کتاب مسئله مرگ و زندگی

کتاب مسئله مرگ و زندگی نوشتهٔ اروین یالوم و مریلین یالوم و ترجمهٔ الهام شریف است. انتشارات نسل نواندیش این کتاب را که از عشق، فراق و آنچه در پایان اهمیت دارد سخن گفته، روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب مسئله مرگ و زندگی

کتاب مسئله مرگ و زندگی که در ۲۵ فصل نوشته شده، حاصل نگارش نوشیندهٔ کتاب مشهور «وقتی نیچه گریست» است. اروین یالوم را در جهان به‌عنوان استاد روان‌شناسی، روان‌پزشک، نویسنده و از پایه‌گذاران الگوی روان‌شناسی یا روان‌درمانیِ هستی‌گرا یا اگزیستانسیال می‌شناسند. او در آثارش بر این دلواپسی‌های غایی، ترس و دغدغه‌هایی مانند مرگ و آزادی تمرکز دارد و به‌جرئت می‌توان گفت که با نبوغ نویسندگی خود و درآمیختن روان‌درمانی، فلسفه و داستان‌گویی یک قدم از سایر روان‌شناسان جلوتر است. او در کتاب حاضر نتیجه‌ای از تجربهٔ شخصی خودش و نویسندهٔ دیگر را گنجانده است. نویسنده‌های این اثر می‌گویند که انگار بخشی از گفت‌گوهای همهٔ انسان‌ها دربارهٔ نگرانی‌های پایان زندگی است. همه می‌خواهند در زمان بیماری و پیری بهترین مراقبت‌های پزشکی موجود را داشته باشند، در میان خانواده و دوستانشان حمایت عاطفی شوند و تا حد ممکن بدون درد بمیرند، اما به‌گفتهٔ این ۲ نویسنده، حقیقت این است که ما حتی با داشتن همهٔ امکانات و مزایای پزشکی و اجتماعی، از درد و ترس از مرگ و نیستی مصون نیستیم.

اروین یالوم و مریلین یالوم، هردو می‌دانستند که مریلین قطعاً دیر یا زود بر اثر بیماری خواهد مرد. آن‌ها با هم این روزنگار را از وقایعی که پیش رو داشتند، نوشتند تا تجربیات و مشاهداتشان نه‌تنها به خودشان، بلکه به خوانندگانشان در درک معنای زندگی کمک کند.

خواندن کتاب مسئله مرگ و زندگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران روان‌شناسی عمومی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره اروین یالوم

اروین دیوید یالوم (Irvin David Yalom) در سال ۱۹۳۱ میلادی و در واشنگتن دی‌سی در ایالات متحدهٔ آمریکا به دنیا آمد. او روان‌پزشک هستی‌گرا و نویسندهٔ آثار داستانی و غیرداستانی است. در ایران، به‌عنوان نویسندهٔ رمان‌های روان‌شناختی، به‌ویژه رمان مشهور «وقتی نیچه گریست» شهرت دارد. یالوم جایزهٔ انجمن روان‌پزشکی آمریکا را در سال ۲۰۰۲ میلادی دریافت کرد. اروین یالوم دانش‌آموختهٔ رشته‌های پزشکی (در ۱۹۵۶ م.) و روان‌پزشکی (در ۱۹۶۰ م.) است. او پس از خدمت سربازی در سال ۱۹۶۳ استاد دانشگاه استنفورد شد و در همین دانشگاه بود که الگوی روان‌شناسی هستی‌گرا یا اگزیستانسیال را پایه‌گذاری کرد.

یالوم برای شرح تجربیات درمانی و ثبت آن‌ها و همچنین برای کمک به روان انسان‌ها کتاب‌هایی داستانی و غیرداستانی نوشته است که همواره دیده و خوانده شده‌اند. او به گفتهٔ خودش، برای نوشتن کتاب‌های معروفی همچون «وقتی نیچه گریست» و «دژخیم عشق» که آمیزه‌ای از روان‌شناسی و فلسفه هستند، از چیزهایی الهام گرفته است. نخستین کتابی که یالوم به‌صورت رمان نوشت «هر روز کمی به هم نزدیک‌تر» (۱۹۷۴) نام داشت؛ رمانی که با استفاده از تجربه‌هایش در جلسات درمان با بیماران، آن را به‌شیوه‌ای جذاب و با کمکِ ۲ راوی روایت کرد.

