کتاب بند اعدامی ها

کتاب الکترونیکی «بند اعدامی‌ها و داستان‌های دیگر (سه داستان)» نوشتهٔ «فریدا مک‌فادن» با ترجمهٔ «نشاط رحمانی‌نژاد» از نشر نون مجموعه‌ای از سه داستان کوتاه در ژانر معمایی، روان‌شناختی و تا حدی دلهره‌آور است. این کتاب با محوریت شخصیت‌هایی در موقعیت‌های بحرانی و پیچیده، به بررسی ذهنیت و احساسات آن‌ها می‌پردازد و با روایتی پرکشش، خواننده را تا پایان با خود همراه می‌کند. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب بند اعدامی ها اثر فریدا مک‌فادن

کتاب «بند اعدامی‌ها و داستان‌های دیگر (سه داستان)» به قلم «فریدا مک‌فادن» شامل سه داستان مستقل است که هرکدام فضایی رازآلود و پرتنش دارند. داستان اصلی، «بند اعدامی‌ها»، روایت زنی به نام «تالیا کمپر» است که به اتهام قتل شوهرش در انتظار اجرای حکم اعدام به سر می‌برد. روایت با رفت‌وبرگشت‌های زمانی میان گذشته و حال، ذهنیت آشفته و تردیدهای شخصیت اصلی را به تصویر می‌کشد. دو داستان دیگر، «روان‌پریش» و «هدیه»، هرکدام با زاویهٔ دید و لحن متفاوت، به‌سراغ موقعیت‌هایی می‌روند که در آنها شخصیت‌ها در مرز فروپاشی یا تصمیم‌های سرنوشت‌ساز قرار می‌گیرند.

فضای کلی کتاب تعلیق و تردید را در بطن خود دارد و با پرداختن به جزئیات روان‌شناختی، مخاطب را به درون ذهن شخصیت‌ها می‌برد. این اثر در دوره‌ای نوشته شده که علاقه به داستان‌های معمایی و روان‌شناختی در ادبیات معاصر پررنگ است. «فریدا مک‌فادن» با بهره‌گیری از عناصر ژانر، داستان‌هایی خلق کرده که همزمان سرگرم‌کننده و تأمل‌برانگیز هستند.

خلاصه کتاب بند اعدامی ها

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

در داستان «بند اعدامی‌ها»، «تالیا کمپر» در سلول انفرادی بند اعدام روزهای آخر زندگی‌اش را می‌گذراند. او به جرم قتل شوهرش «نوئل» محکوم شده، اما مدام بر بی‌گناهی خود تأکید دارد. روایت با رفت‌وبرگشت میان گذشته و حال، زندگی مشترک «تالیا» و «نوئل»، شک‌وتردیدهای «تالیا» به وفاداری همسرش و اتفاقات منجرشده به مرگ «نوئل» را بازگو می‌کند. درحالی‌که «تالیا» برای اثبات بی‌گناهی‌اش تلاش می‌کند، نشانه‌هایی ظاهر می‌شود که واقعیت را پیچیده‌تر می‌کند؛ از جمله دیدار با مردی که به‌طرز عجیبی شبیه شوهر مرده‌اش است. داستان با تعلیق و ابهام پیش می‌رود و تا پایان، مرز میان واقعیت و خیال را در ذهن شخصیت اصلی و خواننده مخدوش می‌کند.

دو داستان دیگر کتاب، «روان‌پریش» و «هدیه»، هرکدام با فضایی متفاوت، به‌سراغ موقعیت‌هایی می‌روند که در آنها شخصیت‌ها درگیر بحران‌های روانی، تصمیم‌های دشوار یا موقعیت‌های غیرمنتظره می‌شوند. «روان‌پریش» شبی پراضطراب در بخش روانی یک بیمارستان را روایت می‌کند و «هدیه» داستان زنی است که برای تهیهٔ هدیهٔ کریسمس دست به فداکاری عجیبی می‌زند.

چرا باید کتاب بند اعدامی ها را خواند؟

این کتاب با سه داستان کوتاه، تجربه‌ای از تعلیق، تردید و پیچیدگی روان انسان را پیش روی مخاطب می‌گذارد. روایت‌ها با پرداخت دقیق به ذهنیت شخصیت‌ها و فضاسازی پرتنش، خواننده را درگیر می‌کنند و تا پایان حس تعلیق و کنجکاوی را حفظ می‌کنند. علاقه‌مندان به داستان‌های معمایی، روان‌شناختی و موقعیت‌های غیرمنتظره، با این مجموعه می‌توانند با زوایای تازه‌ای از روابط انسانی و بحران‌های ذهنی روبه‌رو شوند.

