کتاب تاریخ کامل نسل کشی ارمنیان (جلد اول)

کتاب تاریخ کامل نسل کشی ارمنیان (جلد اول) جلد اول کتاب ۲ جلدی تاریخ کامل نسل‌کشی ارمنیان است. نویسندهٔ این اثر مفصل ریموند کورکیان است. این کتاب به سفارش شورای خلیفه‌گری ارامنهٔ تهران با ترجمهٔ سعید کریم‌پور، پژوهشگر الهیات (شاخهٔ ادیان و عرفان) و ویراستاری زهره باوندی عضو هیئت دانشگاه آزاد اسلامی به فارسی برگردانده شده است. این کتاب که در اصل به زبان فرانسوی در سال ۲۰۰۶ منتشر شده، علاوه بر ترجمهٔ انگلیسی (۲۰۱۱) که برای برگردان فارسی استفاده شده، به زبان‌های مختلفی از جمله ترکی استانبولی ترجمه و چاپ شده است. این کتاب در انتشارات افکار منتشر شده است. 

درباره کتاب تاریخ کامل نسل کشی ارمنیان (جلد اول)

کتاب تاریخ کامل نسل کشی ارمنیان (جلد اول) یکی از ۷ عنوان برگزیدهٔ هیئت برگزارکنندهٔ مراسم «صدمین سالگرد نسل‌کشی ارامنه» منتخب شورای خلیفه‌گری ارامنهٔ تهران است.

نسل‌کشی ارمنیان، به نابودی عمدی و از پیش برنامه‌ریزی‌شدهٔ (نسل‌کشی) جمعیت ارمنی ساکن سرزمین‌های تحت‌کنترل امپراتوری عثمانی در دوران جنگ جهانی اول (۱۹۱۵ تا ۱۹۱۷ میلادی) توسط دولتمردان عثمانی و رهبران قیام ترکان جوان گفته می‌شود. این عملیات در قالب کشتارهای دسته‌جمعی و نیز تبعیدهای اجباری در شرایطی که موجبات مرگ تبعیدشدگان را فراهم آورد، انجام شده است. امروزه تعداد کل قربانیان نسل‌کشی ارمنیان بین یک تا یک و نیم‌میلیون نفر برآورد شده است. کتاب تاریخ کامل نسل‌کشی ارمنیان کوشیده تمام جنبه‌های این جنایت هولناک را بررسی کند. 

خواندن کتاب تاریخ کامل نسل کشی ارمنیان (جلد اول) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به تاریخ جهان پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب تاریخ کامل نسل کشی ارمنیان (جلد اول)

«تا کنون مطالب فراوانی دربارهٔ شدت و کثرت مخالفت با حکومت سلطان عبدالحمید دوم نگاشته شده است. بر تخت نشستن او با ننگ عدم مشروعیت و احتمالاً اقدام به شاه‌کشی همراه بود، اما به‌هرحال، در دربار عثمانی، عدم مشروعیت و قتل، امر رایجی بود. بسیاری از مورخان نیز بر مخالفت شدید سنّت‌گرایان، روحانیان، و به‌طورکلی، عثمانی‌های مسلمان با «تنظیمات» یا همان سیاست اصلاح و تمرکزگرایی که برای سازمان‌دهی دوباره کشور به‌صورت مرکزی و یکسان کردن همهٔ اتباع عثمانی در برابر قانون طراحی شده بود تأکید کرده‌اند. در اینکه متمرکز ساختن قدرت، منجر به نارضایتی بیگ‌ها یا همان رؤسای قبایلی می‌شد که قرن‌ها بود به خودمختاری عادت کرده بودند نمی‌توان تردید داشت و قطعی‌تر از این که گروه غالب و شخصیت‌های دینی نسبت به پایان نظام سنتی عثمانی، که مبتنی بر سلسله‌مراتب اجتماعی‌ای بود که عثمانی‌های مسلمان را در صدر جدول و «بی‌ایمانان» را در قعر آن قرار می‌داد - و این پایان، قابل پیش‌بینی بود اما هنوز فرا نرسیده بود - احساس خطر می‌کردند.

با آنکه فرایند تجددگرایی را عبدالحمید دوم آغاز نکرده بود، اما او وارث نتایج آن به‌خصوص قانون اساسی (اساسنامه) مِدحَت بود که احیاء آن بعدها به‌صورت یکی از مطالبات سیاسی «ترک‌های جوان» درآمد. این واقعیت که سلطان اساسنامهٔ مزبور را با دستور کوتاهی به حالت تعلیق درآورد، مجلس را منحل کرد و رئیس آن را از انجام وظیفهٔ خود معاف ساخت، او را از ادامهٔ سیاست‌های پیشینیانش در اصلاح امور اجرایی، سازمان‌دهی مجدد ارتش، ایجاد یک نظام تحصیلی متجدد و به‌طورکلی‌تر، پذیرش الگوهای غربی بازنداشت. با این حال، این برای راضی کردن «تجدّدخواهان» جوان عثمانی کافی نبود.

جنگ روسیه و عثمانی در سال ۱۸۷۷‌ - ۱۸۷۸ که سلطان تقریباً به‌محض نشستن بر تخت درگیر آن شد، برای گروه غالب یادآور این بود که امپراتوری عثمانی سیر انحطاط غیرقابل بازگشتی را آغاز کرده است، و متصرفات خود را یکی پس از دیگری از دست می‌دهد. متجدد ساختن کشور و جامعهٔ عثمانی هم البته واکنشی به این افول بود. تاخیری که به‌واسطهٔ جنگ‌های روس - عثمانی در به ثمر رسیدن این مسائل بروز نمود نشانگر این حقیقت بود که امپراتوری علی‌رغم تمام سعی خویش هنوز به نتایج مورد نظر خود نرسیده است و به افول خود ادامه خواهد داد و قادر به مقاومت مؤثر در برابر زیاده‌خواهی قدرت‌های بزرگ نخواهد بود. این نتیجه‌ای بود که در هر صورت، بسیاری از شخصیت‌های مرتبط با حکومت، همراه با طبقات اجتماعی سنّت‌گرا و مذهبی بدان رسیده بودند.»