کتاب بوطیقای ناسیونال‌سوسیالیسم؛ شرحی بر کتاب «نبرد من» هیتلر

کتاب بوطیقای ناسیونال‌سوسیالیسم؛ شرحی بر کتاب «نبرد من» هیتلر، از مجموعه تأملات نابهنگام، نوشته آلبرت کوشارکه، با تحلیل کتاب نبرد من، نوشته هیتلر نشان می‌دهد چگونه فردی با معرفی یک ایدئولوژی، می‌تواند بسیاری را طرفدار اهداف خود ‌کند.

کتاب بوطیقای ناسیونال‌سوسیالیسم؛ شرحی بر کتاب «نبرد من» هیتلر را با ترجمه‌ی ابراهیم موسوی در اختیار دارید. 

درباره‌ی کتاب بوطیقای ناسیونال‌سوسیالیسم؛ شرحی بر کتاب «نبرد من» هیتلر

هیتلر از بزرگ‌ترین دیکتاتورهای قرن اخیر است. نقشی که هیتلر در شکل گرفتن یکی از بزرگ‌ترین فجایع انسانی یعنی آغاز جنگ جهانی دوم داشت را نمی‌توان نادیده گرفت و انکار کرد. اما هیتلر چگونه توانست خود را از پایین‌ترین طبقات اجتماعی به جایگاه بزرگ‌ترین دیکتاتور دنیا برساند؟ کتاب نبرد من که نوشته هیتلر است در بسیاری از کشورها دنیا به عنوان یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌ها محسوب می‌شود. همین که چطور یک کتاب غیرحرفه‌ای  توانست نقشی چنین عظیم در بزرگ کردن هیتلر داشته باشد، پرسشی است که می‌توان صدها صفحه در پاسخ آن نوشت. آلبرت کوشارکه، در کتاب بوطیقای ناسیونال‌سوسیالیسم؛ شرحی بر کتاب «نبرد من» هیتلر، با ارائه تحلیلی از کتاب نبرد من، بر نقش کتاب به‌سان ابزار ترویج ایدئولوژی قدرت‌های دیکتاتوری تأکید کند. او توضیح می‌دهد که چگونه اوضاع اجتماعی زمینه را برای ظهور پدیده‌هایی مثل هیتلر فراهم می‌کند. همچنین بعد از تحلیل کتاب، نتیجه‌گیری می‌کند که جوامع امروزی از حوادث گذشته عبرت نمی‌گیرند و ناسیونالیسمی که به شکل‌گیری جریان هیتلری منجر شده بود، نزدیک است که دوباره سر برآورد.

کتاب بوطیقای ناسیونال‌سوسیالیسم؛ شرحی بر کتاب «نبرد من» هیتلر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

اگر به مطالعات سیاسی و جامعه‌شناسی علاقه‌مند هستید، کتاب بوطیقای ناسیونال‌سوسیالیسم؛ شرحی بر کتاب «نبرد من» هیتلر را از دست ندهید.

بخشی از کتاب بوطیقای ناسیونال‌سوسیالیسم؛ شرحی بر کتاب «نبرد من» هیتلر

سال‌هاست که دیگر کسی منکر این حقیقت نیست که اوضاع اجتماعی صرفاً در بازنمودهای فرهنگی‌شان «منعکس» نمی‌شوند. یکی از دلایل مهمش این است که مصادیق نمادپردازی‌های فرهنگی به کنش‌هایی شکل می‌دهند که در حوزه‌های نمادین آن‌ها هستند. این مصادیق برخلاف ابزارهای اندازه‌گیری، به صورت انفعالی تحت تأثیر اوضاع مفروض قرار نمی‌گیرند، بلکه به نسبت‌های مختلفی بر آن اوضاع تأثیراتی دگرگون‌کننده می‌گذارند. به بیانی دیگر، ارتباطی «سرد» و عینی بین واقعیت‌های اجتماعی و بازنمودهای فرهنگی آن‌ها -یعنی بین ابژه و مفهوم- برقرار نیست، بلکه بیشتر رابطه‌ای «داغ» و نسبتی دُوری میان آن‌ها برقرار است. حتی اگر با استانداردهای متعارف منطقی بسنجیم، می‌بینیم که این وضع حاکی از نوعی رابطهٔ سیال است که دائم تغییر می‌کند. به همین منوال، می‌توانیم از عبارت «گرمای واکنش» استفاده کنیم که از نظر معناشناختی به انرژی‌های اجتماعی مصرف‌شده در این رابطه وابسته است. بر روی طیف میزان صرف احساسات عاطفی که از علاقه تا نفرت کشیده شده است، سطح انرژی در وضعیت‌های مؤثر گوناگونی قرار می‌گیرد.