کتاب سلام اول

کتاب "سلام اول" نوشتهٔ باربارا تاکمن، یکی از مورخان تاریخ‌ساز آمریکایی، با ترجمهٔ حسن افشار توسط انتشارات ماهی به چاپ رسیده است. سلام اول داستانی تاریخی است با روایتی غیرخطی که به مسئلهٔ استقلال آمریکا در سال 1776 می‌پردازد. باربارا تاکمن با بهره‌گیری از دامنهٔ وسیع دانسته‌های خود و با زبانی روایی و مستند، به شکلی خواندنی و جذاب و رمان‌گونه خواننده را به دوران انقلاب آمریکا می‎‌برد و تصویری روشن و باجزئیات از آن روزگار را پیش روی او قرار می‌دهد. خواننده با خواندن این کتاب جزئیات جذاب و اطلاعات کمتر گفته‌شده‌ای درباره‌ی نبردهای دریایی و چگونگی آن‌ها، انواع کشتی‌های جنگی، نوع تسلیحات و تاکتیک‌های رزمی آن روزگار، تاریخ سیاسی، اقتصادی و فرهنگی کشورهای هلند، انگلستان و اسپانیا به‌دست می‌آورد و پی می‌برد که در زیر پوست اتحادها و جنگ‌ها چه می‌گذشته است.

تاکمن روایت خود را از یک سال پس از شروع رسمی انقلاب آمریکا در سال 1776 آغاز می کند. عنوان کتاب اشاره به لحظه ای دارد که انگار برای اولین بار حکومت حاصل از انقلاب آمریکا، به رسمیت شناخته می‌شود. او این مسئله را با روایت جریان حضور کشتی آمریکایی «آندرو دوریا» با پرچم کنگره مهاجران آمریکایی، در ساحل جزیره «اوستاتیوس»، از مستعمرات هلند، آغاز می کند. کشتی آمریکایی چند گلوله توپ به نشانی سلام شلیک می کند و این سلام، با پاسخ مشابه ساحل نشینان این جزیره همراه می شود.

درباره کتاب

باربارا تاکمن دراین کتاب بر بخش‌های نادیده گرفته شده یا کمتر پژوهش‌شده در جریان استقلال آمریکا تمرکز می‌کند و به ورود قدرت‌های بزرگ جهان به صحنه نبردی که علیه استقلال امریکا شکل گرفته بود می‌پردازد. در این کتاب اطلاعات جالبی از نبردهای دریایی، چندوچون آن‌ها، انواع کشتی‌های جنگی، نوع تسلیحات و تاکتیک‌های رزمی آن روزگار، تاریخ سیاسی، اقتصادی و فرهنگی کشورهای هلند، انگلستان و اسپانیا و هم‌چنین اطلاعاتی گسترده درباره حیات سیاسی و اجتماعی مردم آمریکا به چشم می‌خورد. در این کتاب انقلاب آمریکا در بستر قرن‌ها درگیری بین انگلیس و فرانسه و هلند شکل گرفته است و نشان می دهد که چگونه کمک به مستعمرات آمریکایی در هر دو ملت باعث پیروزی و استقلال آن‌ها شد. تاکمن بر نقش کلیدی‌ای که توسط نیروی دریایی بازی شد، نگاه ویژه‌ای می‌اندازد و جزئیاتی از برنامهٔ تعیین‌کنندهٔ جنگ در یورک‌تاون را بازگو می‌کند.

 این کتاب که در 12 فصل نوشته شده، یکی از کتاب‌های تاریخی مهم در زمینه‌ٔ استقلال آمریکاست. عناوین فصل‌های کتاب عبارتند از: «استقلال ایالات متحده آمریکا را اولین بار اینجا یک خارجی به رسمیت شناخت»، «کوه طلا»، «گدایان دریا - رشد هلندی ها»، «بزرگ ترین دیوانگی دنیا - نیروی دریایی آمریکایی»، «دزد دریایی - قهرمان بالتیمور»، «هلندی ها و انگلیسی ها: یک جنگ دیگر»، «آدمیرال رادنی وارد می شود»، «دخالت فرانسه»، «حضیض انقلاب»، «با یک نبرد جانانه آمریکا از آن ما خواهد شد»، «لحظه سرنوشت ساز» و «فرصت آخر – نبرد یورک تاون»

