کتاب کفش‌های ایتالیایی

کتاب کفش‌های ایتالیایی نوشته هنینگ مانکل است و امیر یداله پور آن را ترجمه کرده است. مانکل یک نویسنده مشهور دنیای معمایی نویسی است و در داستان‌هایش سوال و هیجان در هم آمیخته می‌شود.

درباره کتاب کفش‌های ایتالیایی

فردریک سال‌ها در یک جزیره تنها زندگی می‌کند. او هر روز صبح یک گودال یخ درست می‌کند و در آن فرو می‌رود تا یادش بماند زنده است. او به این جزیره پناه برده است تا گذشته را فراموش کند و در دنیای جدید خودش تنهایی وقت بگذراند. اما بالاخره اتفاقات او را وادار به ترک آن‌جا می‌کند. این رمان روانشناسانه نگاهی متفاوت و جذاب است. گذشته‌ی فردریک حالا دوباره برگشته است و او را با خودش روبه‌رو کرده است. 

خواندن کتاب کفش‌های ایتالیایی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان ادبیات داستانی پیشنهاد می‌کنیم

بخشی از کتاب کفش‌های ایتالیایی

امروز هیچ نامه‌ای نرسیده بود.

روز پیش هم هیچ نامه‌ای نرسیده بود. اما یانسونِ نامه‌رسان به جزیره‌ام می‌آید. برایم از آن نامه‌های مزخرف نمی‌آورد. خودم منع‌اش کرده‌ام. دوازده سال پیش به او گفتم که اگر فقط می‌خواهد از این نامه‌های مزخرف بیاورد، خودش را به زحمت نیندازد. از پیشنهادهای ویژهٔ فروش کامپیوتر و ران خوک خسته بودم. به او گفتم که نیازی به این‌ها ندارم ــ مردمی که تلاش می‌کردند با رنجاندن من با این پیشنهادهای ویژه، عنان زندگی‌ام را به دست گیرند. سعی کردم به او توضیح بدهم که زندگی کم‌کردن قیمت‌ها نیست. زندگی چیزی از اساس مهم‌تر است. نمی‌دانم دقیقاً چه، اما به هر روی، آدم باید باور کند که مهم است، باور کند که آن معنای پنهانْ چیزی معتبرتر از برگه‌های تخفیف و کارت‌های قرعه‌کشی است.

با هم بحث‌مان شد. آخرین بار هم نبود. گاهی فکر می‌کنم این خشم ماست که ما را به هم پیوند می‌دهد. اما پس از آن دیگر هیچ نامهٔ مزخرفی نیاورد. آخرین باری که برایم نامه آورد ابلاغیهٔ انجمن محلی بود. بیش از هفت سال پیش بود، روزی پاییزی، با نسیم ملایمی از سمت شمال شرقی، و امواجی آرام. در نامه آمده بود که قطعه‌زمینی در گورستان به من اختصاص داده‌اند. یانسون گفت همهٔ ساکنان همین نامه را دریافت کرده‌اند. این خدمات جدیدی بود: همهٔ ساکنانی که مالیات می‌پردازند باید از مکان آرامگاه پایانی‌شان آگاه باشند، زیرا شاید بخواهند به گورستان بروند و پیدا کنند که با کی همسایه خواهند بود.

گذشته از رسیدهای افسرده‌کنندهٔ بازنشستگی، فرم‌های مالیاتی و گزارش‌های بانکی، این تنها نامهٔ واقعی بود که در دوازده سال اخیر دریافت کردم. همیشه حدود ساعت دو بعدازظهر، سروکلهٔ یانسون پیدا می‌شود. گمان می‌کنم او مجبور است این مسیر طولانی را بیاید تا بتواند هزینهٔ سفرش با قایق یا هیدروکوپترش را کامل از دفتر پست بگیرد. تلاش کرده‌ام در این باره از او بپرسم، اما جواب نمی‌دهد. شاید این من‌ام که باعث شده او به کار نامه‌رسانی ادامه دهد؛ شاید اگر او هفته‌ای سه بار در ماه‌های زمستانی و هفته‌ای پنج بار در ماه‌های تابستانی به موج‌شکن من سفر نمی‌کرد، مسئولان همهٔ مرسولات را باطل می‌کردند.