کتاب باباگوریو

باباگوریو داستان غم‌انگیز پدری است که عشق وسواس‌گونه به دو دخترش منجر به تباهی مالی و شخصی او می شود. به‌موازات این داستان، موضوع جوانی فقیر به نام اوژن راستینیاک روایت می‌شود که در روایت اول در هم تنیده شده است. او که از شهرستان به پاریس آمده در پانسیونی اقامت دارد که محل سکونت افرادی عجیب است.

بالزاک این کتاب را در ۱۸۳۴ نوشت و ابتدا در مجله‌ای منتشر شد، سپس در ۱۸۳۵ در قالب کتاب به چاپ رسید. این داستان در فرانسۀ قرن نوزدهم روایت می‌شود، دوره‌ای که حکومت سلطنتی بوربون‌ها سقوط کرده و جمهوری اول فرانسه روی کار آمده است. روایت آدم‌هایی که در پانسیون اقامت دارند خواننده را به دل این رویداد‌ها می‌برد. پس‌زمینۀ این کتاب، جامعۀ آن روز فرانسه است و اینکه چطور جاه‌طلبی و میل به ثروت راهنمای رفتار آدم‌ها شده است.

آنوره دو بالزاک (۱۸۵۰-۱۷۹۹)، نویسنده و نمایشنامه‌نویس فرانسوی است. بالزاک به‌واسطهٔ شرح بی‌پرده و دقیق از جامعهٔ فرانسه، به‌عنوان یکی از بنیان‌گذاران رئالیسم در ادبیات مدرن اروپایی شناخته می‌شود.

شخصیت‌های داستان‌های بالزاک پیچیده و چندبعدی هستند و اشیای بی‌جان، به‌خوبی با شخصیت‌های انسانی همراه و آمیخته می‌شوند. به‌گونه‌ای که پاریس، به‌عنوان یک شهر، ویژگی‌های انسانی می‌یابد. بالزاک روی بسیاری از نویسندگان هم‌عصر خود مانند امیل زولا و چارلز دیکنز تأثیر گذاشته است.

آنوره بالزاک، در دوران کودکی اهل مطالعه و پرشور بود که در ساختار بستهٔ مدارس آن زمان فرانسه نمی‌گنجید. او دوران کودکی سختی را گذراند. زیرا روش‌های تربیتی خاص و البته آزاردهنده‌ای در آن زمان رایج بود که با سخت‌گیری اجرا می‌شد.

ارادهٔ اخلاقی و نگرش خاص درونی او مشکلاتی را در موفقیت او در زندگی و کسب‌وکار ایجاد کرد. زمانی که او از مدرسه فارغ‌التحصیل شد در یک دفتر حقوقی مشغول به کار شد. اما اتفاق‌های غیرانسانی و روند کسالت‌بار آن موجب شد بالزاک از این کار کناره‌گیری کند. بالزاک دربارهٔ تجربه کار در دفتر حقوقی‌اش گفته بود که این شغل، یک آدم معمولی با روند زندگی عادی و یکنواخت سازد و او تحمل این زندگی را ندارد.

او همچنین مشاغلی همچون نشر، چاپ، نقد ادبی، تجارت و... امتحان کرد، اما در همه آن‌ها شکست خورد. آنچه او در «کمدی انسانی» یعنی مجموعهٔ آثار او می‌نویسد انعکاسی از دشواری‌های زندگی شخصی او در همین دوران است. کمدی انسانی مجموعه نزدیک به ۹۰ داستان کوتاه و رمان‌های او است که در کنار هم می‌کوشد تصویری همه سویه از جامعه انسانی را به نمایش بگذارد.

پس از چند اثر نمایشی ناموفق و چند رمان اولیه، «چرم ساغری» در سال ۱۸۳۱ و «اوژنی گرانده» در سال ۱۸۳۳، رمان‌های پرفروش او به شمار می‌روند. پس از این موفقیت بیشتری برای رمان‌های بعدی بالزاک به دست می‌آید. «بابا گوریو» و «زنبق‌دره» از دیگر آثار مشهور و شناخته شده بالزاک برای فارسی‌زبان‌ها هستند.

بالزاک در زندگی شخصی خود نیز نتوانست به ثبات برسد و این روابط ناپایدار را در زنان داستان‌های گوناگونش منعکس کرده است. او عادت کاری عجیبی داشت و بیشتر، شب‌های طولانی به نوشتن می‌پرداخت و این روش زندگی، روی تندرستی او اثر گذاشت. سرانجام او در سن ۵۱ سالگی، درحالی‌که تنها ۵ ماه از تنها ازدواج دیرهنگامش می‌گذشت در پاریس درگذشت.