برخلاف تصور اغلب ما آمریکا کشوری بدون تاریخ نیست؛ تاریخ این کشور اگرچه کوتاه و بسیار پر فراز و نشیب بوده اما وجود داشته و انگار تاریخی طولانی را با با فشردگی بسیار در این کشور می‌بینیم. به نحوی که گویی سیر تغییر و تحولاتی که در دیگر کشورها در چندین سده رخ داده، در آمریکا در کمتر از یک سده واقع شده است. سرعت گذر این کشور از مرحله یک مستعمره نشین بریتانیایی در اواخر قرن هجدهم، به کشوری استقلال یافته و سپس حرکت در راستای بدل شدن به کشوری مهم و تأثیرگذار در مناسبات جهانی در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم و سپس قرار گرفتن در جایگاه یک ابرقدرت در جهان دوقطبی در اواسط قرن بیستم و نهایتاً بدل شدن به تنها ابرقدرت در جهانی یک قطبی در اواخر قرن بیستم همگی نشان از سرعت این تغییر و تحولات و اهمیت بررسی و توجه به آن هاست. از سوی دیگر برخلاف بسیار از کشورها، هویت این کشور هویتی وابسته به تاریخ نیست، بلکه برساخته نهادهای فرهنگی، اجتماعی و سیاسی زمان حال است؛ به آینده نظر دارد، نه به گذشته.

درباره باربارا تاکمن

باربارا تاکمن مورخ و نویسنده آمریکایی، متولد 1912 در نیویورک بود و 78 سال زندگی کرد. تاکمن تحصیلات خود را در کالج ردکلیف (وابسته به دانشگاه هاروارد) در 1933 به پایان رساند و سال بعد را در زادگاه خویش و در توکیو برای «انجمن روابط اقیانوسیه» کار کرد. پدرش، موریس ورتهایم بانکدار آمریکایی، چند سالی‌ امتیاز مجله‌ی نیشن را داشت و در آن‌جا کاری به دخترِ خود واگذاشت. در سال 1937 با سِمت خبرنگار خارجی این مجله به اسپانیا رفت و مراحل اولیه‌ی جنگ داخلی اسپانیا را به چشم دید و گزارش کرد. در مادرید مدتی‌ همراه نیروهای جمهوری‌خواه به محاصره‌ٔ قوای دشمن درآمد و بعد در لندن برای مجله‌ی تبلیغاتی جمهوریخواهان مقاله نوشت و به آرمان آنان یاری رساند. در طول جنگ جهانی دوم روزنامه‌نگار باقی‌ ماند. او در سال 1939 با لستر آر. تاکمن که پزشک داخلی‌ و استاد دانشگاه منهتن بود ازدواج کرد. تاکمن در فوریه‌ی 1989، در هفتاد‌و‌هفت سالگی، بر اثر سکته‌ی مغزی درگذشت.

«سلام اول» آخرین اثر تحقیقی تاریخی باربارا تاکمن به شمار می رود که یک سال پیش از مرگش، در سال 1988 به چاپ رسیده است. نخستین کار جدیِ او در عالمِ نویسندگی کتابِ "کتاب مقدس و شمشیر بود" که روایتی است از جغرافیایِ بغرنجِ سیاسیِ فلسطین و اقداماتِ نابه‌سامانِ گذشته در چاره‌جویی برای مشکلاتِ منطقه. با نوشتنِ توپ‌های ماهِ اوت که پیش‌درآمدی است بر آغازِ عملیاتِ نظامیِ جنگ جهانی اول، جایزه پولیتزرِ ۱۹۶۳ را ازآنِ خود نمود. کتاب «استیلوِل و تجربهٔ آمریکا در چین» جایزه پولیتزر را در سال ۱۹۷۲ و برای بارِ دوم نصیب نویسنده کرد. استعداد بزرگ تاکمن ، استعدادی که وی را از بسیاری از مورخان متمایز می کند ، توانایی او در نوشتن تاریخ به عنوان یک روایت فکری و پیوند دادن حقایق متراکم و به‌هم‌پیوسته با روایت‌هایی غیرخطی و متفاوت از کتاب‌های تاریخی معمول و نزدیک به جذابیت‌های یک رمان است. باربارا تاکمن سال‌ها ریاست «انجمن مورخان آمریکا» و نیز «فرهنگستان هنر و ادبیات امریکا» را به عهده داشت. او دو بار برنده‌ جایزه‌ پولیتزر شد؛ یک بار برای کتاب توپ‌های ماه اوت و بار دیگر برای کتاب استیلول و تجربه‌ی امریکا در چین. همچنین در طولِ زندگی‌ یازده کتاب نوشت که همه‌شان در زمینه‌ی تاریخ بود.

