ژاک رانسیر

ژاک رانسیر (Jacques Rancière)‏ در سال ۱۹۴۰ به دنیا آمد. او فیلسوف فرانسوی، استاد فلسفه در مدرسهٔ دانش‌آموختگان اروپا در ساس فی و استاد بازنشستهٔ فلسفه در دانشگاه پاریس (سن دُنی) بوده است. نام او پس از همکاری در نگارش مشترک «خوانش کاپیتال» (۱۹۶۸) همراه با فیلسوف مارکسیست ساختارگرا، «لوئی آلتوسر» بر سر زبان‌ها افتاد. رانسیر در صفحاتی از مقالهٔ اول کتاب «آزادسازی تماشاگر» که عنوان کتاب هم هست، به زندگی خود و نسل خود اشاره کرده است؛ مقاله‌ای که در آن از یک سو باید به مبارزهٔ اجتماعی و چالش‌های طبقاتی و کمک به کارگران می‌پرداخت و از سوی دیگر به‌عنوان یک محقق و استاد خود را جدا از این طبقه باز می‌شناخت. او در این مرحله با خواندن متون تاریخی و خاطرات دو کارگر که روز فراغتشان را به‌نوعی به شهود و تحقیق روشن‌فکرانه می‌گذرانند، برمی‌خورد که در او تأثیر عمیقی می‌گذارد. از این پس او باور دارد که کارگر با محقق یا مشاهده‌گر تفاوتی ندارد و تنها کاری که باید کرد این است که او را از این جایگاه و پیش‌فرض‌هایی که او را در مقام ناآگاه مطلق قرار می‌دهد، خارج کرد. از آثار مکتوب ژاک رانسیر می‌توان به کتاب‌های «کلام خاموش» و «ناخودآگاه زیباشناختی» و «بلا تار، پس از پایان» اشاره کرد.