کتاب در راه

کتاب در راه نوشته جک کرواک است که با ترجمه احسان نوروزی منتشر شده است. رمان پیشِ روی‌تان ظرف سه هفته نوشته شده، اوایل آوریل سال ۱۹۵۱ روی کاغذ رُلی به طول شصت متر، چون سبک جدیدی که جک کرواک بیست و نه‌ساله برای نوشتن رمان جدیدش انتخاب کرده بود مجالی برای عوض کردن کاغذ ماشین‌تحریر نمی‌گذاشت.

درباره کتاب در راه 

نوشتن خودانگیخته سبک این اثر است. اول‌شخص، سریع، دیوانه‌وار، اعترافی. در راه تا شش سال ناشری پیدا نکرد، ولی وقتی سپتامبر ۱۹۵۷ منتشر شد برای همیشه امریکا را تغییر داد. کرواک عاشق سبک بی‌باپ در موسیقی جاز بود. از همین‌روست که در اثرش نه‌تنها تلاشی است برای بازسازی موسیقی چارلی برد پارکر در قالب کلمات، بلکه عملاً مشتمل بر بخش‌هایی است در ستایش از جاز و خُرده‌فرهنگ مرتبط با آن. این کتاب سرشار از هیجان و دنیاهای عجیب است که خواننده را تا انتها با خودش همراه می‌کند.

خواندن کتاب  در راه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به ادبیات داستانی پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب در راه

اولین سواری‌ام با یک کامیون قُلدر بود که یک پرچم قرمز هم داشت، حدود سی مایل تو دل ایالت سرسبز و محشر ایلینوی رفتیم، راننده اشاره کرد به جایی که جادهٔ ۶، که توش بودیم، می‌خورَد به جادهٔ ۶۶ و از آن‌جا تبدیل می‌شوند به یک جاده که یک‌عالم راه را می‌رود طرف غرب. حدود سهٔ بعدازظهر، بعد از خوردن پای‌سیب و بستنی تو کافه‌های کنار جاده، یک ماشین کوپه که زنی راننده‌اش بود نگه داشت. دنبال ماشین رفتم، زنی میان‌سال بود. تقریباً به سن مادر بروبچه‌هایی مثل من، که پی کسی می‌گشت تا برایش تا آیووا رانندگی کند. من که دربست در اختیار بودم. آیووا! خیلی از دِنوِر دور نبود و وقتی می‌رسیدم آن‌جا می‌توانستم استراحت کنم. چند ساعتِ اول را او راند و انگار توریست باشیم، یک جا هم اصرار کرد برویم کلیسایی قدیمی را ببینیم، و بعد من نشستم پشت فرمان و هر چند رانندهٔ تحفه‌ای نیستم ولی کل مسیر باقی‌مانده از ایلینوی تا دِیوِن‌پورت ایالت آیووا را که از راک آیلند می‌گذشت رانندگی کردم. آن‌جا بود که برای اولین‌بار تو زندگی‌ام رودخانهٔ می‌سی‌سی‌پی عزیز را دیدم که تو مه رقیق تابستان خشک و کم‌آب شده بود و بوی شدید تعفنش که همان بوی بدن خام امریکا بود حس می‌شد، چون می‌سی‌سی‌پی است که امریکا را می‌شوید. راک آیلند ــ خطوط راه‌آهن، آلونک‌ها، بخش کوچک مرکزی شهر؛ و بعد از پل دیون‌پورت دوباره همان‌جور شهرک‌هایی که همه‌شان زیر آفتاب گرم نواحی مرکزی بوی خاک‌اره می‌داد. از آن‌جا زن باید می‌رفت به راه خودش طرف شهر کوچکی در آیووا و من هم پیاده شدم.