کتاب کتابچه فروتن آشپزی

کتاب کتابچه فروتن آشپزی نوشتهٔ مینو امیرقاسمی است و نشر مرکز آن را منتشر کرده است. این کتابْ دستورپخت غذاهای مختلف با زبانی ساده و شیرین است.

درباره کتاب کتابچه فروتن آشپزی

مینو امیرقاسمی خود دربارهٔ نوشتن کتابش اینگونه می‌گوید: «روزی آناهیتا هیجان‌زده و خوشحال، مثل اغلب دخترها و پسرهای دانشجوی دور از خانه، تلفنی از من دستور تهیه‌‌ٔ خورشت هویج را خواست؛ و من مثل اغلب مادرهای هیجان‌زده به یک خورشت بسنده نکردم. این شد چرایی تهیه‌ٔ کتابچه‌ فروتن آشپزی و چنین آغاز کردم:

اولین قدم آشپزی این است که سنّت‌های آشپزیِ منطقه و سرزمینت را فراموش نکنی و دومین قدم اینکه فکر نکنی سنّت علیه مدرنیته است. هر حرکت مدرنی بر پایه‌ٔ سنّتی می‌تواند اتفاق بیفتد؛ پس اگر سنّت آشپزی نداشته باشی، امکان تغییرات مدرن در آن را هم نخواهی داشت.

اصلِ اصیل دیگر این‌که آشپزی کردن را نه کار بی‌ارزشی بدانی و نه کار زن‌های خانه‌دارِ «بیکار».»

خواندن کتاب کتابچه فروتن آشپزی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به طرفداران کتاب‌های آشپزی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب کتابچه فروتن آشپزی

«تمام بورانی‌های دنیا نیاز اولیه‌شان پیاز تفت‌خورده است. حتّا اگر مثلاً بورانی درخت یا بورانی مربّا درست کنی.

و همهٔ بورانی‌ها از سیر خوششان می‌آید.

اَخ و اوخ نکن، می‌دانم سیر دوست داری. در ضمن سیر پخته بو نمی‌دهد.

سیر ضدعفونی‌کننده است. مخصوصاً برای شکم دانشجویان فست‌فود (به قول انگلیسی‌ها: غذاهای حاضری) خور مفید است.

شاید اگر سیر را با نام خارجی‌اش استفاده کنی کمتر بو بدهد: گارلیک. یا به قول بچه‌مدرن (!) های امروزی با حذف «ر» «r» گالیک. عزیزم با گالیک می‌تونی بووانیتو خوشمزه‌تر کنی.

از نظر زبان‌شناسی اجتماعی، زبان‌ها و لهجه‌های «با ارزش‌تر» جایگاهی کاذب ولی محافظت‌شده‌تر از زبان‌های قومی و بومی و مادری و روستایی و شهرستانی دارند. از آن‌جایی که دست روی دست بسیار است، بالای دستِ زبان‌های مهم‌تر زبانِ خارجی است که مثل چاشنی قاطی زبانِ مهم‌تر می‌شود. از آن بهتر، وقتی زبان خارجی بلد نیستی، تلفظ کلمات زبان خودی است با گرایش‌هایی به‌سوی تلفظ‌های خارجی، مثل حذف «ر» «r» از کلماتی چون بازار← بازا، بورانی← بووانی، برنج← بِئِنِج، سیر← سی و امثالهم، و یا به‌کاربردن جسته‌گریختهٔ این چند کلمه و عبارت: تایم ندارم ـ اِندِشه ـ میست می‌کنم ـ بیزنسش نکن ـ دیلِی داره ـ هابیه.

در مورد غذاهای آمیخته با سیر، معمولاً بوی سیر پختهٔ درون غذا از دهان و سر و گوش و زیربغل و بیخ دندان و کف پا و مانند آن متصاعد نمی‌شود؛ ولی سیر خام مثل پول گاز و برق و آب به‌طور تصاعدی از همه جای بدنِ بعضی‌ها که آن را بی‌محابا میل می‌فرمایند متصاعد می‌شود و چه‌جور هم!

بعضی‌ها گویا همراه با آن پیاز هم میل می‌کنند که در این صورت صبح و ظهر و شب در اتوبوس و مترو و تاکسی و ماشین شخصی و در محل کار، بیخ دماغ همکار، با هر حرکتی به‌راحتی می‌توان هشتصدوپنجاه‌و چهار نوع بو از این افراد تجزیه کرد. خودشان نمی‌فهمند، به‌خصوص آن‌هایی که صبح کمی ادکلن و رژ لب و ژل مو و اسپری زیربغل هم روی عرق بدنِ سیر و پیازدار مصرف کرده‌اند هیچ به فکرشان نمی‌رسد که صد رحمت به... اخ و پیف نکن، این واقعیتِ نوشتاری آن چیزی است که هر روز مشام تو آن را در دانشکده و کوچه و خیابان تحمل/ حس می‌کند. پس سعی کن غذاهای سیردار را روزی بخوری که فردای آن روز به سر کلاس و کار و خیابان مشرّف نخواهی شد. استحمام کن، دندان‌هایت را بهتر از همیشه مسواک بزن، خوردن یکی دو عدد گردو (البته مغز گردو) و یا چند پر جعفری یا نعنا، جویدنِ مؤدبانه و نه شتروارِ آدامس، راه‌هایی برای کم کردن بوی سیر است که به اندازهٔ معقول نوش جان کرده‌ای.

و اما چه اجباری برای خوردن سیر وجود دارد؟ به‌جز دوست داشتن، یکی از مواد گندزدا است و مفید مثل تمامی سبزیجات.»