با کد تخفیف OFF30 اولین کتاب الکترونیکی یا صوتی‌ات را با ۳۰٪ تخفیف از طاقچه دریافت کن.

کتاب خانه‌ام همین جاست؛ خاطرات افسانه قاضی زاده

نویسنده:گلستان جعفریان

انتشارات:انتشارات سوره مهر

دسته‌بندی:

امتیاز:

۴.۳از ۱۶ رأیخواندن نظرات

۴٫۳

(۱۶)

خواندن نظرات

معرفی کتاب خانه‌ام همین جاست؛ خاطرات افسانه قاضی زاده

وقتی در اولین روزهای پاییز سال ۱۳۵۹ هواپیماهای عراقی بمب‌های خود را روی خانه‌ها و کوچه‌ها و خیابان‌های خرمشهر ریختند، افسانه هجده سال بیشتر نداشت. او بدون لحظه‌ای تأمل چادرش را سر می‌کند، بند کتانی‌هایش را می‌بندد و با وجود نگرانی‌های پدر و مادرش به کوچه‌ها و خیابان‌های بمباران شده می‌شتابد. وقتی به خود می‌آید می‌بیند که در دل جنگ فرو رفته است، حالا او چه دیده و چه کشیده، خانم گلستان جعفریان در صفحه‌های «کتاب خانه‌ام همین‌جاست» گوشه کوچکی از آن را پیش‌روی ما می‌گشاید: «ساک دستی را از روی زمین برداشتم و می‌خواستم بروم که پدرم مچ دستم را گرفت و گفت: «کجا؟ صبر کن ببینم چه خبره.» رفت و در حیاط را محکم پشت سرش بست. رفت ولی خیلی زود برگشت بهت‌زده و ناراحت بود. گفت: «از زمین و آسمان گلوله می‌بارد. چندین خانه خمپاره خورده و تعداد زیادی از مردم کشته شدند یک خمپاره هم خورده کنار خانه جهان‌آرا و حیاط خانه‌شان را خراب کرده مادرش هم مجروح شده بود. او را به بیمارستان بردند.» مادرم می‌لرزید. خواهر و برادر کوچکم - محمدمهدی و لیلا - گریه می‌کردند. نمی‌دانستیم چه خبر است. چه کسی شهر را می‌کوبد. رادیو یکسره روشن بود و هی آژیر می‌کشید. چند ساعت که گذشت رادیو اعلام کرد: عراق به شهرهای مرزی ایران حمله کرده. مردم! به پناهگاه بروید. پدرم اجازه نداد من و پروانه - خواهرم - برویم بیرون. اما جلوی پسرها را نتوانست بگیرد.»

درباره گلستان جعفریان

گلستان جعفریان نویسنده‌ای ایرانی است که آثارش تأثیر گسترده‌ای بر ادبیات جنگ و پایداری گذاشته است. او با نگاهی انسانی، عاطفی و روزمره به جنگ بُعد دیگری از انسانیت و فداکاری را به رشته‌ی تحریر درآورده است. آثار او همیشه منتقدانی جدی داشته‌اند که گاهی موافق و گاهی مخالف سبک روایت او بوده‌اند.

گلستان جعفریان در مشهد به دنیا آمد؛ شهری که تأثیرات فرهنگی عمیقی بر تربیت او گذاشت. خانواده‌اش در سال‌های ابتدایی زندگی، به کرج نقل مکان کردند. این تغییر مکان، تجربه‌ای غنی از تنوع فرهنگی و اجتماعی برای او فراهم کرد که بعدها در آثارش بازتاب یافت.

او در دانشگاه در رشته الهیات و تمدن ملل اسلامی تحصیل کرد. این رشته، دیدگاه‌های او را درباره‌ی تاریخ، فرهنگ و روایت‌های مذهبی غنی‌تر کرد. علاقه‌مندی او به تاریخ و تمدن باعث شد تا در آثارش روایت‌هایی را در پیش بگیرد که جنبه‌های انسانی و فرهنگی را در جنگ و مقاومت برجسته می‌کند.

معرفی کتاب‌های گلستان جعفریان را در صفحه این نویسنده می‌توانید بخوانید.

نظرات کاربران

مشاهده همه (۶)

کاربر 2524140

۱۴۰۰/۰۵/۲۶

خیلی خیلی خوبه عالیه بهترین کتاب همینه

دختر امام رضا 💛

۱۴۰۳/۰۲/۰۷

نگاهی به دوران صبر تاریخ ! به همه پیشنهاد میکنم حتی به اونایی که مذهبی نیستن و سراغ این دسته کتابا کمتر میرن ، درس زندگی رو باید از اینا یاد بگیریم ♡

maryhzd

۱۳۹۹/۱۲/۲۱

این هم یکی از کتابهای خاطرات دختران خرمشهری است که در سالهای اول جنگ ماندند و هر جور کاری که از دستشان برآمد انجام دادند. البته خیلی خلاصه و جمع و جوره ولی این میتونه یک نقطه مثبت باشه برای

- بیشتر

kian

۱۳۹۹/۰۹/۰۱

کتاب خوبیه از دید یه دختر نوجوون وقایع روایت میکنه مثه کتاب دا نه گوشه ای از زحمات مردم خرمشهرو میبینیم

bahare

۱۴۰۳/۱۰/۲۹

اینکه دوره جنگ از دریچه دید یک خانم ، روایت شده جذاب است و دوسش داشتم 🥲

𝓐𝓻𝔃𝓮𝓼𝓱𝓲💚

۱۴۰۳/۰۷/۲۶

فضای جنگی خیلی خوب تشریح شده بود و ضرب آهنگ داستان هم بالا بود

بریده‌هایی از کتاب

مشاهده همه (۱۱)

مستقیم آمد بیمارستان. بچه اولش بود. خیلی ذوق داشت. وقتی که باردار بودم، می‌گفت: «آقا روح‌الله حالش چطوره؟» می‌گفتم: «از کجا معلوم پسر باشه؟» می‌گفت: «من مطمئنم پسره.» بچه را که دید، گفت: «افسانه من توی زندگیم هرچی دارم از امام خمینی (ره) دارم. فکرم، شخصیتم، تو را. اسمش را می‌گذاریم روح‌الله.»

maryhzd

گفتم: «من می‌خواهم برگردم بیمارستان. حداقل سهم من از درد و رنج این آدم‌ها، همین است که کنارشان باشم.»

