دانلود و خرید کتاب صوتی اتوبیوگرافی زنان در ایران معاصر

کتاب اتوبیوگرافی زنان در ایران معاصر نوشته‌ی افسانه نجم‌آبادی و با ترجمه‌ی سمیه طباطبایی، اثری پژوهشی و تحلیلی درباره‌ی شکل‌گیری و تحولات خودزندگی‌نامه‌نویسی زنان ایرانی است. این کتاب با گویندگی محیا ساعدی و توسط رادیو گوشه منتشر شده است. اتوبیوگرافی زنان در ایران معاصر به بررسی ریشه‌ها، موانع و مسیرهای طی‌شده توسط زنان ایرانی برای روایت زندگی شخصی خود در قالب نوشتار می‌پردازد و با رویکردی تاریخی و جامعه‌شناختی، جایگاه و چالش‌های این ژانر را در فرهنگ و ادبیات ایران واکاوی می‌کند. نسخه‌ی صوتی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب اتوبیوگرافی زنان در ایران معاصر

کتاب اتوبیوگرافی زنان در ایران معاصر با پژوهش و گردآوری افسانه نجم‌آبادی، به بررسی روند تاریخی و اجتماعی شکل‌گیری اتوبیوگرافی زنان ایرانی می‌پردازد. این کتاب با نگاهی تحلیلی، موانع فرهنگی، اجتماعی و ادبی را که زنان ایرانی در مسیر نوشتن از خود تجربه کرده‌اند، واکاوی کرده است. نویسنده با تکیه‌بر نمونه‌های تاریخی و معاصر، نشان داده است که چگونه ساختارهای مردسالارانه، ارزش‌های سنتی و هنجارهای اجتماعی، زنان را از بیان بی‌پرده‌ی زندگی شخصی‌شان بازداشته‌اند. در این کتاب، علاوه‌بر تحلیل متون و خاطرات زنان، به نقش ادبیات، سنت‌های شفاهی و حتی هنرهای دستی در بازنمایی تجربه‌های زنانه پرداخته شده است. اتوبیوگرافی زنان در ایران معاصر، با بررسی نمونه‌هایی از زندگی‌نامه‌ها و خاطرات زنان برجسته، تلاش کرده است تا تصویری از فرازونشیب‌های این ژانر در ایران ارائه دهد و به پرسش‌هایی درباره‌ی چرایی کم‌رنگ‌بودن صدای زنان در روایت‌های شخصی پاسخ دهد.

خلاصه کتاب اتوبیوگرافی زنان در ایران معاصر

کتاب اتوبیوگرافی زنان در ایران معاصر با تمرکز بر سیر تاریخی و اجتماعی اتوبیوگرافی‌نویسی زنان ایرانی، به بررسی دلایل کم‌رنگ‌بودن این ژانر در ادبیات فارسی می‌پردازد. نویسنده با تحلیل نمونه‌هایی از متون تاریخی، خاطرات و زندگی‌نامه‌های زنان، نشان داده است که چگونه ارزش‌های سنتی، ساختارهای مردسالارانه و هنجارهای فرهنگی، زنان را از نوشتن بی‌پرده درباره‌ی خود بازداشته‌اند. در بخش‌هایی از کتاب، به نقش آموزش، سوادآموزی و تغییرات اجتماعی در افزایش اعتمادبه‌نفس و شجاعت زنان برای روایت زندگی شخصی اشاره شده است. همچنین، نویسنده به تفاوت‌های میان اتوبیوگرافی زنان و مردان پرداخته و نشان داده است که حتی در موارد معدود، زنان اغلب ناچار بوده‌اند روایت خود را در پیوند با مردان یا در قالب دفاع از موقعیت اجتماعی‌شان بنویسند. کتاب با بررسی نمونه‌هایی از آثار زنان برجسته، مانند خاطرات تاج‌السلطنه و شعرهای فروغ فرخزاد، نشان داده است که چگونه زنان ایرانی، با وجود موانع، تلاش کرده‌اند صدای فردی و تجربه‌های زیسته‌ی خود را به عرصه‌ی عمومی بیاورند. در نهایت، کتاب به این نتیجه رسیده است که اتوبیوگرافی زنان ایرانی نه‌تنها بازتابی از تحولات فردی، بلکه نشانه‌ای از تغییرات اجتماعی و فرهنگی گسترده‌تر در جامعه‌ی ایران است.

