کتاب عمو رابینسون

کتاب عمو رابینسون با عنوان اصلی L’Oncle Robinson نوشتهٔ ژول ورن و ترجمهٔ زهرا فلاح شاهرودی توسط گروه انتشاراتی ققنوس منتشر شده است. این اثر داستانی ماجراجویانه و خانوادگی است که برای نوجوانان و جوانان نوشته شده است. این اثر، که از آثار کمترشناخته‌شدهٔ ژول ورن به شمار می‌رود، روایتگر تلاش یک خانواده برای بقا در جزیره‌ای ناشناخته پس از حادثه‌ای دریایی است. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب عمو رابینسون

کتاب عمو رابینسون اثری است که ژول ورن آن را با الهام از سنت داستان‌های «رابینسوناد» و به‌ویژه «رابینسون سویسی» نوشته است. این کتاب در دوره‌ای نوشته شد که ژانر ماجراجویی و بقا در طبیعت محبوبیت زیادی داشت. برخلاف بسیاری از آثار ورن که قهرمانان بزرگسال دارند، در این داستان کودکان و نوجوانان نقش اصلی را ایفا می‌کنند. داستان در سال ۱۸۶۱ و در جزیره‌ای ناشناخته در اقیانوس آرام رخ می‌دهد و با محوریت خانواده‌ای شکل می‌گیرد که پس از شورش در کشتی‌شان، به اجبار در قایقی کوچک رها می‌شوند و باید برای زنده‌ماندن در طبیعت وحشی تلاش کنند. کتاب عمو رابینسون تا مدت‌ها به دلیل مخالفت ناشر اولیهٔ ژول ورن منتشر نشد و بخش‌هایی از آن بعدها در آثار دیگر او مانند «جزیرهٔ اسرارآمیز» بازتاب یافت. فضای داستان، ترکیبی از هیجان، آموزش و نمایش روابط انسانی در شرایط دشوار است و به دغدغه‌های بقا، همکاری و امیدواری می‌پردازد.

خلاصه کتاب عمو رابینسون

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند! 

داستان با خانوادهٔ کلیفتون آغاز می‌شود که پس از شورش در کشتی «ونکوور» و مرگ ناخدا، مادر و چهار فرزندش به همراه ملوانی به نام فلیپ، در قایقی کوچک به اقیانوس پرتاب می‌شوند. آن‌ها پس از تحمل طوفان و سرما، سرانجام به جزیره‌ای ناشناخته می‌رسند. خانواده با کمک فلیپ، که تجربه و روحیه‌ای مثبت دارد، تلاش می‌کنند سرپناهی بیابند، آتش روشن کنند و منابع غذایی پیدا کنند. آن‌ها با چالش‌هایی مانند کمبود آذوقه، خطر حیوانات وحشی، شرایط نامساعد جوی و نگرانی برای پدر خانواده که از آن‌ها جدا شده، روبه‌رو می‌شوند. با گذشت زمان، گروه کوچک با استفاده از مهارت‌ها و همکاری، موفق می‌شوند محیط اطراف را شناسایی کنند، غذا و سرپناه مناسب فراهم آورند و حتی ابزارهایی ابتدایی بسازند. امید به بازگشت پدر و تلاش برای بقا، نیروی محرک اصلی شخصیت‌هاست. داستان با تمرکز بر رشد شخصیتی کودکان، نقش رهبری فلیپ و پیوندهای خانوادگی، تصویری از مقاومت و امید در دل طبیعت ناشناخته ارائه می‌دهد، بی‌آن‌که پایان ماجرا را به‌طور کامل افشا کند.

چرا باید کتاب عمو رابینسون را خواند؟

کتاب عمو رابینسون نمونه‌ای از داستان‌های ماجراجویانه و بقامحور است که علاوه بر سرگرمی، به آموزش غیرمستقیم مهارت‌های زندگی در طبیعت و اهمیت همکاری و امیدواری می‌پردازد. روایت پرحادثه و شخصیت‌پردازی واقع‌گرایانه، مخاطب را با چالش‌های واقعی بقا و ارزش‌های خانوادگی روبه‌رو می‌کند. همچنین، «عمو رابینسون» فرصتی است برای آشنایی با یکی از آثار کمتر دیده‌شدهٔ ژول ورن و تجربهٔ فضای متفاوتی نسبت به آثار مشهورتر او.

خواندن کتاب عمو رابینسون را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

کتاب عمو رابینسون برای نوجوانان و جوانانی که به داستان‌های ماجراجویانه، بقا در طبیعت و روایت‌های خانوادگی علاقه دارند مناسب است. همچنین برای علاقه‌مندان به آثار ژول ورن و دوستداران ادبیات کلاسیک ماجراجویی، گزینه‌ای جذاب به شمار می‌آید.

درباره ژول ورن

ژول ورن، رمان‌نویس پرآوازه فرانسوی، در سال ۱۸۲۸ در نانت دیده به جهان گشود و در سال ۱۹۰۵ چشم از دنیا فروبست. او نویسنده‌ای بی‌بدیل بود که بیش از ۸۰ رمان و داستان بلند، و همچنین کتب عمومی متعددی از جمله جغرافیای مصور فرانسه و مستعمراتش (۱۸۶۸)، تاریخ سفرهای بزرگ و جهانگردان بزرگ (۱۸۷۸) و کریستف کلمب (۱۸۸۳) را به رشتهٔ تحریر درآورد. علاوه بر این، حدود ۱۵ نمایشنامه را به تنهایی یا با همکاری دیگران به روی صحنه برد.

