کتاب زنده به گور

کتاب زنده به گور، مجموعه هشت داستان کوتاه از صادق هدایت است که در قالب یک کتاب منتشر شده‌اند و عموما درباره‌ی زندگی انسان‌هایی است که پوچی و تلخی زندگی را تجربه کرده‌اند و به دنبال معنایی برای زندگی می‌گردند.

درباره‌ی کتاب صوتی زنده به گور

زنده به‌گور، نام مجموعه داستان‌های کوتاه صادق هدایت است. داستان‌هایی که از پوچی، بیهودگی و تلخی زندگی حکایت می‌کند و روایتگر انسان‌هایی است که در زندگی به نوعی به بن‌بست رسیده‌اند و در تلاش برای پایان دادن ب زندگی هستند. زندگی که خود نکبت‌بار می‌خوانند. آن‌ها در عمق وجودشان دردی دارند که روح را در هم می‌شکند ولی مرگ هم آن‌ها را از خود می‌راند. بسیاری معتقدند داستان زنده به گور متاثر از زندگی خود صادق هدایت است.

خواندن کتاب زنده به گور را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر از داستان کوتاه لذت می‌برید، کتاب زنده به گور را بخوانید. زنده به گور برای کسانی که دوست دارند با آثار بزرگان ادبیات معاصر ایران آشنا شوند هم کتاب جذابی است.

درباره‌ی صادق هدایت

صادق هدایت در تاریخ ۲۸ بهمن ۱۲۸۱ متولد شد. او نویسنده، مترجم و روشنفکر ایرانی بود. صادق هدایت را همراه محمدعلی جمال‌زاده و بزرگ علوی و صادق چوبک یکی از پدران داستان‌نویسی نوین ایرانی می‌دانند.

هدایت از پیشگامان داستان‌نویسی نوین ایران و نیز، روشنفکری برجسته بود. بسیاری از پژوهشگران، رمانِ بوف کور او را مشهورترین و درخشان‌ترین اثر ادبیات داستانی معاصر ایران دانسته‌اند. هرچند آوازه هدایت در داستان‌نویسی است، امّا آثاری از متون کهن ایرانی مانند زند وهومن یسن را بازنویسی کرده او همچنین آثار نویسندگانی مانندِ آنتون چخوف، فرانتس کافکا، آرتور شنیتسلر و ژان پل سارتر را نیز ترجمه کرده‌است. شمار بسیاری از سخنوران ایرانی نسل‌های بعدی، از غلامحسین ساعدی و هوشنگ گلشیری و بهرام بیضایی تا رضا قاسمی و عباس معروفی و دیگران، هر یک به نوعی کمتر یا بیشتر تحت تأثیر کار و زندگی هدایت واقع شده و درباره‌اش سخن گفته‌اند.

از دیگر آثار صادق هدایت می‌توان به زنده به گور، سگ ولگرد، نیرنگستان، سایه روشن و فواید گیاهخواری اشاره کرد.

صادق هدایت در ۱۹ فروردین سال ۱۳۳۰ در پاریس خودکشی کرد و چند روز بعد در قطعهٔ ۸۵ گورستان پر-لاشز به خاک سپرده شد.

بخشی از کتاب زنده به گور

پریشب آنجا بودم، در آن اطاق پذیرائی کوچک. مادر و خواهرش هم بودند، مادرش لباس خاکستری و دختـرانش لباس سرخ پوشیده بودند، نیمکت‌های آنجا هم از مخمل سرخ بود، من آرنج را روی پیانو گذاشـته بـه آن‌هـا نگـاه می‌کردم. همه خاموش بودند مگر سوزن گرامافون که آواز شور انگیز و اندوهگین ‹‹کشـتیبان ولگـا›› را از روی صفحه سیاه درمی‌آورد. صدای غرش باد می‌آمد، چکه‌های باران به پشت شیشه پنجره می‌خورد، کش می‌آمد، و با صدای یکنواختی با آهنگ ساز می‌آمیخت.

مادلن جلو من نشسته با حالت اندیشناک و پکر سر را بدست تکیه داده بود و گوش می‌کرد. من دزدکی به موهـای تابدار خرمائی، بازوهای لخت، گردن و نیم رخ بچگانه و سر زنده او نگاه می‌کردم. این حالتی که او بخودش گرفته بود بنظرم ساختگی می آمد، فکر می‌کردم که او همیشه باید بدود، بازی و شوخی بکند، نمی‌توانستم تصور بکنم که در مغز او هم فکر می‌آید، نمی‌توانستم باور بکنم که ممکن است او هم غمنـاک بشـود، مـن هـم از حالـت بچگانـه و لاابالی او خوشم می‌آمد.

این سومین بار بود که از او ملاقات کرده بودم. اولین بار کنار دریا به آن‌ها معرفی شدم ولی با آن روز خیلـی فـرق کرده. او و خواهرش لباس شنا پوشیده بودند، یک حالت آزاد و چهره‌های گشـاده داشـتند. او حالـت بچگانـه، شیطان و چشم‌های درخشان داشت. نزدیک غروب بود موج دریا، ساز، کازینو همه به یادم می‌آید. حـالا صـورت آن‌ها پژمرده، اندیشناک و سر بگریبان زندگی می‌نماید با لباس‌های سرخ و ارغوانی مد امسال که دامن بلنـد دارد و تا مچ پای آنها را پوشانیده!