خواندن کتاب بند اعدامی ها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به داستان‌های معمایی، روان‌شناختی و روایت‌های پرتعلیق مناسب است. کسانی که به داستان‌هایی با شخصیت‌پردازی عمیق، موقعیت‌های بحرانی و پایان‌های غیرمنتظره علاقه دارند از این مجموعه لذت خواهند برد. همچنین برای مخاطبانی که به‌دنبال داستان‌های کوتاه با فضای رازآلود و شخصیت‌هایی با ذهنیت پیچیده هستند، انتخاب مناسبی است.

درباره فریدا مک‌فادن

«فریدا مک‌فادن» (Freida McFadden)، نویسندهٔ آمریکایی، متولد ۱ مه ۱۹۸۰، در ژانر تریلر روان‌شناختی می‌نویسد و در کنار نویسندگی، پزشک متخصص آسیب‌های مغزی نیز هست. او به‌عنوان نویسندهٔ رمان‌های پرکشش و پرفروش در حوزهٔ هیجان روانی و همچنین آثار طنزآمیز با موضوعات پزشکی شناخته شده است. از مهم‌ترین کتاب‌های او می‌توان به «خدمتکار»، «هیچ‌وقت دروغ نگو»، «بانوی طبقهٔ بالا»، «درِ قفل‌شده» و «می‌خوای یه راز رو بدونی؟» اشاره کرد.

«مک‌فادن» به همراه خانواده و گربۀ سیاهش زندگی می‌کند و بسیاری از آثارش در فهرست پرفروش‌ترین‌های «نیویورک‌تایمز» قرار گرفته‌اند.

این کتاب یا نویسنده چه جوایز و افتخاراتی کسب کرده است؟

«مک‌فادن» برندهٔ جایزهٔ «بهترین رمان اصلی در قالب چاپی» (Best Paperback Original) برای کتاب «خدمتکار» شد. این کتاب نقطه‌عطفی در موفقیت بین‌المللی «مک‌فادن» محسوب می‌شود.

بخشی از کتاب بند اعدامی ها

«درحال‌حاضر، روی تخت سلولم دراز کشیده‌ام. بیست‌وسه ساعت از روز را در این سلول می‌گذرانم که تقریباً به اندازهٔ فضای پارک یک ماشین است. انسان‌ها طوری طراحی نشده‌اند که نودوپنج درصد روز را در یک قفس حبس شوند. یک تخت کوچک دارم که درواقع فقط یک تختهٔ فلزی متصل به دیوار است و با یک تشک نازک پوشانده شده است. درواقع اینکه اسمش را تشک بگذاری، کمی اغراق‌آمیز است. بیشتر شبیه یک پتوی ضخیم است که چند بار تا شده است. میزی کوچک و یک چهارپایه هم توی اتاق هست که به دیوار جوش داده شده است. البته که یک توالت فرنگی و یک روشویی فلزی هم دارم.

اگر روی این تخت افتضاح غلتی بزنم، فقط می‌توانم یک پنجرهٔ کوچک را در نزدیکی سقف ببینم که ذره‌ای از دستم بزرگ‌تر است. باید روی تختم بایستم تا بتوانم بیرون را ببینم، هرچند منظرهٔ چندان خوبی هم ندارم. اما نوئل همیشه می‌گوید که منظره مهم‌ترین ویژگی برای انتخاب محل زندگی است. دست‌کم این حرفی بود که پیش از کشته‌شدن می‌گفت.

گاهی‌اوقات دوش می‌گیرم... اتفاق نادری است... اما اغلب بدنم را با پارچه و صابونی که بوی مواد شیمیایی می‌دهد، در روشویی می‌شویم. تنها با نگهبانان صحبت می‌کنم و این‌طور هم نیست که گل بگوییم و گل بشنویم. ملاقات هم کم اتفاق می‌افتد. معمولاً فقط وکیلم، کلارنس بومن به ملاقاتم می‌آید.

هروقت از این سلول بیرون می‌روم، دست‌وپاهایم با زنجیر بسته می‌شود. هر روز اجازه دارم یک ساعت به حیاط بروم. با من مثل حیوانی برخورد می‌کنند که هر لحظه ممکن است به آن‌ها حمله کند. اما گمان می‌کنم اگر واقعاً فکر می‌کنند که قاتل هستم، این برخوردشان کاملاً منطقی است. چه کسی می‌داند که قادر به انجام چه کارهایی هستم؟»