کتاب زندگی رویایی سوخانوف

کتاب زندگی رویایی سوخانوف نوشتهٔ اولگا گروشین و ترجمهٔ مینا صفار است. نشر نیماژ این رمان روسی - آمریکایی را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب زندگی رویایی سوخانوف

کتاب زندگی رویایی سوخانوف حاوی رمانی است که خیانت و پیامدهای آن را به تصویر می‌کشد. این رمان که به‌نرمی از واقعیت به سوررئالیسم (فراواقع‌گرایی) و از سلامت روان به بیماری پارانویا می‌غلتد، مخاطب را به طنزی گزنده و شیطانی مهمان می‌کند. این اثر حاوی کابوس مردی است که باید در آن ویژگی‌های مادی و فرهنگی‌اش را پس بدهد. او نمی‌داند دورانش سر آمده؛ همچنان که نمی‌داند دورانِ هژمونیِ جامعه‌ٔ هنری که در آن بالیده، به آخر رسیده است. داستان این رمان، به‌ظاهر ساده است؛ فردی به نام «سوخانوف» با شخصیتی که به‌ظاهر آشنا است، به روایت زندگی خود می‌پردازد، اما هر چه جلوتر می‌رویم، پیچیده‌تر می‌شود و کم‌کم ما او را و همهٔ آدم‌های زندگی‌اش و حدود ۴۰ سال از تاریخ روسیه (یعنی از دههٔ ۱۹۳۰ تا سال ۱۹۸۵ میلادی) را درک می‌کنیم. این رمان را حاوی روایتی از ارتباط سیاست با هنر دانسته‌اند؛ آنجا که هنر بر سر نعشِ سیاست ایستاده است. اولگا گروشین، نویسنده‌‌ای روسی - آمریکایی و غرق در سنت ادبی زادگاهش است. رمان «زندگی رؤیایی سوخانوف» از جهت شخصیت‌پردازی و وسواس‌های روان‌شناختیِ کاراکتر اصلی‌اش، یادآور داستایوسکی است و آن‌وقت که ما را برابر اجتماعِ آدم‌ها و محفل‌های پر زرق‌وبرق قرار می‌دهد، حاوی توصیف صحنه‌هایی نظیر آثار لئو تولستوی است. نحوه‌ روایتِ آیرونیکِ نویسنده را هم یادآور سبک گوگول دانسته‌اند و زبانِ داستان او گاه ناباکوف‌وار طنزی گزنده بروز می‌دهد.

این کتاب چند پیوست دارد؛ پیوست‌های این ترجمه نخست بیوگرافی مختصری است از اولگا گروشین همراه با یک گفت‌وگو با نویسنده و چند مقاله از جمله «معنابخشی به متن بینازبانی» و «سوررئالیسم به‌مثابهٔ مضمون در "زندگی رؤیایی سوخانوف"». این کتاب، اولین رمان این نویسندهٔ روس‌تبار ساکن آمریکا به حساب می‌آید. به‌گفتهٔ منتقدان، اولگا گروشین در نخستین رمانش در قدوقامت نویسنده‌ای کهنه‌کار و کارکشته ظاهر شده است. ارجاع‌های فراوانی به تاریخ هنر جهان در این اثر هست که طبیعتاً باتوجه‌به این نکته که یکی از حوزه‌های تحصیل نویسنده‌اش تاریخ هنر است، نکته‌ای غریبی نیست. در این رمان شاهد روایت آثار بزرگان هنر نقاشی، از سالوادور دالی گرفته تا روبلوف و شاگال و… هستیم، اما داستان در حوزهٔ ادبیات مختصات جذاب‌تری دارد؛ ارجاع یا حتی احضار ناباکوف، بولگاکوف، چخوف، داستایوفسکی و…، از ویژگی‌های ادبیاتی این رمان است. رمان زندگی رویایی سوخانوف، فینالیست جایزهٔ اولین رمان «لس‌آنجلس‌تایمز» و فینالیست جایزهٔ «اورنج» نوقلمان انگلستان بوده است.

خواندن کتاب زندگی رویایی سوخانوف را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر روسیه - آمریکا و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره اولگا گروشین

اولگا گروشین در سال ۱۹۷۱ در مسکو به دنیا آمده است. او سال‌های اول مدرسه‌اش را در پراگ گذراند. سال ۱۹۸۱ به مسکو برگشت و بعدتر در موزهٔ «هنرهای زیبای پوشکین» تاریخ هنر آموخت؛ همچنین در دانشگاه دولتی مسکو روزنامه‌نگاری خواند. سال ۱۹۸۹ بورسیهٔ کامل تحصیل در دانشگاه «اِموری» را دریافت کرد؛ سپس به‌عنوان پژوهشگر و مترجم در «کارتر سنتر» فعالیت کرد و در سمت ویراستار در کتابخانه و مجموعهٔ تحقیقاتی دامبارتون اوکس، وابسته به دانشگاه هاروارد مشغول به کار شد. داستان‌های کوتاه او در مجلاتی همچون پارتیزان ریویو، ماساچوست ریویو، آرت تایمز و کنفروتیشن منتشر شده است. رمان «زندگی رؤیایی سوخانوف» اولین رمان او است. این رمان فینالیست جایزهٔ اولین رمان «لس‌آنجلس‌تایمز» و فینالیست جایزهٔ «اورنج» نوقلمان انگلستان بوده است. اولگا گروشین که از سال ۲۰۰۲ شهروند آمریکا است، در حومهٔ واشنگتن دی. سی زندگی کرده است؛ البته او تابعیت روسی خود را هم حفظ کرده است.

بخشی از کتاب زندگی رویایی سوخانوف

«بعد از سال‌ها، برای اولین‌بار بودن در میان چهاردیواری خانه‌اش آن حس امنیت ثروتمندمآبانه‌ی همیشگی‌اش را برای او نداشت بلکه باعث می‌شد ترس‌ازفضاهای‌بسته گریبانش را بگیرد و احساس درماندگی کند. انگار شخصیتی حاشیه‌ای و کم‌اهمیت در نوعی رمان مینیمالیستی بود و توسط نویسنده‌ای ظالم و بی‌عاطفه به متن فرستاده شده تا بارها و بارها راهروی میان آشپزخانه و اتاق مطالعه را گز کند. درحالی‌که خود سوخانوف بدون اینکه قدرتی داشته باشد که از این پاراگراف نفرت‌انگیز خارج شود، شاید آرزو داشت به‌شکلی جادویی خمیازه‌کشان از اتاق‌خوابش به قایق کوچک اجاره‌ای در دریاچه‌ی پارکی عمومی منتقل شود و اولین اشعه‌ی آفتاب گرم تابستانی به صورتش بخورد و دختری که روسری سبز مواجی به سر دارد و گازهای ریزی به بستنی قیفی می‌زند، بخندد و به چشمان سوخانوف نگاه کند.»