کتاب نسیمی که بر ستاره ای وزید

کتاب نسیمی که بر ستاره ای وزید نوشتهٔ جونگ میونگ لی و ترجمهٔ مژگان رنجبر است. نشر نون این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این رمان دربارهٔ تباهی نژاد بشر به دست جنگ است.

درباره کتاب نسیمی که بر ستاره ای وزید

کتاب نسیمی که بر ستاره ای وزید روایت‌گر داستانی است که نویسندهٔ آن تأکید می‌کند راجع به خودش (به‌عنوان یک زندانی سابق) نیست؛ دربارهٔ تباهی نژاد بشر به دست جنگ است.

جونگ میونگ لی می‌گوید که این داستان هم راجع به مردمانی است که عاری از انسانیت بودند و هم دربارهٔ ناب‌ترین آن‌هاست و همچنین راجع به ستارهٔ درخشانی است که ۱۰۰۰۰ سال پیش جهان تاریک ما را درنوردید. داستان او راجع به ۲ نفر است که در زندان فوکوئوکا یکدیگر را دیدند. راوی در سلول باریک خود زندگی این ۲ نفر را، پشت دیوارهای بلند و محکم، در حیاط زندان غرق در نور خورشید و در زیر سایهٔ سپیدارهای بلند به یاد می‌آورد. یک زندانی و یک زندانبان؛ یک شاعر و یک سانسورچی.

این رمان در ۲ بخش نوشته شده است. عنوان برخی از فصل‌های آن نیز عبارت است از «کلمات چگونه روح را نجات می‌دهند»، «بگذار به آسمان بنگرم بی ذره‌ای شرم تا روزی که بمیرم»، «ای اندوه من، تو از دلبندی عزیز هم بهتری»، «پشت مردی غمگین را که تنها زیر یک شهاب راه می‌رفت دیدم» و «چگونه یک پسربچه تبدیل به یک سرباز می‌شود».

خواندن کتاب نسیمی که بر ستاره ای وزید را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره جونگ میونگ لی

جونگ میونگ لی در ۳۰ دسامبر ۱۹۱۷ در روستای مینگ‌دونگ واقع در بخش هل‌دونگ ایالت جیان‌دائوی منچوری به دنیا آمد. او به‌عنوان یک کودک استعداد خود در شعر را به نمایش گذاشت و در سال ۱۹۳۵ به مدرسهٔ راهنمایی سونگ‌سیل در پیونگ یانگ منتقل شد؛ جایی که یک سال بعد به‌دلیل پرهیز از پرستش یک معبد شینتوی ژاپنی بسته شد. جونگ میونگ لی برای به‌پایان‌بردن مدرسهٔ راهنمایی به منچوری بازگشت و انتشار شعر در مجلات را آغاز کرد. او در سال ۱۹۳۸ در کالج یون‌هی (اکنون با نام دانشگاه یون‌سِی) واقع در سئول ثبت‌نام کرد و رفته‌رفته خود را غرق در ادبیات کره‌ای، تاریخ و جنبش ملی کرد. در سال ۱۹۴۰ او در کلیسای هیوپ‌سونگ و مطالعات انجیل در کمپ کالج زنان اِوها حضور می‌یافت و در کنارش به نگارش شعر ادامه می‌داد.

جونگ میونگ لی در سال ۱۹۴۱ ازکالج یون‌هی فارغ‌التحصیل شد. برای جشن این رویداد، او ۱۹ شعر را در اولین نسخهٔ اشعار خود با عنوان «آسمان، باد، ستارگان و شعر» گرد هم آورد. اما سه شعر «عبور»، «قبیلهٔ غمگین» و «خانه‌ای دیگر» سانسور می‌شدند. استادش به‌خاطر امنیت جونگ میونگ لی، او را واداشت دست از این کار بکشد. جونگ میونگ لی نسخه‌های دست‌نویس اشعارش را نزد استادش و دوست خود «جئونگ بیه‌ئونگ ـ اوک» گذاشت.