کتابدوست

شهلا طالب‌زاده که عروسی کرد، به جای حلقه ازدواج، یکی از این سیم‌های مسی برق بسته بود دور انگشتش. ما می‌گفتیم: «این را کجا سفارش دادی؟ زشته شهلا.» می‌گفت: «بی‌خیال، بالاخره یک چیزی باشه، نشون بده من ازدواج کردم بسه دیگه.» همه ساده زندگی می‌کردند و همه‌چیز را ساده می‌دیدند.

shariaty

دخترم زینب می‌گوید: «مامان تو چطور دلت نخواست لباس عروس بپوشی؟» حتی بعدها این را پروانه چندبار گفت. اما من نه آن موقع دلم می‌خواست لباس عروس بپوشم، نه حالا از این کار پشیمانم، ما آن‌قدر شهید دیده بودیم، آن‌قدر درد کشیدن مجروح‌ها را لحظه به لحظه شاهد بودیم که این مراسم‌ها به نظرمان مال زندگی راحت و بی‌دردسر بود.

maryhzd

همیشه مرکزیت با مسجد جامع بود. چه زمان انقلاب و چه در درگیری‌های خلق عرب. در هر برنامه‌ای مسجد یک پایگاه مردمی بود.

کاربر ۵۳۵۵۳۵۰

من اصلاً نمی‌توانستم حتی بدون چنگال غذا بخورم، اما خرمشهر که در محاصره بود رفتیم مسجد جامع، دیدم خورشت قیمه را می‌ریزند توی یک سینی بزرگ و همه با دست از یک ظرف غذا می‌خورند. چند روزی با یک تکه نان خودم را سیر کردم. اما دیدم این‌طوری نمی‌شود و روز به روز دارم ضعیف‌تر می‌شوم و این توی کارم تأثیر می‌گذارد. آخر من هم قاطی‌شان شدم و پنج انگشتی رفتم توی سینی!

shariaty

یک روز سید آمد خانه. دیدم کچل کچل شده. گفتم: «خدایا! چرا این شکلی شدی؟ چرا بی‌اجازه من موهایت را زدی؟ من شوهر کچل نمی‌خواهم.» گفت: «توی منطقه شپش آمده. همه سرشان را تراشیدند. گفتند باید داماد هم اصلاح کند. نگران نباش زود در می‌آید.» شهلا طالب‌زاده که عروسی کرد، به جای حلقه ازدواج، یکی از این سیم‌های مسی برق بسته بود دور انگشتش. ما می‌گفتیم: «این را کجا سفارش دادی؟ زشته شهلا.» می‌گفت: «بی‌خیال، بالاخره یک چیزی باشه، نشون بده من ازدواج کردم بسه دیگه.» همه ساده زندگی می‌کردند و همه‌چیز را ساده می‌دیدند. شاید به خاطر همین بود که با وجود جنگ یک آرامش درونی و روحی داشتند و این در رفتارشان با یکدیگر کاملاً مشخص بود.

maryhzd

گفت: «خواهر ببخشید! دوست من با این اسم و فامیل و مشخصات، مجروح بود. بردنش اتاق عمل. نمی‌دانید نتیجه عملش چه شد؟» گفتم: «چرا عملش کردند.» گفت: «خوب!» گفتم: «پاش قطع شده. این هم پاشه که دارم می‌برم سردخونه.» من تجربه چندانی در این کارها نداشتم

shariaty

من، شهناز، فاطمه و فریده جهان‌آرا از دبیرستان با هم صمیمی شده بودیم (دوران قبل از انقلاب) آن سال‌ها سیزده یا چهارده سال داشتم. همه با هم می‌رفتیم عصمتیه خرمشهر و کتاب‌های شریعتی و مطهری را به هم می‌دادیم می‌خواندیم. من با آن‌ها که دوست شدم چادر سرکردم. یک روز پدرم چند تا از کتاب‌ها را توی کمد من پیدا کرد. دو دستی زد توی سرش و گفت: «خدایا دخترم از دستم رفت، چادری که شدی، از این کتاب‌ها که می‌خوانی، همین روزهاست که ساواک دستگیرت کند.»

maryhzd

تا یک خمپاره می‌زدند، با دست‌های خونی مجروح را رها می‌کرد، پنس را می‌انداخت و می‌دوید توی راهرو و شروع می‌کرد به بد و بیراه گفتن: «پدرسوخته‌ها مرا آورده‌اند خط مقدم جبهه. اینجا کجاست؟» من می‌گفتم: «آقای دکتر اینجا که خط مقدم نیست، خط مقدم جبهه را ندیده‌اید؟» گفت: «خیر خانم، خط مقدم جبهه همین‌جاست. وحشتناکه.»

𝓐𝓻𝔃𝓮𝓼𝓱𝓲💚

جهنم تکریت؛ خاطرات سرگرد آزاده مجتبی جعفری

مجتبی جعفری

آبراه هجرت (خاطرات رزمندگان اندیمشک)

عبدالرحیم چگله

اردوگاه عنبر