کتاب شیخیه و بابیه در ایران

کتاب شیخیه و بابیه در ایران نوشتهٔ مهدی نورمحمدی است و انتشارات نگاه آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب شیخیه و بابیه در ایران

یکی از عوامل مهمی که از دیرباز تاکنون، وحدت مسلمانان را با آسیب‌های جدی مواجه ساخته و یکپارچگی آنان را خدشه‌دار نموده، ظهور فرقه‌ها و مذاهب دروغین و ساختگی است. برای مقابله با جهل، باید غبار خرافات، پیرایه‌ها و بدعت‌ها از اسلام زدوده شود و تعالیم ناب اسلامی بدون تحریف و دخل و تصرف میان مسلمانان رواج یابد. در این صورت است که می‌توان به برچیده شدن بساط جهل از جوامع اسلامی امیدوار بود و این رسالت خطیر، بر عهده عالمان و متفکران اسلامی است.

از جمله فرقه‌های ساختگی در این خصوص، دو فرقه شیخیه و بابیه است که هر یک به نوبه خود، آسیب‌های اساسی و جدی بر پیکره جامعه اسلامی وارد آوردند و موجب قتل، غارت و گمراهی مسلمانان گردیدند.

از آن جا که تاکنون، درباره دو فرقه شیخیه و بابیه کتاب تحقیقی مبسوط و مستقلی نوشته نشده است و محققان صرفاً در ضمن نقد و رد بهائیت، اشاره‌وار به آن‌ها به عنوان زمینه ایجاد بهائیت پرداخته‌اند، کتاب شیخیه و بابیه در ایران نوشته شده است.

این کتاب، حاوی اطلاعات مختلف تاریخی است و سعی نگارنده بر این بوده است که از شرح کوچک‌ترین رویدادها نیز غفلت نکند. بنابراین سیر مطالب به گونه‌ای است که خواننده را به طور کامل در جریان وقایع قرار می‌دهد.

علاوه بر شرح مبسوط رویدادها، به تحلیل پیرامون چگونگی وقایع و بررسی و ریشه‌یابی رفتار افراد نیز پرداخته شده است.

کتاب حاضر، جامع‌ترین کتابی است که تا کنون در این باره تألیف شده است. 

خواندن کتاب شیخیه و بابیه در ایران را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران حوزه‌های اسلام و تاریخ ایران پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب شیخیه و بابیه در ایران

«فتنه خونین دیگری که بابیان در ایران بر پا کردند، فتنه سید یحیی دارابی بود که در نیریز فارس به وقوع پیوست. سید یحیی در جوانی تحصیلات متعارف را به پایان رساند و نه تنها در وعظ، خطابه، بیان و استدلال، شخصی متبحر و توانا بود، بلکه از نیرو و زور بازو نیز بهره داشت.

پدرش سید جعفر دارابی فرزند آقا سید اسحاق علوی بود و در سال ۱۱۸۰ قمری در اصطهبانات به دنیا آمد. او در جوانی به نجف رفت و سال‌ها به تحصیل و ریاضت‌های سخت پرداخت و چون مدعی کشف و شهود بود، به کشفی معروف شد. وی محل زندگی خود را در بروجرد، اصفهان، یزد و اصطهبانات قرار داده بود و هر چند سال یک بار به مدت دو سال در این مناطق اقامت می‌کرد. سید جعفر در تفسیر آیات، تأویل احادیث و آرای فقهی و فلسفی، افکاری مخالف با فقهای اصولی، شیخ احمد احسایی و ملا صدرا داشت. از او آثاری چون سنابرق، تحفة‌الملوک، رقّ منشور، بلدالامین و کفایه باقی مانده است.

سید یحیی دارابی پسر بزرگ سید جعفر کشفی است. او از لحاظ سطح علمی، نسبت به پدرش از مرتبه پایین‌تری برخوردار بود و به خاطر اختلاف عقیده‌ای که همواره با او داشت، مجبور به ترک شیراز و اقامت در تهران شد. سید یحیی که بسیار جاه طلب بود و سودای رسیدن به شهرت و ثروت را در سر می‌پروراند، به واسطه شخصیت و عنوان پدرش و همچنین خودش، با رجال دولتی و حکومتی ارتباط و حشر و نشر پیدا کرد، اما در میان علمای صاحب نفوذ و مشهور پایتخت نتوانست به عنوان و مقامی که در انتظار آن بود برسد.»