات برای زنده ماندن کاهش یافته بود. اما در نظام متعارف بعدی، تجهیزات یا ساز و برگ ویژهٔ هریک از گروه دراویش، یک یا چند قلم از اشیاء زیر بود: جامهٔ پشمی یا نمدی یا لباس تهیه‌شده از پوست حیوانات، کلاهِ متمایز، کشکول گدایی، جوال، قاشق، گرز یا چماق، کمربند، زنگ، تبر کوچک (و یا تبرزین)، چراغ یا شمع، تیغ سلمانی، سوزن، آتش‌زنه و ابزاروآلات موسیقی (معمولاً تنبور، طبل و نی). اما استادان بنیان‌گذار، این تجهیزات را هم رد می‌کردند و به فقر مطلق پای‌بند بودند. به عنوان مثال جمال‌الدین ساوی، قطب‌الدین‌حیدر و عثمان بابا، همه به این صفت شهره اند که در روزگار درویشی، مدت‌های طولانی هیچ لباسی بر تن نمی‌کردند.