کتاب کنش پذیری ریشه ای

من یک چیز را نه از طریقِ تصویرش، بلکه به‌منزلهٔ تصویرش می‌بینم.

ما، به‌قدرِ لحظه‌ای، در مرکزگاهِ وجودمان می‌آساییم، می‌آساییم در همان نورِ متلونِ حقیقتی یگانه و پاینده که همان نورِ متغیرجانداری است که تو را در آن دیدم و سپس آرامش آن شفافیتِ درخشانی خواهد بود که تو ارمغانمان می‌آوری.

«سینه‌سرخ‌ها و کبوتران هردو از پرندگانِ سحرخیزند، آنها خِبرگان کارِ نورند، نوری که حضورِ واقعی خورشید هنوز آن را زمخت نکرده است»

هنگامی در زیبایی‌شناسی به‌جایی خواهیم رسید که از جست‌وجوی معنا در امرِ زیبا دست برداریم و به‌جای آن بکوشیم امر «ظریف و زمخت» را توصیف کنیم

«زندگی رابطه با مردمان است، نه مکان‌ها. اما برای من زندگی رابطه‌ای بوده است با مکان‌ها و همهٔ تفاوت دراینجاست»

«باید با تمامِ توانتان به کلمات، ایده‌ها، تصاویر و وزن در شعر عشق بورزید.»

عشق به دیگری را فقط از راهِ عشقِ غریب، فرّار و هماره ازدست‌رفته به ادبیات است که می‌توان منتقل کرد.

فقط در این زبانِ غریب، در زبانی دیگر یعنی در زبانِ ادبیات است که می‌توان عشق را به زبان آورد

کنش‌پذیری ذاتی سوژه‌کنش‌پذیر نسبت‌به خودش‌باید خود را به‌منزلهٔ دیگری تحمل، تسلیم و احساس کند. به‌این معنا، کنش‌پذیری مطلقا شورمند است.