🎡 تولد ۱۱ سالگی طاقچه: گردونه را بچرخان، جایزه ببر، کتاب بخوان!🎡

کتاب تابان، مرز آسمان

نویسنده:شیوا مقانلو

انتشارات:نشر نیماژ

دسته‌بندی:

امتیاز

۵.۰از ۱ رأیخواندن نظرات

۵٫۰

(۱)

خواندن نظرات

معرفی کتاب تابان، مرز آسمان

کتاب الکترونیکی «تابان، مرز آسمان» از شیوا مقانلو - نشر نیماژ. این کتاب را می‌توانید از طاقچه دریافت کنید.

نظرات کاربران

nafiseh latifi

۱۴۰۴/۰۶/۲۵

داستان مثل کتابهای قبلی در مورد یک ماجرای جدیدی هست که تابان رودکی باستان شناس درگیرش میشه و ما باهاش در سفر همراهش میشیم. داستانهای تابان من رو یاد کتابهای دن براون میندازه (با محوریت رابرت لنگدان)، همون‌قدر هیجان انگیز

- بیشتر

کاربر ۳۷۴۱۱۶۰

۱۴۰۴/۰۵/۱۳

کتاب زندگی یک خانم دکتر باستان شناس به اسم تابان رودکی.آشنایی با خود تابان شغلش ودغدغه هاش وهمچنین آشنایی با آثار باستانی که با قلم خانم مقانلو علاقمند به بازدید تحقیق و مطالعه از آثار شدم . تبریز و اردبیل

- بیشتر

بریده‌هایی از کتاب

اگر قرار باشد آدم قبل‌از انجام هر کاری از درستی تصمیمش صددرصد مطمئن باشد، هیچ کاری در جهان به انجام نمی‌رسد. کارها دقیقاً همان‌جایی انجام می‌شوند که به‌جای یقین، شک داری و با همان شک جلو می‌روی؛ مثل حرکت در جاده‌ای مه‌آلود که اگرچه از وجود راه مطمئنی اما به وجود بیراهه‌های پیش پا هم به همان اندازه یقین داری؛ و بنابراین نمی‌دانی جاده برایت چه در آستین دارد.

nafiseh latifi

پسرها در بدترین لحظهٔ عمرشان بودند. بدترین لحظهٔ عمر جایی است که نه بشود رفت و نه بشود ماند. یعنی آدم جنم هیچ‌کدامش را ندارد، و می‌داند هر انتخابی کند برای باقی عمرش حسرت‌به‌دل می‌ماند که چرا آن دیگری را برنگزیده. اگر از بیرون و حکم زور باشد که ’بمان‘ یا ’برو‘، کار راحت‌تر است؛ دلت را گول می‌زنی که مجبور بودم و چاره نداشتم. اما وقتی بمان و برو دست خودت باشد، باید تا ته دنیا پای خودت بایستی... و اشک بریزی.

nafiseh latifi

«بس کنید! چه جای مویه است؟ شما مرد هستید، مرد وطن و خانه! با گردن افراشته برگردید و بالاسر زن و زمینتان باشید. از آن‌ها دفاع کنید. وطن فقط همین پاسگاه پل و رودخانه که نیست. وطن باغ میوهٔ شماست که انگورش نباید به دست شغال اجنبی بیفتد؛ وطن گونهٔ دختران شماست که انگشت سرباز اجنبی نباید لمسش کند؛ وطن عصای پدر شماست که زیر پای سرباز خصم نباید بشکند. بروید و مراقب وطنتان باشید!»

nafiseh latifi

گاهی آرامش نه حاصل‌شدن و رسیدن، بلکه محصول‌نشدن و نرسیدن است. ’نشدن‘ بار سنگینی را از دوش دلت برمی‌دارد و عذاب را تمام می‌کند. گاهی تمام زور جسم و روحت را می‌زنی که کاری کارستان کنی، و تمام مدت در هول‌ووَلایی و از خودت و دیگران می‌ترسی که نشود. اما وقتی نشود، بالاخره آرام می‌گیری و به خودت می‌گویی رفتم ولی نرسیدم. آرام می‌گیری تا شروع مسیر تازه و رفتنِ بعدی؛ که آن هم بشود یا نشود.

nafiseh latifi

عیشی لاهوتی برپا بود که زیر پا را سست می‌کرد تا بدن آرام‌آرام از زمین ناسوتی جدا شود، به‌سوی بالا اوج بگیرد، و کنار فرشتگان و قدیسینی بشیند که تصویرشان دورتادور سقف نمازخانه می‌درخشید. به‌تدریج دیگر همه‌چیز ماهیت جسمانی‌اش را از دست می‌داد، از صدا به نور تبدیل می‌شد و در بی‌نهایت معلق می‌ماند؛ بی‌نهایتی که آدم را چون ذره‌ای بلااختیار، درون خود می‌کشید و محو می‌ساخت.

nafiseh latifi

راه راهب

گاور گوپال داس

رؤسای معارف، فرهنگ و آموزش و پرورش فارس بین دو انقلاب