بریده‌هایی از کتاب کفش‌های ایتالیایی

مردم همیشه باروبنه‌ای دارند: بعضی‌شان اندوه و بعضی‌شان حیرت. باروبنهٔ من همیشه همین قندیل یخ بود.

آسان نیست که نزدیک‌ترین دوست‌ات کسی باشد که هیچ دوست‌اش نداری.

«زندگی به‌ندرت همان‌طور پیش می‌رود که آدم فکر می‌کند.»

سیاست‌مدارها همیشه وعدهٔ تأمین زندگی بهتری برای دورانِ سال‌مندی را می‌دهند و نوعی خدمات درمانی که در آن کسی زخم بستر نمی‌گیرد

زندگی در واقع همین است که در میان امواجِ همواره در تغییر و البته بی‌پایان قول‌ها قایق خودت را برانی.

«ترسیدن از کاری به این معنا نیست که شهامت‌اش را نداشته باشی.»

هر بار که زمین می‌خوری دوباره بلند شو و بایست. هرگز ننشین.

آدمی خیلی آسان راه‌اش را در درون خودش گم می‌کند، درست همان‌طور که در جنگل یا در شهر راه‌اش را گم می‌کند.»

«زندگی رؤیایی است که نمی‌شود از آن سردرآورد».

من مؤمن نیستم. اما آدمی می‌تواند هروقت نیاز داشته باشد، خدایان خودش را بیافریند.

اما درسی که گرفتم این است که قبل از مرگ باید وسایل‌ات را مرتب کنی و خیلی چیزها را دور بریزی.

در کشور ما، مردم گمان می‌کنند اگر کسی اندکی با خودشان متفاوت باشد یا باید در دل جنگل زندگی کند یا در جزیره‌ای مثل این.

اگر خیلی در زندگی دیگران کندوکاو کنی، یک دوستی بسیار زیبا را به خطر می‌اندازی.»