کتاب همه بدون استثنا

کتاب الکترونیکی همه بدون استثنا با عنوان انگلیسی Every Last One نوشتهٔ «آنا کوئیندلن» با ترجمهٔ «سید سعید کلاتی» از نشر نون، روایتی داستانی از زندگی یک خانوادهٔ آمریکایی در شهری کوچک است. این رمان در دستهٔ آثار معاصر و خانوادگی قرار می‌گیرد و با نگاهی موشکافانه به روابط، بحران‌ها و دگرگونی‌های ناگهانی در زندگی روزمره می‌پردازد. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب همه بدون استثنا اثر آنا کوئیندلن

کتاب «همه بدون استثنا» به قلم «آنا کوئیندلن» در سال ۲۰۱۰ میلادی و در ایران در سال ۱۳۹۸ منتشر شده است. این رمان در بستر زندگی روزمرهٔ خانواده‌ای متوسط روایت می‌شود و تمرکز اصلی آن بر شخصیت «ماری بث»، مادر خانواده، است. داستان در فضایی معاصر و در شهری کوچک در آمریکا می‌گذرد و نویسنده با جزئیات فراوان، لحظات عادی و بحران‌های ناگهانی را به تصویر می‌کشد. کتاب «همه بدون استثنا» به روابط میان اعضای خانواده، دوستی‌ها، دغدغه‌های نوجوانان و چالش‌های والدین می‌پردازد. روایت کتاب از زبان اول‌شخص و با زاویهٔ دید مادر خانواده است که تلاش می‌کند میان کار، فرزندان، همسر و دوستانش تعادل برقرار کند.

در طول داستان، مخاطب با لایه‌های پنهان روابط خانوادگی، فشارهای اجتماعی و آسیب‌پذیری انسان‌ها در برابر اتفاقات غیرمنتظره روبه‌رو می‌شود. این اثر در دوره‌ای منتشر شده که توجه به مسائل روانی، بحران‌های هویتی و نقش خانواده در جامعهٔ معاصر اهمیت یافته است. «آنا کوئیندلن» با نگاهی واقع‌گرایانه و گاه تلخ نشان می‌دهد که چگونه یک حادثه می‌تواند همه‌چیز را دگرگون کند و بازماندگان را با پرسش‌های عمیق دربارهٔ گناه، فقدان و ادامهٔ زندگی روبه‌رو سازد.

خلاصه کتاب همه بدون استثنا

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند!

داستان با روایت زندگی روزمرهٔ «ماری بث» آغاز می‌شود؛ زنی که همسرش پزشک است و سه فرزند نوجوان دارد: «روبی»، «الکس» و «مکس». خانواده در شهری کوچک زندگی می‌کنند و دغدغه‌های معمولی و گاه پیچیدهٔ نوجوانان، روابط دوستانه، رقابت‌های خواهر و برادری و چالش‌های والدین را تجربه می‌کنند. «روبی»، دختر بزرگ خانواده، نوجوانی با روحیهٔ مستقل و علاقه‌مند به نویسندگی است؛ دوقلوها، «الکس» و «مکس»، هریک مسیر متفاوتی را در رشد و هویت خود طی می‌کنند.

در پسِ این زندگی به‌ظاهر آرام، نشانه‌هایی از بحران‌های پنهان و آسیب‌پذیری‌های عاطفی اعضای خانواده دیده می‌شود. روابط دوستانهٔ «روبی» با «کرنان»، پسر همسایه و دوست دوران کودکی، به‌تدریج پیچیده و پرتنش می‌شود. با وقوع یک حادثهٔ ناگهانی و خشونت‌بار، زندگی خانواده به‌کلی دگرگون می‌شود و «ماری بث» با فقدان و سوگ عمیق روبه‌رو می‌گردد. او باید با احساس گناه، اندوه و تلاش برای بازسازی زندگی خود و پسر بازمانده‌اش کنار بیاید. روایت کتابْ لایه‌لایه و با تمرکز بر جزئیات احساسی و روانی شخصیت‌ها به واکاوی معنای خانواده، عشق، فقدان و تاب‌آوری می‌پردازد.

چرا باید کتاب همه بدون استثنا را خواند؟

این رمان با نگاهی دقیق و بی‌پرده به زندگی خانوادگی، بحران‌های ناگهانی و پیامدهای روانی آن‌ها می‌پردازد. نویسنده با روایت جزئیات روزمره و احساسات متناقض شخصیت‌ها، تصویری ملموس از آسیب‌پذیری انسان‌ها در برابر فقدان و تغییرات ناگهانی ارائه می‌دهد. رمان «همه بدون استثنا» برای کسانی که به داستان‌های خانوادگی، روان‌شناختی و روایت‌های واقع‌گرایانه علاقه دارند فرصتی برای همدلی با شخصیت‌ها و تأمل دربارهٔ معنای عشق، سوگ و بازسازی زندگی فراهم می‌کند.

خواندن کتاب همه بدون استثنا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای علاقه‌مندان به رمان‌های خانوادگی، داستان‌های معاصر و روایت‌هایی با محوریت روابط والدین و فرزندان مناسب است. همچنین برای کسانی که دغدغهٔ سوگ، فقدان، بحران‌های نوجوانی و بازسازی پس از حادثه دارند می‌تواند تجربه‌ای تأثیرگذار باشد.

