کتاب قصه‌های کنتربری

جفری چاسر،شاعر، نویسنده و فیلسوف انگلیسی، قصه‌های کنتربری را احتمالاً در اواخر دهه هشتاد قرن چهاردهم و اوایل دهه نود همان قرن تألیف کرد.

درباره قصه‌های کنتربری

قصه‌های کنتربری شرح سفری زیارتی است از لندن به سوی بقعهٔ سنت توماس، که طی آن زائران به منظور «کوتاه کردن رنج سفر» برای هم داستان تعریف می‌کنند. در سراسر کتاب مردی به نام هری بیلی حضور دارد که راهنما و مدیر گروه زائران و داور قصه‌هاست. او بدون اینکه از این همه مسئولیت واهمه‌ای به خود راه دهد جریان قصه‌گویی را هدایت می‌کند و جمع زائران را به شیوهٔ استادانه رهبری می‌کند.

کتاب حاضر از روی برگردان قصه‌های کنتربری به نثر لومیانسکی و مقابله آن با ترجمه‌های مدرن اثر چاسر به شعر که مشخصات آن‌ها در فهرست مراجع کتاب آمده، ترجمه شده است.

جفری چاسر تنها نزدیک به یک پنجم قصه‌های کنتربری را تکمیل کرد. کاری را هم که انجام داد در وضعیتی مملو از آشفتگی به حال خود رها کرد، اما با وجود این مشکلات، کتاب حتی امروز هم سرشار از حیات و تحرک است و در ردیف شاهکارهای ادبیات جهان قرار دارد و چاسر در کنار بزرگانی همچون شکسپیر و دانته و میلتون، از اساتید ادبیات انگلیسی محسوب می‌شود. شخصیت‌های داستان‌ها بسیار جالب‌ و هرکدام نماینده قشری از جامعه انگلستان‌هستند و محتوای قصه‌ها هم بسیار آموزنده و سرگرم کننده‌اند.

وقتی به انگیزه‌ها و اعمال آدم‌هایی که در قصه‌های کنتربری حضور دارند فکر کنیم بی‌تردید به نکات و بینش‌های نوینی درباره زندگی دنیای امروز خود دست می‌یابیم.

خواندن قصه‌های کنتربری را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

علاقه‌مندان به خواندن داستان‌ها و قصه‌های کوتاه عامیانه با خواندن این اثر سرگرم‌کننده می‌توانند ضمن لذت بردن از داستان‌ها با گوشه‌ای از فرهنگ مردم انگلستان در قرن چهاردهم و اوایل قرن پانزدهم میلادی آشنا شوند.

درباره جفری چاسر

جفری چاسر در عصر پرآشوب دوره حکمرانی ادوارد سوم در حدود سال‌های ۱۳۴۰-۱۳۴۵ به دنیا آمد. در سال ۱۳۴۹ طاعون یا مرگ سیاه از گرد راه رسید و همه‌گیر شد، طوری که جمعیت انگلستان به ثلث آن کاهش یافت. از طرفی زمانه چاسر سرشار از فرقه‌گرایی و نفاق مذهبی بود.

در واقع جامعه انگلستان در دوره گذار به سر می‌برد: از طرفی آیین شهسواری و شوالیه‌گری در اوج بود و از طرفی نظام ارباب رعیتی در حال فروپاشی بود. پدر جفری چاسر، جان ــ و پدربزرگ‌اش رابرت ــ تاجر شراب بودند و با دربار نیز روابطی داشتند. چاسر تحصیل ابتدایی خود را در مدرسه سن پل گذراند و سپس پادیوی خانه یک کنتس شد.

چاسر در سال ۱۳۵۹ به عنوان سربازی جوان با سپاه ادوارد سوم که طی جنگ‌های صد ساله به فرانسه حمله می‌کرد همراه شد و در رمس اسیر شد. سال بعد با پرداخت غرامتی معادل تقریبا ۶۰۰۰ پوند امروز (۱۶ پوند آن زمان) آزادش کردند. به درستی معلوم نیست چاسر از چه هنگام سرودن شعر را آغاز کرد. اما زمان تقریبی آن احتمالاً موقع بازگشت از فرانسه است که به ترجمه اشعار داستان گل سرخ (اشعار قرن سیزدهم فرانسه) سروده گیوم دو لوریس که بعدها ژان دومون تکمیل‌اش کرد پرداخت. در همین ایام به خدمت دربار درآمد. در سال ۱۳۶۷ او جزء خادمان مخصوص شاه بود و در متون رسمی دربار از او با عنوان «چاکر مخصوص ما» یاد شده است.

ادوارد سوم در بسیاری از مأموریت‌های خارجی چاسر را همراه خود می‌برد. چاسر زبان‌های ایتالیایی، لاتین و فرانسه را می‌دانست و تا حدودی از علوم عصر خود نظیر نجوم، طب، فیزیک و کیمیاگری (که ظاهرا از آن خیری ندید) آگاه بود.

چاسر در قلمرو ادبیات کلاسیک شیفته آثار ویرژیل، اوید، سنکا و سیسرون است و در میان ادیبان هم روزگار خود با آثار دانته، بوکاچیو (خالق دِکامرون( ۷) و پترارک آشناست. بزرگ‌ترین منظومه چاسر به نام ترویلوس و کرسیدا ترجمهٔ فیلوستراتو اثر بوکاچیو است. او چندی هم به عنوان رئیس گمرک و پس از آن، دبیر مخصوص شاه کار کرد.

چاسر در سال‌های آخر عمرش خانه‌ای در باغ کلیسای وست مینستر اجاره کرد. در ۲۵ اکتبر ۱۴۰۰ همانجا درگذشت و او را در کلیسای وست مینستر در قسمتی که بعدها به قطعهٔ شاعران معروف شد به خاک سپردند، جایی که به گفته ویل دورانت، «وی اولین و بزرگ‌ترین از خیل شاعرانی است که در آنجا سنگینی گام‌های مرگ را بر سینه خود احساس می‌کنند.»

جملاتی از کتاب قصه‌های کنتربری

این تاجر خانهٔ مجللی داشت که جمع بسیاری به خاطر مهمان‌نوازی او و زیبایی زنش پیوسته در حال آمد و شد به آنجا بودند. در میان مهمانان همه نوع آدمی اعم از خوب یا بد دیده می‌شد. از جمله راهب خوش قیافه و جسوری بود که به گمانم حدود سی سالش می‌شد و آنجا را پاتوق خود کرده بود. این راهب جوان و جذاب از زمان اولین دیدار با تاجر به قدری با او دوست و صمیمی شد که در خانه‌اش با آزادی تمام رفتار می‌کرد و از آنجا که هر دو در یک شهر به دنیا آمده بودند راهب به همه می‌گفت که تاجر پسرخالهٔ اوست. تاجر هم انکار نمی‌کرد. برعکس همانطور که مرغابی از آب خوشش می‌آید او هم از شنیدن این حرف خوشش می‌آمد و ته دلش از این دوستی راضی بود.