کتاب عادت های اتمی

کتاب عادت های اتمی نوشتهٔ جیمز کلیر و ترجمهٔ محمدرضا صامتی است. انتشارات سفیر قلم این کتاب را منتشر کرده است. این اثر در باب تغییرات کوچک و نتایج بزرگ است.

درباره کتاب عادت های اتمی

کتاب عادت های اتمی (Atomic habits) در باب تغییرات کوچک و نتایج بزرگ و دربردارندهٔ روشی آسان و اثبات‌شده برای خلق عادت‌های خوب و ترک عادت‌های بد است. این کتاب مشهور، برنامهٔ گام‌به‌گامی را برای ایجاد عادت‌های بهتر به اشتراک گذاشته است. آنچه این کتاب به ما پیشنهاد کرده است، ترکیبی از بهترین ایده‌های افراد باهوش است که مدت‌ها قبل کشف شده و همچنین دربارهٔ کشفیات بسیار جالب دانشمندانی است که به‌تازگی انجام گرفته است. در دهه‌های اخیر، دانشمندان ارتباط بین افکار، احساسات و رفتارهایمان را مشخص کرده‌اند.

خواندن کتاب عادت های اتمی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب تغییرات کوچک و نتایج بزرگ پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب عادت های اتمی

«کراچی یکی از پرجمعیت‌ترین شهرهای جهان بود. تا سال ۱۹۹۸، بیش از نه میلیون نفر در آن سکونت داشتند. این شهر، مرکز اقتصادی پاکستان و قطب ترابری با برخی از فعال‌ترین فرودگاه‌ها و بنادر در منطقه بود. در بخش‌های تجاری شهر، می‌توانستید تمام امکانات استاندارد شهری و خیابان‌های شلوغ مرکز شهر را پیدا کنید. اما در عین حال یکی از بدترین مناطق مسکونی در جهان بود.

بیش از ۶۰ درصد از ساکنان کراچی، در اقامت‌گاه‌های نامتعارف و محله‌های فقیرنشین زندگی می‌کردند. این محله‌های متراکم، مملو از خانه‌های موقتی بود که سرهم‌بندی‌شدهٔ تخته‌های قدیمی، آجرهای سیمانی و سایر ضایعات هستند. خبری از سیستم دفع زباله، شبکهٔ برق و مخزن تأمین آب تمیز نبود. وقتی هوا خشک بود، خیابان‌ها را ترکیبی از گرد و غبار و زباله می‌گرفت. وقتی هم هوا مرطوب می‌شد، شاهد گودال‌های گل‌آلود و فاضلابی بودیم. فوج‌فوج پشه در استخرهای آب راکد رشد می‌کردند و کودکان در میان زباله‌ها مشغول بازی بودند.

شرایط غیربهداشتی منجر به بروز بیماری‌های مختلف شده بود. منابع آب آلوده باعث بروز اپیدمی اسهال، استفراغ و دل‌درد شده بود. نزدیک به یک‌سوم از کودکانی که در آنجا زندگی می‌کردند، دچار سوء تغذیه بودند. با توجه به وجود افراد زیاد در چنین فضای کوچکی، ویروس‌ها و عفونت‌های باکتریایی به‌سرعت پخش می‌شدند. آن بحران سلامت و بهداشت عمومی بود که استفان لوبی را به پاکستان کشاند.

لوبی و گروهش متوجه شدند که در محیطی با بهداشت ضعیف، عادت سادهٔ شستن دست‌ها می‌تواند تفاوت واقعی در سلامت ساکنان ایجاد کند. اما خیلی زود متوجه شدند که بسیاری از مردم آنجا از اهمیت شستن دست‌ها آگاه هستند.

و با وجود این حال، به‌رغم این آگاهی، بسیاری از ساکنان دست‌های خود را گهگاهی می‌شستند. برخی از آنها دست‌های خود را فقط به‌سرعت زیر آب می‌بردند و بیرون می‌آوردند. دیگران فقط یک دست را می‌شستند. بسیاری به‌سادگی فراموش می‌کردند قبل از تهیهٔ غذا دست‌های خود را بشویند. همه می‌گفتند شستن دست‌ها مهم است، اما افراد کمی آن را رعایت می‌کردند. مشکل فقدان آگاهی نبود؛ بی‌ثباتی در عملی کردن آگاهی بود.»