کتاب تعقیب گوسفند وحشی

دنیای موراکامی را مثل همهٔ نویسندگان شاخص نمی‌توان در چند جمله خلاصه کرد، اما برجسته‌ترین وجه تمایز او با نویسندگان دیگر (گذشته از وجه مشترک درون‌مایه‌های عشق و مرگ و فقدان و جدایی و سرگشتگی و ...) این است که چنان خرق عادت و پدیده‌های عجیب و خیال‌گون را با واقعیت زندگی امروزی ژاپن درمی‌آمیزد و غالباً آدم‌های غیرعادی و نامتعارف را قهرمان داستان‌هایش قرار می‌دهد و نثری چنان سهل و ممتنع و شفاف و گاه شوخ و شنگ (به ویژه در رمان حاضر) دارد که خواننده را بی‌دست‌انداز به دنبال خود می‌کشد و در انتها راوی و خواننده را به درک و فهم بهتری از درونیات خود می‌رساند و با همهٔ اندوه و ملال و گیر افتادن در چنبره‌های هزارتوهای بی‌انتها در نهایت به رهایی و سرخوشی می‌رسد. «تعقیب گوسفند وحشی» به سبک اغلب داستان‌های موراکامی نوشته شده، داستان با پایانی عجیب همراه است و تفاوت بارز آن نسبت به رمان‌ها و داستان‌های دیگر موراکامی، این است که وی در این اثر نوشتن در ژانر پلیسی - جنایی را تجربه کرده‌است. این کتاب روایت شخصیت اصلی داستان از تعقیب کردن گوسفند وحشی افسانه‌ای است که در جسم انسان‌ها حلول می‌کند. او در این رمان عناصر ادبیات آمریکایی و انگلیسی را با مفاهیم ژاپنی درمی‌آمیزد و هویت فرهنگی مردم ژاپن را در دوران پس از جنگ جهانی دوم بازمی‌جوید: بیست و یک‌ساله بود، با تنی جذاب و قلمی و یک جفت گوش به غایت فریبنده و کامل. هم نمونه‌خوان پاره‌وقت شرکت نشر کوچکی بود و هم مدل تجارتی متخصص عکس‌های گوش، و هم دختر تلفنی کلوبی که با احتیاط به دوستان صمیمی خدمت می‌کرد. نمی‌دانم کدام یک را حرفهٔ اصلی خود می‌دانست. خودش هم نمی‌دانست. با این حال، با توجه به خصوصیات اصلی او، باید بگویم استعداد طبیعی‌اش بیشتر حول محور مدل گوش شدن می‌چرخید. خودش هم موافق بود. و وقتی در نظر می‌گرفتی فرصت‌های مدل گوش شدن چقدر محدود و موقعیت و دستمزد چه ناچیز است، درست و خوب بود. از لحاظ مدیر روابط عمومی یا هنرمند گریمور یا فیلم‌بردار، او فقط «صاحب گوش» یا کسی بود که گوش دارد. جان و تنش، سوای گوش، کاملاً دور از تصویر، بیرون از توجه و ناموجود بود.