دانلود و خرید کتاب صوتی پوپولیسم چیست؟

کتاب صوتی پوپولیسم چیست؟ نوشته یان ورنر مولر است که با ترجمه بابک واحدی و صدای مهران نوروزی منتشر شده است. این کتاب به یکی از دغدغه‌های دنیای امروز یعنی پوپولیسم می‌پردازد.

درباره کتاب پوپولیسم چیست؟

این کتاب می‌کوشد به ما در شناخت پوپولیسم و مواجهه با آن کمک کند. این کتاب می‌خواهد توضیح دهد که چه قِسم سیاست‌مداری را می‌توان پوپولیست دانست. خواهد گفت که شرط لازم ولی نه کافی برای پوپولیست بودن، انتقاد از نخبگان است. در غیر این صورت، هر آن‌کس که از وضع موجود، مثلاً در یونان، ایتالیا یا ایالات متحدۀ امریکا انتقاد کند بنابه‌تعریف پوپولیست خواهد بود. همچنین، اگر انتقاد از نخبگانِ موجود تنها شرط پوپولیست بودن باشد، همۀ نامزدهای ریاست‌جمهوری ایالات متحده پوپولیست خواهند بود، زیرا هرچه باشد همۀ آن‌ها «علیه واشینگتن» به‌پا خاسته‌اند. 

این کتاب در ادامه توضیح می‌دهد پوپولیست‌ها، علاوه بر نخبه‌ستیز بودن، همیشه کثرت‌ستیز هم هستند. پوپولیست‌ها ادعا می‌کنند که آن‌ها، و فقط آن‌ها، نمایندۀ مردم هستند. این کتاب در ادامه به ریشه‌های عمیق‌تر پوپولیسم خاصه تحولات اجتماعی‌اقتصادی اخیر در غرب می‌پردازد. همچنین به این پرسش پرداخته‌ است که چطور می‌توان به‌درستی با سیاست‌مداران پوپولیست و نیز هواداران آن‌ها مواجه شد.

این کتاب اثری ارزشمند است که مفاهیم بسیاری درباره پوپولیسم را روشن می‌کند و کمک می‌کند شنوندگان به تعریف درستی از این واژه و کارکرد سیاسی آن برسند.

شنیدن کتاب پوپولیسم چیست؟ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان علوم سیاسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب  پوپولیسم چیست؟

در ایالات متحده، واژۀ پوپولیسم اغلب با ایدۀ یک سیاستِ مساوات‌طلب چپِ اصیل در نزاعِ بالقوه با مواضع حزب دموکرات گره خورده است؛ حزبی که در نظر منتقدان پوپولیست زیاده میانه‌گرا یا، به تبع بحث‌های مطرح‌شده در اروپا، در اسارت و در خدمت تکنوکرات‌ها (یا بدتر از آن، «توانگران») است. سرآخر هرچه باشد، در معنای خاص کلمه، این مدافعان «مِین استریت» در مقابل «وال‌استریت» هستند که پوپولیست خوانده و به این عنوان تکریم (یا تقبیح) می‌شوند. و حتی وقتی این پوپولیست‌ها از جمع سیاست‌مداران حرفه‌ایِ حاکم هم باشند، مثل بیل دو بلاسیو، شهردار نیویورک، و الیزابت وارن، سناتور ماساچوست، باز وضع به همین منوال است و این انتقاد در جای خود باقی است. در ایالات متحده عجیب نیست که بشنوید مردم از «پوپولیسمِ لیبرال» بگویند، درحالی‌که چنین تعبیری اگر در اروپا شنیده شود تناقضی آشکار به‌نظر خواهد رسید، چراکه درک مردمان دو سوی آتلانتیک از هردو مفهوم لیبرالیسم و پوپولیسم کاملاً متفاوت است. چنان‌که می‌دانیم، «لیبرال» در امریکای شمالی چیزی در ردیف «سوسیال‌دموکرات» است و «پوپولیسم» گونه‌ای آشتی‌ناپذیر از آن؛ در مقابل در اروپا، پوپولیسم هرگز نمی‌تواند با لیبرالیسم جمع شود، اگر منظورمان از دومی چیزی در ردیف احترام به کثرت‌گرایی باشد و درکی از دموکراسی که قیود و موازنه‌ها (و در کل، قیدوبند خواست مردم) را ضروری می‌داند.

کاربردهای سیاسی مختلفِ این واژه به‌قدر کافی گیج‌کننده بودند، لیکن ظهور جنبش‌های نو در پی بحران مالی جهان، خاصه تی پارتی و تسخیر وال‌استریت، بیش از پیش بر این پیچیدگی افزود. هردوی این جنبش‌ها را پوپولیست خوانده‌اند، تا بدان‌جا که حتی گفته شده است ائتلافی میان نیروهای راست و چپِ منتقدِ سیاست حاکم پدید آمده، و «پوپولیسم» مخرج مشترک احتمالی آن است. شیوه‌ای که رسانه‌ها در پوشش اخبار انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۱۶ در پیش گرفتند هم این تصور همسنگی و همگرایی را تقویت کرد: دانلد ترامپ و برنی سندرز ظاهراً هر دو پوپولیست بودند، یکی در سمت راست طیف سیاست و دیگری در سمت چپ آن. هردوی آن‌ها، چنان‌که مُدام گفته می‌شد، دست‌کم این وجه مشترک را داشتند که «طغیان‌گران علیه تشکیلات حاکم» هستند و محرکشان «خشم»، «استیصال» یا «رنجش» شهروندان است.