کتاب جادوی تئاتر

کتاب جادوی تئاتر نوشتهٔ جلال ستاری در نشر مرکز چاپ شده است.

درباره کتاب جادوی تئاتر

تئاتـر چون رمـان، موقـع مناسبـی فـراهم مـی‌آورد برای اندیشیدن در باب وقایع و شخصیت‌ها و اوضاع و احوالی خیالی و در‌نهایـت پل‌بستن میـان تجربه و اندیشـه و نیز زندگی و تفـکر دربـاره‌ٔ معنـای زنـدگی. به بیانـی دیگر رسالت تئاتر و رمـان، برانگیختن و القـای اندیشه و بیدار‌کردن ذهن و فراخواندن و دعوت به سفر‌کردن است. جادوی تئاتر و ادبیات نیز همین است.

کتاب جادوی تئاتر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به هنر نمایش پیشنهاد می‌شود.

درباره جلال ستاری

جلال ستاری در سال ۱۳۱۰ در رشت متولد شد. او محقق، اسطوره‌شناس و اندیشمند ایرانی است. ستاری برای تحصیل به سوئیس رفت و تا مقطع دکترا تحصیل کرد. یکی از استادانش، ژان پیاژه، روان‌شناس مشهور بود. توجه ستاری به چیزی فراتر از روان‌شناسی فردی جلب شد و تمرکزش را بر روان‌شناسی جمعی و شناخت تأثیر مثبت یا منفی کهن‌الگوها و اسطوره‌ها و افسانه‌ها در ناخودآگاه جمعی معطوف کرد. جلال ستاری کتاب‌ها و آثار بسیاری در زمینهٔ افسانه‌شناسی، ادبیات نمایشی و نقد فرهنگی تألیف کرده است که بسیاری از آن‌ها به کتاب‌های مرجع در همین زمینه بدل شده‌اند. به پاس فعالیت‌هایش، نشان هنر و ادب درجه شوالیه را از دولت فرانسه دریافت کرده‌ است و جایزه‌ای به نام او وجود دارد که به پژوهشگران برتر در زمینهٔ نمایش ایرانی اهدا می‌شود.

بخشی از کتاب جادوی تئاتر

«تئاتر را اجتماعی‌ترین هنر در قیاس با موسیقی و نقاشی و ادبیات، می‌دانستم و می‌دانم. در صحنه تئاتر است که آدم‌ها و نیز گویی همه مفاهیم و معانی مجرد یا مخالط، با خود و با شما گفت‌وگو می‌کنند و هر شب به گونه‌ای متفاوت با شب‌های پیش و بعد و پس از چند شب، نمایش پایان می‌یابد ولی چندی بعد رستاخیز می‌کند، باز به گونه‌ای نو، زیرا هر کارگردان، هر نمایشنامه را بنا به ذوق و فهم و تفسیر خود به صحنه می‌برد و باز می‌آفریند. همانند رهبر ارکستر. درست است که هر خواننده رمان هم با نویسنده به گونه‌ای خاص مراوده دارد، منتهی در خلوت و از راه کلمات. اما در تئاتر این بده بستان با آدم‌های حی و حاضر در جمع تماشائیان، صورت می‌گیرد و به همین جهت، زنده‌تر و با نشاط‌تر است. به گفته ژان دووینیو: «چگونه ممکن است تشخیص نداد که در تئاتر، تجربه‌ای گسترده‌تر از ادبیات، مدام بر آفرینش ادبی فزون می‌آید و از آن سرریز می‌شود و متنی که به نمایش درآمده است، نهضت‌های جمعی‌ای برمی‌انگیزد که به «اثرگذاری‌ها»(ی سینمایی) و حتّی به زیبایی‌شناسی،‌ تحویل نمی‌شوند؟ اثری که مخاطبانش را یافت، دیگر به پدیدآورنده‌اش تعلّق ندارد و تا بی‌نهایت از او دور می‌افتد و چون به نمایش درآمد، وجودی در میان موجودات دیگر و واقعیتی زنده و عینی می‌شود. آیا این همان حسرتی نیست که همه هنرها را بر آن می‌دارد تا چهره‌هایی بپردازند که برخوردار از مزیتِ دیگر جلوه‌های وجود باشند؟‌ بسی پیش از آنکه کارگردان مدّعی شود که مقامِ «خالق راستین درام»، تنها از آن اوست یا آنتونن آرتو تأکید کند که «صحنه تئاتر، خاستگاه هر خلاقیتی است»، به آسانی ملاحظه می‌توان کرد که نمایشِ تئاتر، اعتقادات و شور و شیفتگی‌هایی برمی‌انگیزد که با تکانه‌هایی تطبیق می‌کنند که به زندگانی گروه‌ها و جوامع، نشاط می‌بخشند. هنر در اینجا به درجه‌ای از عمومیت می‌رسد که از چارچوب ادبیات مکتوب سرریز می‌شود و زیبایی‌شناسی در آن حوزه، به عملی اجتماعی بدل می‌گردد.»