کتاب زندگی در باتلاق فریب

کتاب زندگی در باتلاق فریب نوشتهٔ دنیل گلمن و ترجمهٔ امین بختیاری است. انتشارات نسل نواندیش این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر دربارهٔ روان‌شناسی خودفریبی است.

درباره کتاب زندگی در باتلاق فریب

کتاب زندگی در باتلاق فریب به بررسی همه‌جانبهٔ پدیده‌ای به نام خودفریبی در ابعاد فردی، خانوادگی و اجتماعی پرداخته است؛ همین ندیدن‌ها و نشنیدن‌هایی که گاهی متوجه‌شان می‌شویم، ولی به روی خودمان نمی‌آوریم و گاه نیز چنان زیرکانه به لایه‌های درونی پیاز ذهن ما می‌خزند که شاید هرگز ندانیم که آنجا در حال ریشه‌دواندن هستند؛ شاید هم روزی با اتفاق کوچکی مثل زخمی کهنه سر باز کنند و زندگی ما را دگرگون کنند. چه بسیارند قهرمانان و دانشمندانی که تحت‌تأثیر تجربیات اضطراب‌آور دوران کودکی‌شان، پس از یک عمر تلاش و تحصیل، ناگهان از عرش به فرش می‌رسند و به اعتیاد و انحرافات دیگر روی می‌آورند. کتاب حاضر از مخاطب می‌خواهد که ساعاتی از زندان مشغله‌های ذهنی روزمره بیرون بیاید و کمی بر رویدادهای اطرافش و حتی اتفاقاتی که ظرف همین یک هفتهٔ گذشته رخ داده‌اند، متمرکز شود؛ تا بتواند مواردی را بیابد که نتوانسته و یا شاید نخواسته به آن‌ها توجه و درکشان کند؛ چیزهایی مانند نگاه‌های حریص و خائنانهٔ همسرمان به رهگذران، سیلی‌زدن پدری به صورت پسرش در ملأعام، بی‌احترامی و متلک‌پرانی جوانی گستاخ به پیرزنی سالخورده و مواردی از این قبیل. پس موضوع موردبحث نویسنده این است که ما چگونه درک می‌کنیم و چگونه از ادراک باز می‌مانیم؛ به عبارت دیگر تکه‌ای مفقودشده از شعور و آگاهی، ضعف در توجه ذهنی، نوعی خلأ در ادراک موضوعات مطرح‌شده در کتاب حاضر هستند.

خواندن کتاب زندگی در باتلاق فریب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران روان‌شناسی عمومی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب زندگی در باتلاق فریب

«اضطراب حد نهایت سلسله‌ای پیوسته از برانگیختگی عادی است. کلنجار رفتن با مشکل ذهنی طاقت‌فرسا یا برگشت زدن سِرو در بازی تنیس، هر دو باعث فعال شدن برانگیختگی می‌شوند.

این حالت برانگیختگی فزاینده، مفید و بجاست، مانند مواقعی که نیاز به قوای ذخیرهٔ اضافی ذهنی و فیزیکی احساس می‌شود. اما، وقتی این حالت، با وضعیت موجود تناسب نداشته باشد، بخصوص وقتی که از حد ظرفیت ذهنی و روانی فرد فراتر رود، به اضطراب مبدل می‌شود. در حالت اضطراب تحریک شده، برانگیختگی به جای این‌که برای رویارویی با تهدید معینی به‌کار گرفته شود، خود را به موقعیت دیگری تحمیل می‌کند یا چنان شدت می‌یابد که امکان هرگونه واکنش بجا و مناسب را از فرد سلب می‌کند و نیروی زاید را به بیراهه می‌کشاند.

در ضمن حالت اضطراب، ممکن است توجه به منشأ تهدید، معطوف و متمرکز شود. به‌طوری که سطح آگاهی لازم برای موارد دیگر را محدود و دور از دسترس کند. موارد متعددی از محدودیت و انسداد توجه ناشی از عوارض فلج کنندهٔ استرس دیده شده است. برای مثال، در تحقیقاتی بی‌سابقه، از داوطلبان خواسته شد تا در موقعیتی ساختگی و شبیه‌سازی شده با وضعیت عمق دریا، در محفظهٔ فشار شیرجه بزنند. شیرجه به قعر آب بسیار شگفت‌انگیز بود، به همراه تغییرات چشمگیر در میزان فشار و اکسیژن. تغییرات اکسیژن به موقعیتی مخاطره‌آمیز و واقعی، اما نه چندان جدی، منجر شد و در این میان، داوطلبان با نحوهٔ عملکرد و واکنش در مواقع اضطراری تا حدی آشنا شدند. طی فرایند شبیه‌سازی شیرجه، داوطلبان ملزم شدند تا کار ردیابی هدف اصلی را همزمان با زیر نظر داشتن یک چراغ چشمک‌زن انجام دهند. همراه با ادامهٔ برنامه و افزایش بیش از پیش اضطراب داوطلبان، آن‌ها توانستند به کار ردیابی هدف اصلی ادامه دهند، ولی ردیابی چراغ چشمک‌زن را از دست دادند.

این تصور که اضطراب، توجه را محدود می‌کند، چیز تازه‌ای نیست. ساموئل جانسون بر این موضوع تأکید کرده است: «قربان! مطمئن باشید وقتی مردی می‌داند که قرار است تا دو هفتهٔ آینده به دار آویخته شود، فکر و خیال مربوط به آن، ذهن او را به‌کلی مشغول می‌کند.»»