کتاب نخستین مرد

کتاب نخستین مرد نوشته آلبرکامو با ترجمه پرویز شهدی منتشر شده است. این کتاب سرگذشت خود آلبر کامو است و فکر‌ها و دغدغه‌های او در زندگی و حسرت‌هایش بعد از مرگ پدرش.

درباره کتاب نخستین مرد

کتاب نخستین مرد ماجرای پسر جوانی است به نام ژاک کورمری که زندگی‌اش شباهت زیادی به زندگی کامو دارد. ژاک در الجزایر بکر و زیبا زندگی می‌کند و با فقر دست و پنجه نرم می کند. مادر کر و لالش سعی می‌کند جای خالی پدری که در جوانی مرده است را برای او پر کند. این کتاب مدت‌ها بعد از مرگ کامو پیدا شد و دخترش دست‌نوشته‌های پدر را تایپ کرد و کتاب را منتشر کرد. کامو همواره از مرگ پدرش رنج می‌برد و رنج‌های ژاک در این کتاب تصویری از رنج مداوم خود نویسنده است.

خواندن کتاب نخستین مرد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب تصویری جامع از زندگی خود آلبرکامو است و خواندنش به تمام علاقه‌مندان به ادبیات مدرن پیشنهاد می‌شود.

درباره آلبر کامو

آلبر کامو از روزنامه‌گاران و نویسندگان مشهور قرن بیستم و برنده نوبل ادبیات، در یکی از دهکده‌های الجزایر در سال ۱۹۱۳ به دنیا آمد. از آنجا که پدر او در جنگ جهانی اول کشته شد، در خانواده‌ای بی‌بضاعت رشد کرد؛ اما به دلیل استعداد بی‌نظیرش توانست با کمک‌های یکی از آموزگارانش به دبیرستان وارد شود و ادامه تحصیل دهد. او در نوجوانی به ورزش فوتبال روی آورد و در این زمینه نیز موفق عمل کرد، اما درگیر شدن او با بیماری سل مانع از ادامهٔ فعالیت ورزشی او شد. کامو با ملحق شدن به گروه ادبی آفریقای شمالی به همنشینی با اهل قلم شهر الجزیره پرداخت و آثار متعدد و فاخری از خود بر جای گذاشت. در سال ۱۹۵۷ جایزهٔ نوبل ادبیات را برای نوشتن مقاله «اندیشه‌هایی دربارهٔ گیوتین» علیه مجازات اعدام، دریافت کرد. در آثار او وجهٔ انسان‌گرایی و اگزیستانسیالیستی موج می‌زند. از آثار او می‌توان به «طاعون»، «بیگانه» و «سقوط» اشاره کرد.

بخش‌هایی از کتاب نخستین مرد

از کودکستان هیچ‌چیزی به‌یادش نمانده بود جز دستشویی سنگی تیره‌ای که سرتاسر انتهای محوطهٔ سرپوشیده را اشغال می‌کرد. یک روز در آن‌جا سرخورده روی زمین افتاده بود و بعد با سر خون‌آلود از جا برخاسته بود. ابرویش شکافته بود و میان هول و نگرانی خانم‌های آموزگار، برای نخستین‌بار با بخیه‌خوردن ابرویش آشنا شده بود. تازه این بخیه‌ها را برداشته بودند که ناچار شدند ابروی دیگرش را هم بخیه بزنند، چون برادرش به خیال خودش برای محافظت از او در خانه کلاه کهنه‌ای سرش گذاشته بود که تا روی چشم‌هایش پایین می‌آمد و پالتو کهنهٔ بلند و گل و گشادی تنش کرده بود که پاهایش در آن گیر می‌کردند، درنتیجه دوباره زمین خورده و سرش با قلوه‌سنگ برجسته‌ای در محوطه اصابت کرده و خون از آن جاری شده بود. در آن موقع با پی‌یر که کم‌وبیش یک سال از او بزرگ‌تر بود و خانه‌شان در کوچه‌ای نزدیک کوچهٔ آن‌ها بود به کودکستان می‌رفت. پی‌یر با مادرش که در جنگ شوهرش را ازدست داده بود و دوتا از دایی‌هایش که در راه‌آهن کار می‌کردند، زندگی می‌کرد.