کتاب ازدواج های فیلیپس بورگ

کتاب ازدواج های فیلیپس بورگ داستانی از مارتین والزر با ترجمه اژدر انگشتری است. این داستان درباره پیشرفت و سقوط روزنامه‌نگاری جوان به نام هانس بویمان در دوران شکوفایی اقتصادی آلمان است.

مارتین والزر بعد از نوشتن این کتاب، جایزه هرمان هسه را از آن خود کرد. 

هدف از راه‌اندازی مجموعه ادبیات داستانی نشر بیدگل آن بوده که با بهره‌جستن از تجارب گذشته این نشر و با یاری مترجمانی خوب و زبان‌دان، در کنار مهارت هنری و فنی سایر اعضای نشر، ترجمه‌هایی خوب و دقیق از آثار ادبی ارائه شود که درخور نام نویسنده‌ها و آثار این مجموعه باشد.

به‌جز توجه به زیبایی و پیراستگی ظاهری و محتوایی ترجمه‌ها، می‌خواهیم آثاری از فرهنگ‌های مختلف در اختیار خواننده فارسی‌زبان قرار دهیم و تلاشمان آن خواهد بود که متن‌ها ترجیحاً از زبان اصلی‌شان برگردانده شوند و بدین‌ترتیب، امید آن داریم که خواننده فارسی هم بیشتر بخواند هم دقیق‌تر.

درباره کتاب ازدواج های فیلیپس بورگ

ازدواج های فیلیپس بورگ اولین رمان مارتین والزر است. کاری که برای او شهرت را به ارمغان آورد و او را به نویسنده‌ای شناخته شده بدل کرد. 

مارتین والزر پیش از اینکه کار نوشتن این رمان را آغاز کند، برای برنامه‌ای تلویزیونی و رادیویی می‌نوشت. این شغل او سبب شده بود تا با طبقه مرفه نوظهوری آشنا شود. این‌ رخدادها به دوران شکوفایی اقتصادی آلمان در دهه۱۹۵۰ میلادی و پس از جنگ برمی‌گردد. او همین آشنایی‌ها و روابط را دستمایه نوشتن کتاب ازدواج های فیلیپس بورگ کرد. داستانی که از تنش میان طبقات بالا و پایین جامعه صحبت می‌کند. 

در این کتاب با هانس بویمان آشنا می‌شویم. روزنامه‌نگاری جوان که در شهر اشتوتگارت یا همان فیلیپس بورگ رمان زندگی می‌کند و سیر پیشرفت و سقوط او را بررسی می‌کنیم. این داستان از دیدگاه چهار زوج بیان می‌شود که وابستگی خاصی به هم ندارند و تنها از روی عادت و مصلحت‌اندیشی کنار هم مانده‌اند.

کتاب ازدواج های فیلیپس بورگ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

خواندن کتاب ازدواج های فیلیپس بورگ را به تمام علاقه‌مندان به ادبیات داستانی ترجمه و رمان‌های خارجی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره مارتین والزر

مارتین والزر (Martin Johannes Walser) ۲۴ مارس ۱۹۲۷ متولد شد. او در دانشگاه توبینگن و رگنزبورگ، ادبیات، فلسفه و تاریخ خوانده است و از سال  ۱۹۴۹ تا سال ۱۹۵۷ به عنوان کارگردان تلویزیون کار می‌کرد. او با نوشتن کتاب ازدواج های فیلیپس بورگ مشهور شد و کتاب‌های بسیاری را مانند نیم وقت، اسب یک شاخ، سقوط، اسب فراری، دفاع از دوران کودکی، فواره و مرگ یک منقد را نوشته است. 

مارتین والزر همچنین جوایز ادبی بسیاری را از آن خود کرده است. از میان آن‌ها می‌توان به جایزه گئورگ بوشنر، در سال ۱۹۸۱ و جایزه صلح انتشارات کتاب در آلمان ۱۹۹۸ اشاره کرد. 