چرا باید کتاب اتوبیوگرافی زنان در ایران معاصر را بشنویم؟

شنیدن کتاب اتوبیوگرافی زنان در ایران معاصر فرصتی برای آشنایی با تاریخ پنهان و کمتر روایت‌شده‌ی زنان ایرانی فراهم می‌کند. این کتاب با رویکردی تحلیلی و مستند، به مخاطب نشان می‌دهد که چگونه روایت زندگی شخصی برای زنان ایرانی، فراتر از یک تجربه فردی، به کنشی اجتماعی و فرهنگی تبدیل شده است. مخاطب با شنیدن این کتاب، با موانع و چالش‌هایی که زنان در مسیر بیان خود با آن روبه‌رو بوده‌اند، آشنا می‌شود و درمی‌یابد که اتوبیوگرافی‌نویسی زنان، نه‌تنها بازتابی از تحولات فردی، بلکه نشانه‌ای از تغییرات اجتماعی و فرهنگی گسترده‌تر در جامعه‌ی ایران است. همچنین، این کتاب به مخاطب کمک می‌کند تا نگاه تازه‌ای به نقش ادبیات، سنت و هویت زنانه در تاریخ معاصر ایران پیدا کند.

شنیدن این کتاب را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

شنیدن این کتاب به علاقه‌مندان مطالعات زنان، پژوهشگران ادبیات معاصر، دانشجویان علوم اجتماعی و کسانی که دغدغه‌ی شناخت تاریخ فرهنگی و اجتماعی ایران را دارند پیشنهاد می‌شود. همچنین، به کسانی که به موضوعات هویت، روایت شخصی و تحولات اجتماعی زنان علاقه‌مند هستند، توصیه می‌شود.

بخشی از کتاب اتوبیوگرافی زنان در ایران معاصر

«آدمی برای نوشتن از «خود» بیش و پیش از هر چیز باید به خویشتن باور داشته باشد و حیاتش را ارج نهد تا بتواند قلم به دست بگیرد و آنچه را که از سر گذرانده روی کاغذ بیاورد. او افزون‌بر خودباوری، به شجاعت هم نیاز دارد. شجاعت؟! آری؛ شجاعت اگرنه بیشتر از خودباوری دست‌کم به همان اندازه به کار است. در جامعه‌ای چون جامعهٔ ایران، بی‌هراس نوشتن از زندگیِ پشت‌پرده دلِ شیر می‌خواهد. باید سر نترسی داشته باشی تا بی‌واهمه از داوری دیگران دروازهٔ زندگی شخصی‌ات را چهارتاق باز کنی و به خوانندگان بفرما بزنی و بگویی «شما که غریبه نیستید». اگر نیک در این دو خصلت تأمل کنیم درمی‌یابیم که نباید تا پیش از دوران مدرن در میراث نوشتاری فارسی به‌دنبال اتوبیوگرافی یا همان خودزندگی‌نامه باشیم؛ چراکه ارزش ذاتی انسان، بِما هُو انسان، انگاره‌ای است مدرن. تا پیش از این آنچه آدمی را ارزشمند می‌ساخت نه انسان‌بودن که معیارهای تعریف‌شده‌ای بود که ارزش و ارج آدم با آن سنجیده می‌شد؛ معیارهایی چون نژاد، طبقهٔ اجتماعی و مرد یا زن بودن. ناگفته پیداست در فرهنگی که زن زائده‌ای است بر خلقت آدم و برآمده از پهلوی او نمی‌توان انتظار داشت که وی به چُنان حدّی از خودباوری برسد که دربارهٔ زندگی‌اش قلم‌فرسایی کند.»