بریده‌هایی از کتاب نسیمی که بر ستاره ای وزید

هنگامی که لبخند بر لبانش در درنگ بود، چشم‌هایش نه حالت مراقب داشتند و نه حالت ناراحت و نگران

به‌طرز عجیبی دستور او مانند یک خواهش می‌نمود

"واقعیت‌هایی را که آشکار شده‌اند بپذیر. حقیقت فقط باعث می‌شود همه رنج بکشند."

گاهی دروغ‌های غیرمنطقی می‌توانند تبدیل به حقیقت شوند

"پرومتئوس آتش دزدید. اهمیتی ندارد که چه دزدیده باشی یا برای چه کسی؛ دزدی باید مجازات شود."

گل سرخ با هر نام دیگری همچنان معطر بود، اما دیگر گل سرخ نبود اگر گل سرخ نامیده نمی‌شد

حس کرد که قلبش گرم می‌شود؛ او، متأثر از زیبایی، دریافت که هنوز انسان است

آن‌هایی که ما را به اسارت بردند از ما خواستند سرودی بخوانیم؛ و آن‌هایی که ما را غارت کردند خواستار شادمانی از جانب ما شدند

عشق و خجالتش را با خشم نشان می‌داد، فریاد می‌زد تا همدردی‌اش را ابراز کند و هنگامی که توجه و علاقه نشان می‌داد خشن بود

جنگ آغاز شده بود؛ تمام کاری که می‌توانست بکند جنگیدن بود.

هیرانوما با خود لبخند می‌زد. نقشه‌اش داشت کار می‌کرد. خشونتْ آخرین خط دفاعی بود

حبس، فقر، مرگ. این‌ها واژه‌هایی بی‌باکانه بودند، اولین توصیفات آشکار از جنگ

باید او را فراموش می‌کردم تا خودم به دست فراموشی سپرده نشوم. نمی‌خواستم تمام زندگی‌ام را برای امید به معجزه هدر بدهم

"من باید راجع به زندگی‌اش بدانم تا مرگش را درک کنم. فقط هنگامی که بدانم او چگونه زندگی کرد می‌توانم بفهمم که چرا مرد."

"تو به همان اندازه از خداوند متنفری که من دوستش دارم. یا شاید هم درواقع بیشتر از آن از او متنفری. ما هر کدام به شیوهٔ خودمان عاشقش هستیم یا از او متنفریم. اگر وجود نداشت، دلیلی نداشتی که از او متنفر باشی."

هیچ‌چیز تغییر نکرده!" "نه، تو تغییر کرده‌ای." حق با هیرانوما بود. اگر او رومئو و ژولیت را نخوانده بود، در چنین مشاجرهٔ احمقانه‌ای که راجع به گل سرخ‌ها و نام‌ها بود درگیر نمی‌شد

مردمی که باید بمیرند خواهند مرد، و آن‌هایی که زنده می‌مانند باید خوب زندگی کنند

مردم معمولاً دروغ می‌گویند به این علت که می‌ترسند یا به این دلیل که امیدوار هستند

به هر چیزی که مظهری از آن بود خیانت کرده بود

دریافتم که چیزی به‌عنوان خاطرهٔ بد وجود ندارد. تمام خاطرات ارزشمندند

برای رفتن به یک ستاره سوار مرگ می‌شویم

می‌دانست که خودش یک زندانی است، اما نمی‌دانست که چرا آنجاست. می‌دانست که شاعر است، اما نمی‌دانست که چه می‌نوشت. می‌دانست که کتاب می‌خواند، اما از محتوایشان خبر نداشت

لبخندی بر چهره‌اش شکفت، مانند همان لبخندی که در اولین روزی که دیده بودمش بر چهره‌اش بود. اما حالا، همه‌چیز را از او گرفته بودند

"همان‌طور که گفتم، تو کارت را خوب انجام دادی. کار تو این بود که کاملاً گول بخوری."