درباره آنا کوئیندلن

«آنا کوئیندلن»، نویسنده و روزنامه‌نگار و ستون‌نویس سرشناس آمریکایی، در ۸ ژوئیهٔ ۱۹۵۲ در فیلادلفیا به دنیا آمد. پدر او اصالت ایرلندی داشت و مادرش ایتالیایی بود. «کوئیندلن» تحصیلات دانشگاهی خود را در کالج «بارنارد» به پایان رساند و در سال ۱۹۷۴ فارغ‌التحصیل شد. او فعالیت حرفه‌ای‌اش را به‌عنوان روزنامه‌نگار در روزنامهٔ «نیویورک پست» آغاز کرد و سپس بین سال‌های ۱۹۷۷ تا ۱۹۹۴ در «نیویورک تایمز» مشغول به کار شد.

در میانهٔ دههٔ ۱۹۹۰، «کوئیندلن» روزنامه‌نگاری را کنار گذاشت و به نویسندگی داستانی پرداخت. از برخی آثار او فیلم یا سریال‌های تلویزیونی اقتباس شده‌ است. نخستین رمان مهم او با عنوان «یک چیز واقعی» (One True Thing) که تا حدی برگرفته از تجربه‌های شخصی‌اش بود، در سال ۱۹۹۴ منتشر شد و در سال ۱۹۹۸ با بازی «مریل استریپ» و «رنی زلوگر» به فیلم سینمایی تبدیل شد. در کنار رمان‌نویسی، «کوئیندلن» در زمینهٔ آثار غیرداستانی نیز فعال بوده است. او در آثارش اغلب به مسائل اجتماعی، سبک زندگی و روابط انسانی می‌پردازد و بسیاری از نوشته‌های شخصی او تحت‌تأثیر مرگ مادرش در دوران جوانی‌اش هستند.

او همچنین به‌مدت یک دهه ستون‌نویس نشریهٔ Newsweek بود و در سال‌های اخیر تمرکز بیشتری بر نویسندگی داشته است. «کوئیندلن» در کنار نوشتن، گاه‌به‌گاه در سخنرانی‌ها و فعالیت‌های فرهنگی نیز حضور داشته و همچنان یکی از چهره‌های برجستهٔ ادبیات معاصر آمریکا به‌شمار می‌آید.

«سیاه و کبود» و «درهٔ میلر» از دیگر کتاب‌های ترجمه‌شدهٔ او به فارسی هستند.

این کتاب یا نویسنده چه جوایز و افتخاراتی کسب کرده است؟

«کوئیندلن» با نگارش ستون «عمومی و خصوصی» در «نیویورک تایمز»، در سال ۱۹۹۲، موفق به دریافت جایزهٔ «پولیتزر» در بخش تفسیر شد. این ستون‌ها به‌شکل شخصی، اجتماعی و تأمل‌برانگیز به مسائل روز جامعهٔ آمریکا می‌پرداختند.

چه نسخه‌های دیگری از این کتاب در ایران منتشر شده است؟

این کتاب با عنوان «تا آخرین نفر» و با ترجمهٔ «علی باوی» توسط نشر ارمغان منتشر شده است.

بخشی از کتاب همه بدون استثنا

«اتاق روبی همیشه شبیه جایی است که غارت شده. پدرش از اتاق دربستهٔ روبی رو برمی‌گرداند، انگار در ذهنش می‌تواند تصور کند که توی آن اتاق چه خبر است. برادرهایش به هیچ وجه حق ورود به آنجا را ندارند و راستش، علاقه‌ای هم به دیدنش ندارند. کتاب‌های روی‌هم‌تلنبارشده، لباس‌هایی که این‌طرف و آن‌طرف پخش‌اند، یک کیف رودوشی سروته، حتی لباس‌های زیر، با توجه به اینکه آن‌ها به خواهرشان تعلق دارند ـ چه کسی اهمیت می‌دهد؟ ورود من به اتاق تحمل می‌شود، چون لباس‌های تمیز تحویلش می‌دهم. همیشه می‌گویم: «این‌ها رو بذار توی کشوت.» و او هرگز گوش نمی‌کند. شاید اگر خودم این کار را بکنم، به‌مراتب راحت‌تر باشد، اما این مماشات به بخشی از رابطهٔ ما تبدیل شده: تلاش من برای آموزش مسئولیت‌پذیری به روبی و تلاش او برای نمایش استقلالش به من. و بخش زیادی از زندگی ما با هم از یک رابطهٔ دوستانهٔ رضایت‌بخش و گفتن چیزهایی که می‌دانیم شنیده نمی‌شوند، ولی باز آن‌ها را می‌گوییم، مثل یک موسیقی متن، تشکیل شده است.

روبی هر روز صبح، از دل بی‌نظمی و آشوب اتاقش، زیبا و متمایز بیرون می‌آید: یک شلوار کوتاه قدیمی؛ یک بلوز چروک که وقتی به کالج می‌رفتم، خریده بودمش؛ یک ژاکت پشمی بلند با یک سوراخ بیدزده در آستینش و روبانی دور موهایش. روبی هرگز شبیه یک آدم دیگر به نظر نمی‌رسد. این را هم تحسین می‌کنم و هم کمی از آن می‌ترسم، طوری که باعث می‌شود فکر کنم ما دو نفر از دو گروه خونی ناسازگاریم.»