بعضی از آثار داستانی یالوم عبارتند از:

(۱۹۸۹) جلاد عشق و دیگر داستان‌های روان درمانی، (۱۹۹۲) وقتی نیچه گریست، (۱۹۹۶) دروغگویی روی مبل، (۱۹۹۹) مامان و معنی زندگی، (۲۰۰۵) درمان شوپنهاور، (۲۰۰۴) پلیس را خبر می‌کنم، (۲۰۱۲) مسئلهٔ اسپینوزا، (۲۰۱۵) خلق‌شدگان در یک روز و داستان‌های روان‌درمانی دیگر.

بعضی از آثار غیرداستانی یالوم عبارتند از:

(۱۹۷۰) تئوری و عمل در روان‌درمانی گروهی، (۱۹۸۰) روان‌درمانی اگزیستانسیال، (۲۰۰۱) هنر درمان (نامه‌ای سرگشاده به نسل جدید روان‌درمانگران و بیمارانشان)، (۲۰۰۸) خیره به خورشید نگریستن (غلبه بر وحشت از مرگ)، (۱۹۹۷) یالوم‌خوانان [گلچینی از مشهورترین آثار اروین یالوم]، من چگونه اروین یالوم شدم (۲۰۱۷)، مسئلهٔ مرگ و زندگی است.

در سینما نیز فیلم‌هایی با الهام از آثار اروین یالوم ساخته و منتشر شده‌اند:

فیلم مستند «پرواز از مرگ» (۲۰۰۳)، وقتی نیچه گریست (۲۰۰۷) به‌کارگردانی Pinchas Perry که دیدار خیالی فریدریش نیچه (فیلسوف آلمانی) و یوزف برویر (پزشک اتریشی) و رابطهٔ پر فرازونشیب آن‌ها را روایت می‌کند و فیلم Yalom's cure به‌کارگردانی Sabine Gisiger که در سال ۲۰۱۵ ساخته شد.

بخشی از کتاب مسئله مرگ و زندگی

«من و مریلین با خانم دکتر اِم متخصص خون و پزشک ارشد مریلین، قرار ملاقات مهمی داریم. دکتر اِم با وجود اذعان به اینکه عوارض جانبی شیمی‌درمانی برای مریلین بسیار شدید و بیش‌ازحد تحمل بوده است، گفت آزمایش‌ها نشان داده‌اند میزان ضعیف‌تر شیمی‌درمانی نیز مؤثر نخواهد بود. بنابراین، او راه دیگری را پیشنهاد می‌دهد، روش ایمونوگلوبولین که شامل تزریق‌های هفتگی و حملهٔ مستقیم به سلول‌های سرطانی است. او اطلاعات مهمی در اختیارمان می‌گذارد: ۴۰ درصد از بیمارانی که تحت این درمان قرار می‌گیرند دچار عوارض جانبی شایع -مشکل در تنفس و حساسیت‌های پوستی- می‌شوند که اغلب با آنتی‌هیستامین‌های قوی قابل کنترل است. دوسومِ بیمارانی که می‌توانند این عوارض را تحمل کنند، بهبود چشمگیری تجربه می‌کنند و من از این موضوع که اگر مریلین جزء آن یک‌سومی باشد که نمی‌توانند این درمان را تحمل کنند، آشفته می‌شوم.

مریلین با روش ایمونوگلوبولین موافقت می‌کند، اما با کلمات بریده‌بریده سؤال سنگینی را که هرگز توان شنیدنش را نداشتم نیز مطرح می‌کند: «اما اگر این روش هم تحمل‌ناپذیر یا بی‌تأثیر بود، آیا شما با ارجاع من به بخش مراقبت‌های تسکینی و مشاورهٔ خودکشی به کمک پزشک موافقت می‌کنید؟»

دکتر اِم به لکنت افتاد و چند دقیقه‌ای حیرت‌زده مکث کرد، اما درنهایت با خواستهٔ مریلین موافقت کرد و ما را به دکتر اِس مدیر بخش مراقبت‌های تسکینی ارجاع داد. ما چند روز بعد با خانم دکتر اِس، پزشک بسیار محترم، خوش‌برخورد و پذیرای بخش مراقبت‌های تسکینی، ملاقات کردیم که به راه‌های بی‌شماری اشاره کرد که بخش او می‌تواند به کاهش عوارض جانبی ناشی از داروهای شیمی‌درمانی مریلین کمک کند. مریلین صبورانه به توضیحات او گوش داد و سرانجام پرسید: «درصورتی‌که فرایند درمان من آن‌قدر طاقت‌فرسا باشد که بخواهم به زندگی‌ام پایان بخشم، پزشکی تسکینی چه کمکی می‌تواند بکند؟»»