کتاب ادیان در خدمت انسان

کتاب ادیان در خدمت انسان سخنرانی امام موسی صدر است که گروهی از مترجمان آن را به فارسی ترجمه کرده‌اند. این کتاب جستارهایی درباره دین و مسائل جهان امروز است.

درباره کتاب ادیان در خدمت انسان

مؤسسهٔ فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر، علاوه بر پیگیری قضیهٔ ربودن امام صدر، نشر اندیشه و روش و دستاوردهای فرهنگی و فکری او را مورد نیاز جامعه می‌داند و آن را وظیفهٔ بلافصلِ خود می‌شمارد. زیرا بر این باور است که دیدگاه‌های او، پس از گذشت نزدیک به سه دهه از غیبتش، هنوز تازگی و طراوت دارد و می‌تواند به پرسش‌های مطرح امروز جامعهٔ ایران نیز پاسخ گوید. علاوه بر این، حفظ میراث دینی و فرهنگی این مرز و بوم و این فرهنگ وظیفه‌ای است بر دوش همگان.

اهمیت و گسترهٔ موفقیت فکری و عملی امام موسی صدر را می‌توان از میزان کینه‌ورزی‌ها و زمینه‌سازی‌های چندجانبه برای اجرای توطئهٔ ربودن ایشان و دور نگه داشتن او از عرصهٔ پرتحول لبنان و منطقه درک کرد.

از این رو، مؤسسهٔ فرهنگی تحقیقاتی امام موسی صدر، که از آغاز کار آن دیری نگذشته، بر آن شد که گروهی را زیر نظر استاد موسی اسوار، برای ترجمه و ویرایش و آماده‌سازی محصولات فکری امام صدر، تشکیل دهد. ایشان که بی‌شک از چهره‌های برجستهٔ کتاب و کتابت در کشور است، بی‌دریغ و بدون چشمداشت و با قبول این مسئولیت، مسیر دشوار این راه را برای مؤسسه هموارتر کرد.

ادیان در خدمت انسان، از موضوع سخنرانی تاریخی امام موسی صدر در کلیسای کبوشیین بیروت اقتباس شده است. امام موسی صدر برای موعظهٔ آغاز روزه به این کلیسا دعوت شده بود. این رویدادِ بی‌نظیر، که نخستین بار شکل می‌گرفت، از جامعیت و جایگاه خطیب موعظه یعنی امام موسی صدر و احترام و مقبولیت او نزد مسیحیان حکایت داشت و نشانهٔ آن بود که این روحانی شیعه با عملکرد خود در بیان حقایق آسمانی و معنویت مشترک میان ادیان، در مقام منادی معرفت و معنویت، جایگاه ویژه‌ای دارد.

خواندن کتاب ادیان در خدمت انسان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به تفکرات امام موسی صدر پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب ادیان در خدمت انسان

آیا این ندای پاک، با آنچه دربارهٔ هدف در متون اسلامی آمده است، تفاوت دارد؟ "من ـ یعنی خدا ـ نزد شکسته‌دلان هستم؛ آنگاه که مریضی را عیادت، فقیری را یاری و حاجتِ نیازمندی را روا می‌کنی، من نزد آنانم."

اما دربارهٔ وسیلهٔ نیل به آن مقصود: خدا هر کوششی را برای به‌پا داشتن حق و هر فعالیتی را برای یاری ستمدیده، تلاشی در راه خود و چونان نماز در محراب عبادتش دانسته است. او خود عهده‌دار یاری و نصرت است.

از خلال این گواهی‌ها به انسان برگردیم تا نیروهای ویرانگر و متلاشی‌ساز انسان، این عطیهٔ الهی، را بشناسیم؛ انسان، مخلوقی که در صفات بر صورت خالقش آفریده شده است، خلیفهٔ خدا بر روی زمین، غایت هستی، آغاز و هدف جامعه و حرکت‌آفرین تاریخ. این انسان برابر است با مجموع نیروها و توانایی‌هایش؛ نه از آن رو که فلسفه و فیزیک در قرن ما بر تبادل و امکان تبدیل ماده، هر ماده، به انرژی توافق کرده‌اند بلکه از آن رو که ادیان و تجربهٔ علمی تأکید می‌کند که: "و أن لَیَسَ للإنسانِ إلّا ما سَعَی" برای انسان جز تلاش او چیزی نمی‌ماند و کارها جاودانه‌اند و اینکه ارزش انسان به شعاع‌ها و پرتوافکنی‌هایش در زمینه‌ها و افق‌های گوناگون است. از این رو، هر قدر توانایی‌های انسان را محترم بداریم و از آن‌ها حفاظت کنیم، به همان اندازه او را تکریم و جاودانه کرده‌ایم.

اگر بُعد آسمانیِ ایمانْ به انسان درک و همّتی نامتناهی و آرزوهای نامتناهی می‌دهد، او را در عین ناامیدی امیدوار نگه می‌دارد، نگرانی او را برطرف می‌کند، و او و دیگر انسان‌ها و او و دیگر موجودات را هماهنگ می‌سازد، و اگر ایمان با این بُعدش او را، هم از جلال و شکوهمندی و هم از جمال و زیبندگی بهره‌مند می‌سازد، بُعد دیگر این ایمان می‌کوشد که از انسان صیانت کند و حفاظت از انسان را واجب می‌داند و تأکید دارد که ایمانِ بدون التزام به خدمتِ انسان ایمان نیست.

باید همهٔ نیروهای انسان و نیروی همهٔ انسان‌ها را حفظ کرد و توسعه داد. از این روست که اصل کمال‌طلبی، از اولین رسالت‌ها تا پیام اخیر پاپ، مورد تأکید بوده است: "پیشرفت و ترقی اصیل باید کامل باشد، یعنی همهٔ انسان‌ها و همهٔ خصلت‌های انسانی را به کمال برساند و اصلاح کند." به همین جهت است که می‌بینیم، ادیان سرقت را حرام دانسته‌اند، زیرا سرقت غصب کردن نیروهای انسان و دستاوردهای این نیروهاست. این سرقت امروز به‌صورت استثمار و احتکار درآمده است و در پوشش پیشرفت صنعتی یا تأمین نیازهای ساختگی و از طریق ابزارهای تولید بر انسان تحمیل می‌شود تا او اشتهای کاذبی احساس کند و بیشتر مصرف کند.