کتاب لور

به همۀ دوستداران ادبیات اساطیری پیشنهاد می‌کنیم.

الکساندرا برکن متولد فوریه ۱۹۸۷، نویسنده و فیلمنامه‌نویس اهل آمریکا است. او سال‌ها ویراستار انتشارات کودکان در نیویورک بود. نویسندگی چند رمان از جمله مسافر و فیلمنامه‌نویسی فیلم سینمایی تاریک‌ترین ذهن‌ها را بر عهده داشته که این آخری به فارسی نیز ترجمه شده است. 

«به هوش آمد. زمینِ سفت‌وسخت و بوی گند خون فانی را احساس کرد. بدنش خیلی آرام‌تر از مغزش بهبود پیدا می‌کرد. احساسات مزخرف درونش پیچ خورد و پوستش مثل خاک رسی که در حال خشک شدن باشد، سفت شد. رطوبت چمن از ردای آبی نازکش می‌گذشت و پاهای برهنه‌اش خاک را لمس می‌کرد. لرزش تحقیرآمیزی از پوست سر تا پاشنهٔ پایش گذشت. برای اولین بار در این هفت سال ترسیده بود.

خون فانی که در رگ‌هایش می‌چرخید، در مقایسه با خون خدایی خودش، شبیه لجن بود. خون آیکور۳ در بدنش سوخته و از بین رفته بود. دوباره در جهان رها شد. هفت سال تمام در سرزمین‌های دور و نزدیک گشته و قلب قاتلان شرور را برانگیخته بود. شعله‌های آتش جنگ را می‌افروخت. از خودش عصبانی شده بود. عصبانی بود که دوباره مرز این بدن را حس می‌کرد... که دوباره به این بدن فانی و ضعیف برگشته بود... التماس به خدایان باستانی به اندازهٔ کافی بی‌رحمانه و تحقیرآمیز بود. آن‌ها دویست و بیست بار بیشتر از او این فانی شدن را تجربه کرده بودند؛ اما او این‌طور نبود. این بار دیگر آخرین امتحان فانی بودن را می‌گذراند.

حواسش ضعیف شده بود اما آن شهر و پارک بزرگش را می‌شناخت. بوی چمن تازه کوتاه شده با رشتهٔ ضعیفی از فاضلاب شهری ترکیب می‌شد. از فاصله‌ای نزدیک صدای ترافیک به گوشش می‌رسید. احساس برق‌گرفتگی از اعماق رگ‌هایش بالا می‌آمد. محتاطانه گوشهٔ لبش را بالا کشید. به یاد می‌آورد لبخند زدن چطوری است. این شهر در زمان نامیرایی‌اش شهر خودش بود. خدایان به او ثروتی بی‌اندازه پیشکش کرده بودند و طمع قدرت، تک‌تک ذرات وجودش را پر کرده بود. منهتن یک‌بار در مقابل او زانو زده بود. باز هم همین‌طور می‌شد.چرخید و قوز کرد. وقتی مطمئن شد پاهایش موقعیت مناسبی دارد، ایستاد. دور و اطرافش رشته‌هایی از خون تیره جاری بود. دختر جوانی از زیر ماسک خرد شده‌اش به او زل زده بود، اما در واقع چشم‌هایش جایی را نمی‌دید. چاقو هنوز توی گلویش بود. سر مردی از بدنش جدا شده و هنوز ماسک اسب را به صورت داشت. خنجری از دست قطع شدهٔ بدون انگشت آویزان بود. از سمت راستش صدای آهستهٔ قدم زدن شنید. دستش بی‌اختیار به طرف شمشیری رفت که همیشه به کمر می‌بست. شمشیر آنجا نبود.»