این نویسنده و شاعر معاصر در سال ۱۹۴۳ به‌عنوان مجرم سیاسی دستگیر و تمام نوشته‌هایش توقیف شد. در سال ۱۹۴۴ هم به‌خاطر تخطی از مادهٔ ۵ قانون حفظ نظم عمومی متهم و به ۲ سال حبس در زندان فوکوئوکا محکوم شد. در ۱۸ فوریهٔ ۱۹۴۵ بود که خانوادهٔ جونگ میونگ لی تلگرامی دریافت کرد که مرگ او را اطلاع می‌داد. بدنش را سوزاندند و به خانه بازگرداندند و خانواده‌اش او را در حیاط یک کلیسا به خاک سپردند.

در می ۱۹۴۵، خانوادهٔ دونگ ـ جو سنگ قبری را با این متن حکاکی‌شده برافراشتند: "آرامگاه یون دونگ ـ جوی شاعر." در ۱۵ آگوست ۱۹۴۵ ژاپن شکست خورد و کره کشوری تازه استقلال‌یافته شد. در سال ۱۹۴۷، "شعر آسان‌سروده‌شده" برای اولین بار در روزنامهٔ کیونگ‌هیانگ سین‌مون منتشر شد و در سال ۱۹۴۸ دوست دونگ ـ جو، جئونگ بیه‌ئونگ ـ اوک، سی و یک شعری را که شاعر به او سپرده بود با عنوان آسمان، باد، ستارگان و شعر منتشر کرد.

جونگ میونگ لی یکی از مشهورترین و معززترین شاعران کشور کره است. آموزش اشعار او در مدارس سرتاسر کشورش ادامه دارد. کتاب نسیمی که بر ستاره ای وزید یکی از آثار اوست.

بخش‌هایی از کتاب نسیمی که بر ستاره ای وزید

«تالار سخنرانی، غرق در نور خورشیدِ در حال غروب، همچون یک نقاشی دیده می‌شد. میدوری بانویی روحانی بود در حال نیایش پشت پیانو. پیانو زیر لمس دستان او می‌خندید و می‌گریست. دریافتم که آن نت‌های زیبایی را که او اکنون می‌نواخت برای اولین بار هنگامی شنیده بودم که به دفتر رئیس زندان رفتم. او برگشت تا به من نگاه کند. چشم‌هایم را به سمتی دیگر گرفتم و سرم را پایین آوردم؛ من داشتم زیر لب همراه آن زمزمه می‌کردم.

گفت: "Der Lindenbaum از شوبرت. موومانی در Die Winterreise و بخشی از رپرتوار پروفسور ماروی." نواختن را از سر گرفت.

با خود فکر کردم چه عنوان غم‌انگیزی، تلمیحی ظریف و اندوهناک برای ملودی و تمام آن اختصارنویسی‌هایی که با حروف آلمانی معنا می‌یافتند. "پیش‌تر شنیده‌امش، اما نمی‌توانستم اشعارش را بفهمم."

"مریدان شوبرت معمولاً اشعار زبان اصلی را ترجیح می‌دهند. زبان آلمانی خشک و آشفته است و خیلی خوب با آهنگ‌های جان‌دار و حال‌وهوای سنگین جور درمی‌آید. Die Winterreise چرخه‌ای طولانی است بر اساس شعری دنباله‌دار از شاعر آلمانی ویلهلم مولر. اگر به آهنگ زبان اصلی توجه کنید، واقعاً می‌توانید این قطعه را درک کنید."

در میزان دیگری نواخت، پایین و اندوهناک. من نگاهی دزدانه به فرق مرتب موهایش انداختم. غروب خورشید شانه‌هایش را که به‌طور موزون حرکت می‌کردند نوازش می‌داد.

بی‌آنکه بچرخد، گفت: "این Gute Nacht است، اولین لید در Die Winterreise." در این هنگام بود که به خاطر آوردم. "شب خوش." این شعر اسرارآمیزی بود که در جیب سوگی‌یاما یافته بودم. با صدای بلند خواندم: "به‌عنوان غریبه‌ای آمدم، به‌عنوان غریبه‌ای نیز می‌روم... کنون جهان غم‌افزاست، راه پوشیده از برف."

او مانند ستونی از نمک در جایش منجمد شد. ترس در چشم‌هایش انباشته شد. چرا آن‌قدر هراسان شد؟ حتماً چیزی می‌دانست.

چهره‌ام هیچ احساسی از خود بروز نداد. به او گفتم: "این شعر را در جیب زندانبان مرده پیدا کردم. او زندانبان بی‌رحمی بود که "فرشتهٔ مرگ" نامیده می‌شد."»