کتاب سفر برگذشتنی (جلد اول)

کتاب سفر برگذشتنی (جلد اول) نوشتهٔ محمدرضا توکلی صابری است. انتشارات علمی و فرهنگی این ناداستان در قالب سفرنامه را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب سفر برگذشتنی (جلد اول)

کتاب سفر برگذشتنی (جلد اول) [پابه‌پای ناصرخسرو بر جادهٔ ابریشم در هزارمین زادروز او] برابر با یک ناداستان در قالب سفرنامه است. این کتاب هشت فصل دارد. «زندگی‌نامهٔ نویسندگان سفرنامه‌های حج» عنوان آخرین فصل این ناداستان است.

در یک تقسیم‌بندی می‌توان ادبیات را به دو گونهٔ داستانی و غیرداستانی تقسیم کرد. ناداستان (nonfiction) معمولاً به مجموعه نوشته‌هایی که باید جزو ادبیات غیرداستانی قرار بگیرد، اطلاق می‌شود. در این گونه، نویسنده با نیت خیر و برای توسعهٔ حقیقت، تشریح وقایع، معرفی اشخاص یا ارائهٔ اطلاعات و به‌دلایلی دیگر شروع به نوشتن می‌کند. در مقابل، در نوشته‌های غیرواقعیت‌محور (داستان)، خالق اثر صریحاً یا تلویحاً از واقعیت سر باز می‌زند و این گونه به‌عنوان ادبیات داستانی (غیرواقعیت‌محور) طبقه‌بندی می‌شود. هدف ادبیات غیرداستانی تعلیم هم‌نوعان است (البته نه به‌معنای آموزش کلاسیک و کاملاً علمی و تخصصی که عاری از ملاحظات زیباشناختی است)؛ همچنین تغییر و اصلاح نگرش، رشد افکار، ترغیب یا بیان تجارب و واقعیات از طریق مکاشفهٔ مبتنی بر واقعیت، از هدف‌های دیگر ناداستان‌نویسی است. ژانر ادبیات غیرداستانی به مضمون‌های بی‌شماری می‌پردازد و فرم‌های گوناگونی دارد. انواع ادبی غیرداستانی می‌تواند شامل دل‌نوشته‌ها، جستارها، زندگی‌نامه‌ها، کتاب‌های تاریخی، کتاب‌های علمی - آموزشی، گزارش‌های ویژه، یادداشت‌ها، گفت‌وگوها، یادداشت‌های روزانه، سفرنامه‌ها، نامه‌ها، سندها، خاطره‌ها و نقدهای ادبی باشد.

خواندن کتاب سفر برگذشتنی (جلد اول) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ناداستان و قالب سفرنامه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب سفر برگذشتنی (جلد اول)

«در میان کشورهایی که از آن می‌گذشتم، اسرائیل جایگاه ویژه‌ای داشت. این، کشور جدیدی است که از آغاز پیدایش خود در این منطقه درگیر چهار جنگ با همسایگان خود شده و در سه بارِ آن سرزمین‌هایی را از آنان به غنیمت گرفته است، هنوز در حالت جنگی قرار دارد، هر روز خبرهای مختلفی از زد و خورد بین اسرائیلیان و فلسطینیان پخش می‌شود و عده‌ای کشته و مجروح می‌شوند. به همین دلیل، تمام کشورهای منطقه ــ غیر از ترکیه ــ رفتن به آن کشور را برای اتباع خود ممنوع کرده‌اند و هر کسی را که مهر ویزای آن کشور بر گذرنامه‌اش باشد، به کشور خود راه نمی‌دهند. بنابراین، سفر به این کشور را به‌ناچار گذاشتم برای پایان سفر به کشور عربستان و سفر حج. به این ترتیب، در این کشور در میان کلیمیان، من یک توریست امریکایی می‌شدم که قصد دیدن آثار تاریخی این کشور را دارد و در میان مسلمانان این کشور، یک ایرانی که به دیدار آثار تاریخی اسلامی آمده است. در بین کشورهای منطقه، تنها ترکیه با اسرائیل پیمان نظامی بسته است و در عوض اسرائیل نیروهای امنیتی این کشور را آموزش می‌دهد و در ربودن و دستگیری عبدالله اوجالان، رهبر کردان استقلال‌طلب، با ترکیه همکاری کرده است. این دو کشور روابط بسیار نزدیکی با همدیگر دارند و اسرائیل اجازه یافته است که از فضای هوایی ترکیه استفاده کند که امیدوارم برای ضربه زدن به ایران نباشد؛ گو اینکه چنین اشتباه خطیری از سوی رهبران این دو کشور بسیار بعید است؛ دیگر اینکه نیروهای امنیتی آن بسیار هشیارند و شیوه‌ها و روش‌های مختلفی را به کار می‌گیرند که کمتر در جاهای دیگر جهان به کار گرفته می‌شود. برای آن‌ها مسائل امنیتی یک مسئلهٔ مرگ و زندگی است و بدین جهت است که می‌بینیم که بیشتر از دیگران معیارهای اخلاقی انسانی و بین‌المللی را زیر پا می‌گذارند. بنابراین، بازدید یک ایرانی که کلیمی و یا بهایی نیست و عضو سازمان‌های سیاسی ضدجمهوری اسلامی نیست و کار دانشگاهی نمی‌کند که به آن کشور مربوط باشد و پاسپورتش نشان می‌دهد که به حج رفته است، اگر غیرطبیعی نباشد، از دیدگاه آنان شک‌برانگیز است. به همین دلیل، می‌دانستم که از لحظهٔ ورود تا خروج چشم‌هایی پیوسته مراقب و مواظب من خواهند بود. بنابراین، پیش از رفتن، از روی اینترنت با دیوید، استاد دانشگاه و متخصص تاریخ ایران، مکاتبه کردم. آدرسش را از روی اینترنت پیدا کرده بودم. قصد خویش را به او گفتم و از او در مورد بعضی دیه‌ها، شهرها و مکان‌هایی که نتوانسته بودم در نقشهٔ اسرائیل و فلسطین پیدا کنم، یاری خواستم. او جای بعضی از آن‌ها را تعیین کرد و نوشت که هر کمکی بتواند به من خواهد کرد. به این ترتیب، من کسی را داشتم که به بهانهٔ همکاری با او بتوانم به مأموران اسرائیلی متصدی روادید علت رفتن به آن کشور را توضیح دهم.»