دانلود و خرید کتاب صوتی انقلاب امید

خلاصه‌کتاب صوتی انقلاب امید نوشتهٔ اریک فروم و ترجمهٔ رضا اردلان و با صدای مسعود آشوری است و شنیدار آن را منتشر کرده است.

درباره خلاصه‌کتاب صوتی انقلاب امید

در خلاصه‌کتاب صوتی انقلاب امید نقدی بر جامعه صنعتی و فرایند ماشینی‌شدن‌زدگی و مصرف‌زدگی در این جوامع آمده است. اریک فروم در کتاب «انقلاب امید»، با رویکردی انتقادی، از بحران ماشین و مسئله به تسخیر درآمدن انسان به دست صنعت سخن گفته است. فروم در این کتاب، با نگرشی اومانیستی و با باور به شأن انسانی و مرکزیت انسان در جهان، از دنیایی سخن می‌گوید که با نشاندن ماشین در جایگاهی برتر، انسان را به برده ماشین و جزئی از یک ماشین غول‌آسا بدل کرده و این گونه زندگی انسان را از معنا تهی کرده است. فروم اما یکسره نومید نیست و ماشینی‌شدن انسان و از میان رفتن شأن انسانی در جوامع صنعتی را به عنوان وضعیتی محتوم و غیر قابل تغییر نمی‌پذیرد و از ضرورت مبارزه انسان برای احیای انسانیت و شأن انسانی خویش سخن می‌گوید. فروم در این کتاب، ضمن نقد جوامع صنعتی و ازخودبیگانگی انسان در این جوامع، به راهکارهای مقابله با این از خودبیگانگی و غلبه بر آن می‌اندیشد. او معتقد است که انسان باید ماشین را به خدمت یک زندگی انسانی و در شأن انسان درآورد.

شنیدن خلاصه‌کتاب صوتی انقلاب امید را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

شنیدن این کتاب را به دوستداران مطالعه پیرامون وضعیت انسان در جهان صنعتی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره اریک فروم

اریش فروم (اریک فروم) در ۲۳ مارس ۱۹۰۰ به دنیا آمد. او روان‌کاو و جامعه‌شناس آمریکایی - آلمانی‌تبار، روان‌شناس اجتماعی در مکتب فرانکفورت و همچنین یک سوسیال‌دموکرات و از برجسته‌ترین فیلسوفان مکتب اومانیستی است. فروم در آثارش کوشید تا ارتباط میان روان‌شناسی و جامعه را شرح دهد. او معتقد بود که با به‌کاربستن اصول روانکاوی به‌عنوان علاج مشکلات و بیماری‌های فرهنگیِ انسان، راهی به‌سوی تحقق یک «جامعهٔ معقول» و متعادل از لحاظ روانی خواهیم یافت.

بعضی از مشهورترین کتاب‌های این نویسنده عبارت‌اند از: «هنر عشق‌ورزیدن»، «گریز از آزادی»، «روانکاوی و دین»، «انسان برای خویشتن»، «پژوهشی در روان‌شناسی اخلاق»، «هنر بودن»، «انقلاب امید: در ریشه‌های عوامل غیراومانیستی و اومانیستی جامعه صنعتی» و... .

اریک فروم در ۱۸ مارس ۱۹۸۰ درگذشت.

بخشی از خلاصه‌کتاب صوتی انقلاب امید

«بزرگ‌ترین مشکل در مواجهه با امید، تشخیص امیدِ آگاهانه و هوشیار از امید ناآگاهانه و ناهوشیار است. بسیاری از مردم هوشیارانه احساس امیدواری می‌کنند، در حالی که ناهوشیارانه ناامید هستند. در واقع آنچه بر ناخودآگاه فرد حاکم است، نقش مهمی در میزان کیفیت زندگی‌اش دارد، امّا اکثر افراد این وجه از خود را نادیده می‌گیرند.

یک عامل تأثیرگذار دیگر در کیفیت امید، ایمان است. ایمان نه به معنای قبول داشتن چیزی یا کسی، بلکه ایمان در معنای اصیل آن که عبارت است از یقین داشتن به مسائل ثابت نشده، دانش درباره احتمالاتِ نزدیک به واقعیت و آگاه بودن از امکان باروری و زایش.

ایمان به معنی پیش‌بینی کردن آینده نیست؛ بلکه دیدن زمان حال و باور به امکانات نهفته در آن است. اغلب افراد وقتی پای ایمان به میان می‌آید، آن را چیزی یکطرفه، متعصبانه و سخت می‌دانند؛ امّا ایمانی که در اینجا مدنظر ماست، ایمان همنشین با امید است. چنین پدیده‌ای فقط حاصل اطمینان به واقعیت احتمالات است. ایمان، اطمینان داشتن به نتیجه نهایی نیست؛ بلکه اطمینان داشتن به امور نامطمئن است. منظور از این حرف آن است که در ایمان داشتن، مسئله اصلی بینش و ادراک انسانی است. بنابراین می‌توان گفت که ایمان بر پایه تجربه‌های زندگی و دگرگونی و تحول ما استوار است، نه یک عامل بیرونی.

اگر بخواهیم تفاوت مشخصی بین ایمان معقول و ایمان نامعقول قائل شویم، باید بگوییم ایمان معقول نتیجه فعالیت درونی انسان است؛ یعنی حاصل درگیری فکر و احساسات آدمی است، امّا ایمان نامعقول نتیجه تسلیم شدن انسان در برابر یک موضوع بیرونی است. در ایمان نامعقول، موضوع ایمان ممکن است یک بت، رهبر یا یک ایدئولوژی خاص باشد که فرد تحت هر شرایطی در مقابل آن سر تسلیم فرود می‌آورد. باید گفت چنین ایمانی به هیچ عنوان نمی‌تواند در خدمت امید قرار بگیرد.

در زمینه روابط انسانی، ایمان داشتن به فرد دیگر به معنای اطمینان داشتن به ذات و هستهٔ آن فرد است؛ این یعنی قابلیت اعتماد و تغییرناپذیری گرایش‌های اساسی او. به همین دلیل است که ما می‌توانیم به خودمان نیز ایمان داشته باشیم. وقتی می‌گوییم من به خودم ایمان دارم، منظورمان ایمان به ثبات و پایداری عقایدمان نیست؛ بلکه ایمان به راه و رسم اساسی زندگی‌مان و به جوهر و شالوده خوی و منش‌مان است.

با در نظر گرفتن این تفاسیر از ایمان، باید گفت امید حالتی است که پا به پای ایمان قدم برمی‌دارد. ایمان بدون امید دوام پیدا نمی‌کند و در مقابل، پایگاه امید چیزی جز ایمان نیست.

یکی دیگر از مؤلفه‌های انسانی که در کنار ایمان و امید قرار می‌گیرد، «جرأت» است. هرچند ما عادت کردیم جرأت را در مورد چیزهایی به کار ببریم که زندگی را به خطر می‌اندازند، امّا در اینجا منظورمان چیزی در ارتباط کامل با زندگی است. بنابراین از اصطلاح اسپینوزا فیلسوف قرن هفدهم، به جای جرأت استفاده می‌کنیم: شکیبایی.»