کتاب خانه‌ دایی یوسف: وقایعی تکان دهنده از مهاجرت فدائیان اکثریت به شوروی

اتابک فتح‌الله‌زاده از اعضای سابق «فداییان اکثریت» است.

فتح‌الله‌زاده که به جز تجربیات شخصی، خاطرات چند تن از ایرانیان مهاجر نسل‌های پیشین را هم گردآوری کرده و آنها را در اختیار نویسندگان «مهاجرت» گذاشته، رفته رفته بر اکراه خود درباره اندیشیدن به دوران مهاجرت غالب می‌آید تا جایی که تصمیم می‌گیرد خاطرات خود و آن دیگران را به طور مستقل در کتابی چاپ کند.

چنین می شود که کتاب فتح‌الله‌زاده سال ۲۰۰۱ در سوئد چاپ می شود.

«خانه دایی یوسف» به سرگذشت وحشتناک فداییان اکثریت در مهاجرت می‌پردازد.

فقر و بدرفتاری عوامل حکومتی شوروی، بی کفایتی و فساد مسئولان سازمان و نگاهی به وضعیت اسفبار زندگی در جامعه شوروی از مطالب این کتاب است.

فتح‌الله‌زاده علاوه بر سرگذشت فداییان در مهاجرت تبعیدوار، زندگی مهاجران نسل قبل را نیز زیر ذره بین گرفته است.

افرادی که پس از سقوط فرقه دموکرات و یا اعضای حزب توده که از ترس اعدام توسط نیروهای شاه بعد از کودتای ۲۸ مرداد به شوروی پناهنده شده‌اند نیز در این میان ذکر می شوند.

فتح الله زاده در یادداشت ابتدای کتاب می‌نویسد: «این نوشته را به هزاران ایرانی بی نام و نشان که در زندان های استالینی و اردوگاه های سیبری جان باخته اند تقدیم می کنم».

وی همچنین نگاهی کاملاً انتقادی به عملکرد سازمان فداییان اکثریت، حکومت و عوامل شوروی دارد.

«خانه دایی یوسف» اصطلاحی بین چپی‌ها بوده و نام مستعار کشور شوروی و رهبر آن جوزف استالین است و در نظر کمونیست‌های آن دوره خانه دایی یوسف در هر صورت جای امنی برای آنها و بهشت سوسیالیسم بود.

در بخشی از کتاب می‌خوانیم:

«در آن روزها عکس مصدق را به دیوار خانه‌مان در تاشکند زده بودم و از دیدن مجسمه های لنین در خانه بعضی دوستان احساس چندش آوری به من دست می داد. از درون من یک ندا برمی خاست که تو ایرانی هستی، در این دنیای وانفسا هر کس باید برای خودش، خانواده اش و کشورش کار و تلاش کند».