کتاب ۵۳ نفر

مجتبی بزرگ علوی از مشهورترین نویسندگان چپ‌گرای ایران و نویسنده کتاب ۵۳ نفر است. این کتاب در سال ۱۳۳۰ خورشیدی منتشر شد و به شمار کسانی اشاره دارد که در زمان رضاشاه به جرم عضویت و فعالیت در گروهی اشتراکی بازداشت و زندانی شدند.

درباره کتاب پنجاه و سه نفر

مجتبی بزرگ علوی در کتاب پنجاه و سه نفر، داستان ۵۳ نفری را روایت می‌کند که در زمان رضاشاه به جرم عضویت و فعالیت در گروهی اشتراکی بازداشت و محاکمه و به محکومیت‌های متفاوت زندانی شدند. بزرگ علوی خود یکی از این پنجاه و سه نفر بود که به هنگام بازداشت در مقام معلمی فعالیت می‌کرد. او ضمن روایت رویدادهای واقعی با هنر نویسندگی داستانی شیرین و جذاب و خواندنی پدید آورده است. سرتاسر این کتاب پر است از شرح برخوردهای توهین‌آمیز و خشونت‌بار مأموران اداره سیاسی با دستگیرشدگان که تصویری از فضای اختناق دوران دیکتاتوری رضا شاه به دست می‌دهد. نویسنده در وصف رفتار زندانبانان اظهار می‌دارد که آنچه در زندان تحمل‌ناپذیر بوده و هر روز و هر ساعت تکرار می‌شده و با همه عادی شدنش درون او و هم زنجیرانش را به شدت به درد می‌آورده، توهین بوده است.

خواندن کتاب پنجاه و سه نفر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

کتاب پنجاه و سه نفر جزو ادبیات داستانی زندان است؛ مطالعه این کتاب را به علاقمندان این سبک پیشنهاد می‌کنیم. بدون تردید مطالعه این کتاب خوانندگان را با فضای جامعه در دوران رضاشاه، آشنا می‌کند.

درباره مجتبی بزرگ علوی

سید مجتبی آقابزرگ علوی مشهور به بزرگ علوی در ۱۳ بهمن ماه ۱۲۸۳ در تهران متولد شد. پدر او حاج سید ابوالحسن و پدر بزرگش حاج سید محمد صراف نماینده نخستین دوره مجلس شورای ملی بود. مادر وی نیز نوه آیت‌الله طباطبایی بود. این نویسنده واقع‌گرا، سیاست‌مدار چپ‌گرا، روزنامه‌نگار نوگرا و استاد زبان فارسی ایرانی بیش از چهار دهه از نیمه دوم سده بیستم را در آلمان زیست و به ترجمه، نقد و فرهنگ‌نامه‌نویسی نیز پرداخت. بزرگ علوی را همراه صادق هدایت و صادق چوبک، پدران داستان‌نویسی نوین ایرانی می‌دانند. علوی را بنیانگذار ادبیات داستانی زندان در زبان فارسی دانسته‌اند؛ گرایش علوی به اثرآفرینی اجتماعی او را برجسته کرد. از مهم‌ترین آثار این نویسنده پرآوازه می‌توان به چمدان، ورق پاره‌های زندان، چشم‌هایش، سالاری‌ها، میرزا، موریانه، گیله‌مرد و روایت اشاره کرد.

بخشی از کتاب پنجاه و سه نفر

سخت‌ترین مصائب را می‌توان تحمل کرد. انسان به همه چیز عادت می‌کند. گرسنگی، سرما، اذیت و آزار حتی شکنجه در صورتی که تکرار شود قابل بردباری است. من کسانی را در زندان دیده‌ام که ده سال تمام روزی با دو نان و یک بادیه آب زیپو و یک کاسه آش و ۲ پیاله چای و چهار حبه قند زندگانی کرده‌اند ولی چیزی که در زندان غیرقابل تحمل بود و اگر هر روز هم، هر ساعت هم، تکرار می‌شد، باز درد شدیدی در درون ما ایجاد می‌کرد، توهین بود. اداره زندان خوب به این حقیقت پی برده بود و می‌دانست که فقط از این راه می‌توان دلیرترین مردان روئین‌تن را نیز از پا درآورد.

برای مطالعه‌ی جمله‌های بیشتری از کتاب پنجاه و سه نفر، بخش نمونه کتاب را رایگان دانلود کنید.