کتاب نادیا

کتاب نادیا نوشتهٔ آندره برتون و ترجمهٔ کاوه میرعباسی است. نشر افق این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر حاوی رمانی عاشقانه در سبک ادبی سوررئالیسم است.

درباره کتاب نادیا

کتاب نادیا دومین رمان منتشرشده از آندره برتون بوده است. این رمان در سال ۱۹۲۸ منشر شد؛ رمانی که با یک پرسش شروع می‌شود و آن اینکه «من که هستم؟». این رمان بر اساس تعاملاتی که برتون با یک زن جوان به نام «نادیا» در طی ۱۰ روز داشته‌، نوشته شده است و از این لحاظ به‌نوعی یک شبه‌خودنگاری از ارتباط برتون با یکی از بیماران روانی «پیر ژانت» محسوب می‌شود. ساختار غیرخطی کتاب در بعضی از قسمت‌ها شامل اشاراتی به بعضی از دیگر هنرمندان سورئال پاریس مثل «لوئی آراگون» نیز می‌شود. ویسنده در این رمان کوشیده است تا رمان را به‌مثابهٔ یک گونهٔ ادبیْ زیر سؤال ببرد. نادیا زنی جوان و عجیب است؛ کسی که برتون نتوانست پاسخگوی عشق او به خودش باشد. این رمان از هرگونه توصیف روایی پرهیز کرده و با تصاویر مکان‌ها و افراد مرتبط با روایت مصور شده است. چند نقاشی از نادیا نیز این تصاویر را کامل می‌کنند.

خواندن کتاب نادیا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر فرانسه و قالب رمان سوررئالیستی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره آندره برتون

آندره برتون در سال ۱۸۹۶ به دنیا آمد و در سال ۱۹۶۶ درگذشت. او شاعر، نویسنده، پیشگام و نظریه‌پرداز فراواقع‌گرا (سورئالیست) و فرانسوی بود. او تحصیلات پزشکی را ناتمام رها کرد و به شعر و شاعری پرداخت. رمان سوررئالیستی «نادیا» یکی از آثار این هنرمند است که یکی از مشهورترین آثار جنبش سورئالیستی فرانسه‌ به شمار می‌رود. نویسنده در این رمان کوشیده است تا رمان را به‌مثابهٔ یک گونهٔ ادبیْ زیر سؤال ببرد.

بخش‌هایی از کتاب نادیا

«کی هستم؟ اگر استثنائاً به ضرب‌المثلی استناد کنم: آیا در نهایت موضوع این نیست که بفهمم در جسم چه کسی «حلول کرده‌ام»؟ باید اعتراف کنم کلمه‌ی آخر باعث سردرگمی‌ام می‌شود، زیرا تلویحاً میان من و بعضی موجودات پیوندهایی متمایزتر، اجتناب‌ناپذیرتر، التهاب‌آورتر از آن‌چه تصور می‌کردم ایجاد می‌کند.»

*

«اگر در سراسر این کتاب، عمل نوشتن، و از آن بیش‌تر انتشار هر نوع کتاب فخرفروشی انگاشته شده است، پس چه بگوییم از تمایل توأم با خرسندی نویسنده به این‌که، بعد از این همه سال، اثرش را کمی از نظر شکل بهبود ببخشد! با این حال، بجاست از علل عاطفی به منزله‌ی یگانه انگیزه، ونقش خجسته یا نامبارک‌شان، غافل نباشیم- این، به یقین، اصل و اساس است- و نادیده نگیریم رابطه‌ی روزبه روز، و در حد امکان غیرشخصی، رویدادهای جزیی را که به نحوی مشخص به یکدیگر پیوند خورده‌اند... .»