ورن کار نوشتن را با شعر و نمایشنامه آغاز کرد. در سال ۱۸۴۴، تحصیلات خود را در دبیرستان نانت آغاز کرد و در آنجا به فراگیری علوم بلاغت و فلسفه پرداخت. پس از دریافت دیپلم، در رشته حقوق ادامه تحصیل داد. او را می‌توان صنعتگری شگفت‌انگیز در خلق داستان‌های خیالی دانست، افسونگری با جذابیت‌های بی‌پایان، و تا حدی شبیه به پیشگویی که قادر به پیش‌بینی عجیب‌ترین اختراعات علمی نیم‌قرن یا حتی یک قرن بعد بود. او انسانی متعلق به عصر خود بود که به اکتشافات علمی زمانه‌اش علاقه‌مند بود و آن‌ها را با دقت و وسواس دنبال می‌کرد.

شهرت این نویسنده به بیش از یک قرن می‌رسد؛ از سال‌های ۱۸۶۳ تا ۱۸۶۵ که اولین رمان‌های مهمش، یعنی «پنج هفته در بالن»، «سفر به مرکز زمین» و «از زمین تا ماه» به چاپ رسیدند. ژول ورن خود نیز اهل سفر با کشتی بود. اما در سال‌های ۱۸۸۶-۱۸۸۷، پس از یک اتفاق ناگوار که جزئیات زیادی از آن در دست نیست، کشتی تفریحی خود را فروخت و از زندگی آزاد و پر سفرش دست کشید. پس از این اتفاق، وقت خود را صرف امور شورای شهر کرد. سرانجام، ژول ورن در ۲۴ مارس ۱۹۰۵، در خانه‌اش در آمیئن، پس از گذراندن زندگی پرفرازونشیب، چشم از جهان فرو بست.

برخی از آثار دیگر او عبارتند از: «فرزندان ناخدا گرانت» (۱۸۶۷)، «بیست‌هزار فرسنگ زیر دریا» (۱۸۶۹)، «دور دنیا در هشتاد روز» (۱۸۷۳)، «جزیرۀ اسرارآمیز» (۱۸۷۴)، «میشل استروگف» (۱۸۷۶)، «هندوهای سیاه» (۱۸۷۷)، «ناخدای پانزده‌ساله» (۱۸۷۸)، «مصایب یک چینی در چین» (۱۸۷۹)، «پانصد میلیون بگوم» (۱۸۷۹)، «اشعۀ سبز» (۱۸۸۲)، «کرابان لجباز» (۱۸۸۳)، «مجمع‌الجزایر در آتش» (۱۸۸۴)، «ماتیاس سندورف» (۱۸۸۵)، «روبور فاتح» (۱۸۸۶)، «دو سال تعطیلات» (۱۸۸۸)، «کاخ کارپات‌ها» (۱۸۹۲)، «جزیرۀ پروانه‌دار» (۱۸۹۵)، «در برابر پرچم» (۱۸۹۶)، «اورنوک باشکوه» (۱۸۹۸)، «یک درام در لیونی» (۱۹۰۴) و «استاد جهان» (۱۹۰۴).

بخشی از کتاب عمو رابینسون

«خلوت‌ترین بخش اقیانوس آرام پهنهٔ آبی وسیعی است که از غرب به آسیا و آمریکا، از شرق به جزایر آلیوتی، و از شمال و جنوب به جزایر ساندویچ می‌رسد. کشتی‌های تجاری به‌ندرت برای ورود به این دریا خطر می‌کنند. هیچ توقفگاهی در این نقطه شناسایی نشده و جریان‌های اقیانوسیِ پیش‌بینی‌ناپذیری دارد. کشتی‌های اقیانوس‌پیما که از هلندِ‌نو به غرب آمریکا کالا می‌برند، در عرض‌های جغرافیایی پایین‌تر تردد دارند؛ فقط رفت‌وآمد بین ژاپن و کالیفرنیا، که در حال حاضر زیاد نیست، ممکن است به این بخش شمالیِ اقیانوس آرام جنب‌وجوشی ببخشد. ناوگان اقیانوس اطلس، که بین یوکوهاما و سان‌فرانسیسکو خدمت‌رسانی می‌کند، مسیر مدارهای کرهٔ زمین را از کمی پایین‌تر از این نقطه می‌پیماید. بنابراین در این‌جا از عرض جغرافیایی چهل درجه تا عرض جغرافیایی پنجاه درجهٔ شمالی چیزی وجود دارد که می‌توان «متروکه» نامیدش. شاید گاهی بر حسب اتفاق گذر کشتی صید نهنگی به این دریای تقریباً ناشناخته بیفتد؛ اما طولی نمی‌کشد که به عبور از کمربند جزایر آلیوتی می‌شتابد تا وارد تنگهٔ بِرینگ شود، جایی که در آن سویش پستانداران دریایی بزرگی پناه گرفته‌اند که به‌شدت در تیررس زوبین صیادان قرار دارند. آیا در این دریا که به بزرگی اروپاست هنوز جزایر ناشناخته وجود دارد؟ آیا میکرونِزی تا این عرض جغرافیایی کشیده شده؟ ما نه می‌توانیم آن را تأیید کنیم و نه تکذیب. وسط این سطح وسیع آبی، یک جزیره چیز کوچکی محسوب می‌شود. این نقطهٔ تقریباً ناپیدا به‌آسانی از دید سیاحانی که از این امواج عبور کرده‌اند پنهان مانده. یعنی خشکی مهم‌تر دیگری نیز وجود دارد که تاکنون در موقعیت‌یابی کاوشگران به چشم نیامده باشد؟»