بخشی از کتاب ازدواج های فیلیپس بورگ

بله، احتمالاً خانم فربر و بچه‌اش حق داشتند این‌طور فخرفروشی کنند. خانم فربر به آدم‌شناسی‌اش می‌نازید. قبل از ازدواجش در خانه چندتا آدم‌حسابی کار کرده بود، کسی نمی‌توانست گولش بزند! آبروریزیِ آن خانمِ واریته، اینکه اصلاً پایش را در این خانه گذاشته بود، دسته‌گلی بود که شوهرش به آب داده بود، او بود که راهش داده بود، بین پنج تا هفت عصر قضیه را یک‌سره کرده بود، جلوی آن پتیاره کم آورده بود. زن‌های همسایه خیلی در جریان نبودند. خبرها پیش خودِ خانم فربر بود. ولی آن پتیاره دلش را نرم کرده بود، جنگ و دعوا لازم نیست عزیزم. و او، خانمِ خانه، هفت ماه طول کشیده بود تا آن موخرماییِ ادکلن‌زده را که در واریته کارلْس شماره‌ها را روی سِن می‌بُرد، بیرون کند. ماه‌های سختی بودند، ماه‌هایی که او و اویگن واقعاً بیشتر از کلّ سال‌های ازدواجشان با هم دعوا کرده بودند. نکند که اویگن و آن رقاصه (در خیابان ترائوبرگ آن دختر شماره‌بَر را این‌طور صدا می‌زدند) سروسرّی با هم داشتند؟ یک‌بار صاف تو رویِ رقاصه گفته بود که دیگر می‌داند که او، آن رقاصه، دنبالِ شوهرش موس‌موس می‌کند. آن‌وقت زنک از خنده ریسه رفته بود، وقتی نگاهی به خانم فربر انداخته بود، خودش را جمع کرده بود، قد راست کرده بود، خیلی هم خوش‌قدوبالا بود، واقعیت را باید گفت، و خیلی شمرده و از بالا گفته بود: «خانم فربر عزیز، خودتون رو درگیر همچین خیالات خامی نکنین! من و شوهر شما؟ شوهر شما (در حالی‌که مثل اسب به پره‌های دماغش باد انداخته بود) واسه من واقعاً زیادی لاغرمردنیه، متوجهین؟ واقعاً زیادی لاغرمردنیه!» 

این حرف خیلی به خانم فربر برخورده بود. ولی این بیشتر غصه‌دارش کرد که بقیه فکر می‌کردند شوهرش زیادی لاغرمردنی بود، آن‌قدر که از آن لحظه به بعد کاملاً مطمئن شد که شوهرش با آن رقاصه هیچ سروسرّی نداشته بود. و وقتی برای شوهرش تعریف کرده بود که او برای آن رقاصه زیادی لاغرمردنی است، او هم نظرش را در مورد آن یارو تغییر داد. چهارده روز بعد هم بیرون انداخته شد.

خانم فربر، بعد از اینکه برای هانس بویمان همه‌چیز را درباره سَلَفش تعریف کرده بود، گفت، با آقای جوان بهتر کنار می‌آید؛ بیشتر از آن بیکاره‌ای هم که در اتاق زیر شیروانیِ بالایِ اوست و اوضاعش خیلی تعریفی ندارد، به دلش می‌نشیند. اسمش کلاف است، برتولت کلاف، بیکاری که تمام روز و بیشتر وقت‌ها حتی تا نصفه‌شب هم مشغول نوشتن است؛ باوجودی‌که هنوز سی‌سالش هم نشده اصلاً آدم خوش‌صحبتی نیست، موجودِ اَجق‌وجقی‌ست، یک جای کارش می‌لنگد، خانم فربر ته‌وتوی این را هم در خواهد آورد. تعجبی ندارد که حتی زنش هم از دستش فرار کرده. هول‌هولکی باروبندیلش را بسته، البته چیز زیادی هم برای بستن نداشته، و از آنجا رفته، بدون خداحافظی. و این جناب کلاف تا امروز هم لزومی ندیده که به او، به خانم صاحبخانه، توضیحی درباره این اتفاقات بدهد. نگاهش که به آدم می‌افتد، آدم یخ می‌زند. ولی دیگر خیلی که اینجا نخواهد ماند، چون دلش برای اشپوررها می‌سوزد؛ آدم خیلی مشکوکی‌ست، بی‌ادب و پر از مخفی‌کاری، تازه بیعار هم است. اصلاً نباید با کلاف سروکار داشته باشد، این را گفت و به روی هانس لبخند زد؛ حتماً تاحالا متوجه شده که او با کلاف سنخیتی ندارد، به خاطر همین هم می‌داند که با او مشکلی نخواهد داشت.