دانلود و خرید کتاب صوتی ۵۳ نفر

کتاب صوتی ۵۳ نفر نوشته بزرگ علوی است. مجتبی بزرگ علوی از بزرگ‌ترین نویسندگان ایران است که او را با کتاب مشهور چشمهایش می‌شناسند. این کتاب در سال ۱۳۳۰ خورشیدی منتشر شد و داستان کسانی است در زمان رضاشاه به جرم عضویت و فعالیت در گروهی اشتراکی بازداشت و زندانی شدند. این کتاب بعد از اثر مشهور ورق‌ پاره‌های زندان منتشر شد. 

درباره کتاب ۵۳ نفر

 بزرگ علوی خودش  یکی از افراد گروه ۵۳ نفر بود که به هنگام بازداشت معلم بود. او در این کتاب خاطراتش از زندان را روایت می‌کند و سراغ آدم‌هایی می‌رود که دستگیر شده‌اند. این کتاب تصویری واضح از توهین و رفتار ماموران حکومتی دوران رضا خان است. 

بزرگ علوی درباره کتاب ۵۳ نفر می‌گوید:

مقصود من از «پنجاه و سه نفر» همین است. من می‌خواهم پیچ و مهره اجتماع دوره سیاه را به طور بارز به خوانندگان خود نشان دهم. محاکمه پنجاه و سه نفر با این وضع افتضاح‌آور که یکی از آثار ننگین تاریخ ایران به شمار می‌رود، محصول اوضاع و احوالیست که دوره سیاه را پابرجا کرده بودند: در محاکمه ۵۳ نفر و در گرفتاری و آزادی آنها تمام طبقات اجتماع ایران شریک بودند، بنابراین اگر من موفق شوم که حادثه ۵۳ نفر را به طوری که در حقیقت بوده، و وقایعی را که اطراف آن رخ داده، چنانکه شاید و باید، شرح دهم، گمان می‌کنم توانسته‌ام اوضاع اجتماع ایران را در این بیست ساله اخیر تشریح کنم.

شنیدن کتاب پنجاه و ۵۳ نفر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

کتاب ۵۳ نفر جزو ادبیات داستانی زندان است؛ مطالعه این کتاب را به علاقه‌مندان این سبک پیشنهاد می‌کنیم. بدون تردید مطالعه این کتاب خوانندگان را با فضای جامعه در دوران رضاشاه، آشنا می‌کند.

درباره مجتبی بزرگ علوی

سید مجتبی آقابزرگ علوی مشهور به بزرگ علوی در ۱۳ بهمن ماه ۱۲۸۳ در تهران متولد شد. پدر او حاج سید ابوالحسن و پدر بزرگش حاج سید محمد صراف نماینده نخستین دوره مجلس شورای ملی بود. مادر وی نیز نوه آیت‌الله طباطبایی بود. این نویسنده واقع‌گرا، سیاست‌مدار چپ‌گرا، روزنامه‌نگار نوگرا و استاد زبان فارسی ایرانی بیش از چهار دهه از نیمه دوم سده بیستم را در آلمان زیست و به ترجمه، نقد و فرهنگ‌نامه‌نویسی نیز پرداخت. بزرگ علوی را همراه صادق هدایت و صادق چوبک، پدران داستان‌نویسی نوین ایرانی می‌دانند. علوی را بنیانگذار ادبیات داستانی زندان در زبان فارسی دانسته‌اند؛ گرایش علوی به اثرآفرینی اجتماعی او را برجسته کرد. از مهم‌ترین آثار این نویسنده پرآوازه می‌توان به چمدان، ورق پاره‌های زندان، چشم‌هایش، سالاری‌ها، میرزا، موریانه، گیله‌مرد و روایت اشاره کرد.

بخشی از کتاب ۵۳ نفر

برادرش را هم می‌شناسم. عجب! به همین زودی معلوم شده است که جرمش چیست. یکی از معلمین که علت تنبلی شاگردان کلاس پنجم متوسطه را هم تأثیر نفوذ انگلیسی‌ها در ایران می‌دانست، و با دکتر ارانی بسیار بد بود، گفت «ولش می‌دهند. دکتر ارانی هم از آنهاش نیست. او حصاب کار خودش را می‌داند.»

معلم متظاهر به دانستن زبان فرانسه گفت: کمونیستی! آقای... کمونیستی. این یکی دیگه شوخی بردار نیست.

من فقط در فکر این بودم که یک جوری خودم را از این اطاق نجات دهم و به خانه برسانم و بعضی اوراقی را که در خانه داشتم، بسوزانم. زنگ کلاس را زدند. خانه من تا مدرسه دو سه دقیقه راه بود، موقعی که از عمارت بیرون آمدم و وارد حیاط شدم، چند قدمی به طرف در حیاط نرفته، دیدم مدیر مدرسه از همان در وارد شد. صلاح ندانستم که از مدرسه خارج شوم. زنگ کلاس را زده بودند، ممکن بود که از من ایراد بگیرد که چرا سر کلاس نرفته‌ام. گذشته از این شاید مأمورین زندان و یا آژان‌ها، چه می‌دانم کی، و یا جاسوسان دم در منتظر من باشند و یا این که عقب من به خانه بیایند و یا اینکه هم اکنون خانه من پر از آژان و تأمینات‌چی‌ها باشد. من آن وقت اطلاع نداشتم که اداره سیاسی هم وجود دارد. برگشتم و سر کلاس رفتم. هیچ نظرم نیست که در کلاس چه اتفاق افتاد. حتما اتفاق جالب توجهی که حواس مرا جلب کرده باشد، نیفتاده است. زیرا چیزی یادم نیست. فقط می‌دانم درس کلاس را تعطیل کردم و شاگردان را مشغول ساختم. با کمال عصبانیت توی اطاق راه می‌رفتم. فکر می‌کردم. چندین مرتبه پهلوی خود وضعیت شاعرانه یک نفر زندانی را مجسم کرده بودم. حالا این زندان! یادم می‌آمد که وقتی شعری از پوشکین خوانده بودم. به ابرها خطاب می‌کند، می‌گوید. شما هم مثل من بی‌خانمان هستید. آواره‌اید، جا و منزل ندارید. باد شما را پراکنده می‌کند. من هم همین طور هستم.