کتاب سلام اول را به چه کسانی پیشتهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب به تمام علاقه‌مندان به مطالعهٔ تاریخ، خصوصاً کسانی که مایل هستند دربارهٔ سرگذشت پر فراز و نشیب آمریکا بیشتر بدانند، پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب سلام اول

اهمیت سلام اوستاتیوس در پیامدش بود. فرماندار جزیره با سرپیچی از سیاست دولتشان و تشویق فروش سازوبرگ نظامی به مستعمرات باعث نجات انقلاب امریکا در مرحلهٔ جنینی‌اش از خطر کمبود قدرت آتش شد. جرج واشینگتون نوشت که سال اول در اردوگاه امریکایی‌ها «هر نفر فقط ۹ خشاب فشنگ» داشت.۵ ماه اکتبر، شش ماه بعد از این‌که مستعمرات شورش مسلحانه را آغاز کرده بودند، واشینگتون به برادرش گفت: «مجبوریم آتشباری تقریبآ هرروزهٔ توپخانهٔ آن‌ها را تحمل کنیم و حتی یک تیر نیندازیم، چون باروت کم داریم و باید نگهش داریم برای هروقت که کت‌قرمزها میلشان کشید و از سنگرها بیرون آمدند و از بُرد توپخانه به ما نزدیک‌تر شدند.»۶ ژوئن ۱۷۷۵ در نبرد تن‌به‌تن «بانکر هیل» سربازان امریکایی بعد از این‌که باروتشان ته کشید ناچار به جنگیدن با قنداق تفنگ‌هایشان شدند.۷ انگلیسی‌ها به علت این‌که امکان بروز شورش را همیشه در این مستعمرات دیده بودند، به آن‌ها اجازهٔ تولید بومی سلاح یا باروت را نداده بودند و امریکایی‌ها مادهٔ خام شوره و مهارت ساخت باروت را نداشتند و برای تجهیزات نظامی به کشور مادر وابسته بودند. تسلیحاتی که از اروپا به هند غربی می‌آمد تنها موجودی قابل تهیه برای آن‌ها بود. هلندی‌های بی‌طرف، که تجارتْ حکم خون را در رگ‌هایشان داشت و با هیچ کاری به اندازهٔ دریانوردی آشنا نبودند، عرضه‌کنندهٔ عمدهٔ تسلیحات آن‌ها شدند و سنت اوستاتیوس، که مرکز تجارت قاچاق با این مستعمرات بود، انبار کالایی برای همهٔ فروشندگان شد. انگلیسی‌ها هر کاری کردند تا جلو محموله‌ها را بگیرند و تا خودِ لنگرگاه اوستاتیوس هم دنبال کشتی‌ها رفتند، ولی کشتی‌رانان هلندی با اطلاعات کاملی که از بادها و جزرومد داشتند معمولا سر آن‌ها را به تاق می‌کوبیدند و کارشان را ادامه می‌دادند. صدای اعتراض انگلیسی‌ها، که «فتنه‌گران خیانتکار» نباید هیچ «مساعدت و تقویت» از دولت‌های دوست دریافت کنند، روزبه روز خشم‌آلودتر از زبان نخوت‌آلود وزیرمختار بریتانیا، سلف سِر جیمز هریس، «عالی‌جناب والامقام» سر جوزف یورک ــ به قول جان آدامز) یکی از بنیان‌گذاران کشور امریکا)ـ، شنیده می‌شد. سر جوزف، پسر رئیس مجلس اعیان و رئیس دیوان عالی بریتانیا (فیلیپ، ارل اول هارویک)، شخصیت پرابهتی در جامعهٔ دیپلماتیک لاهه داشت. سر ویلیام راکسال، مقامی انگلیسی که به لاهه سفر کرده بود، می‌نویسد سر جوزف «خوان گسترده‌ای» داشت که بیش‌تر مرعوب‌کننده بود تا محبت‌آمیز، چون رفتار او «رسمی و تشریفاتی» بود و بیش‌تر به دل استات‌هولدر، امیر اورانژ، می‌نشست که به گفتهٔ راکسال «یک‌جور احترام فرزندانه» برای او قائل بود. اما بازرگانان دریانورد به رفتار سفیر اعتنایی نداشتند و بیش‌تر به کسب‌وکار خود اهمیت می‌دادند تا ظرایف دیپلماتیک.