کتاب حالات و مقامات م. امید

کتاب حالات و مقامات م. امید مجموعه مقالاتی از محمدرضا شفیعی کدکنی است. او این مقالات را در طی نیم قرن نوشته و جمع‌آوری کرده است. نویسنده در ابتدا به بیوگرافی مهدی اخوان ثالث می‌پردازد. روایت زندگی اخوان ثالث در این بخش گرد‌اوری شده. بخش دوم کتاب مقاله‌ها و تحلیل‌های نویسنده از شعر اخوان‌ ثالث را در بر دارد.

اخوان ثالث یکی از چهره‌های بزرگ و ماندگار ادبیات معاصر ایران است. کدکنی که خودش نیز از بزرگان این ورطه است سعی در بازشناساندن شخصیت و شعر م. امید دارد. این مقالات که در نشر سخن به چاپ رسیده‌اند ویرایش ندارند و به سیاق اولیه‌ی نگارش کندکنی چاپ شده‌اند.

خلاصه‌ کتاب حالات و مقامات م.امید

کتاب با نامه‌ای از شفیعی کدکنی به هوشنگ ابتهاج درباره‌ی اخوان ثالث شروع می‌شود. کدکنی در این کتاب رویدادهای زندگی م. امید را شرح می‌دهد. او که طلبه‌ی جوانی بوده روزی شعری از اخوان می‌خواند و شیفه‌ی او می‌شود. یکی از جذابیت‌های کتاب همراه بودن با خاطرات است. شفیعی خاطرات خود و اخوان را نیز در این کتاب آورده است. حالات و مقامات م. امید از چشم‌اندازهای متفاوت به زندگی، شخصیت و شعر اخوان می‌پردازد.خواننده در این کتاب از شخصی‌ترین لحظات زندگی شاعر تا سیر سلوک سیاسی و اجتماعی شاعر خبردار می‌شود.

بخش دوم کتاب شامل نقدها و تحلیل‌های شفیعی کدکنی بر آثار اخوان است. او در برخی از نقدها اخوان را با دیگر شاعران هم‌زمانش مقایسه می‌کند. در قسمت‌هایی از کتاب نقدهای کوبنده‌ای بر احمد شاملو نیز به چشم می‌آیند. تحلیل‌های کدکنی از اشعار این شاعر بزرگ بیشتر فرمالیستی هستند. حالات و مقامات م. امید کتابی‌ست که عیار واقعی اخوان را بر خواننده عرضه می‌کند.

درباره محمدرضا شفیعی کدکنی

کدکنی متولد ۱۳۱۸ در نیشابور خراسان است. او از ابتدا به مدرسه نرفته و نزد پدر خود علوم فقه را آموخت. او مدرک دکتری زبان و ادبیات فارسی خود را از دانشگاه تهران گرفت. شفیعی کدکنی تا به امروز استاد گروه زبان و ادبیات دانشگاه تهران است. او را می‌توان در ردیف شاعران برجسته معاصر دانست. کدکنی به نقد فرمالیستی گرایش دارد. همچنین او بر شناخت سنت جهت دستیابی به مدرنیته معتقد است. نقدها و مقالات فراوانی از او درباره‌ی شاعران کلاسیک و معاصر در دسترس است.

جملاتی از کتاب حالات و مقامات م. امید

یک شب در همان ساعات حدود ۱ – ۲ بعد از نیمه‌شب تلفن زنگ زد: «همین پیرزنه رو می‌گم.» «کدام پیرزنه؟» «همین که [فلان نوع شعر] می‌گوید.»

گفتم: «خوب چی شده؟» گفت: «هیچی. او هم کمرش درد می‌کند! می‌گوید: دیسک کمر دارم.»

گاهی ساعت یک و نیم یا دو بعد از نصف شب با تلفن مرا از خواب بیدار می‌کرد که شعری گفته‌ام و فلان مصراع آن را دو جور گفته‌ام. تو ببین کدام صورت را بیشتر می‌پسندی؟