کتاب و حالا عصر است

در مجموعه داستان «و حالا عصر است» از نویسنده معاصر، طیبه گوهری ۱۲ داستان کوتاه او را می‌خوانید. یش از این از «طیبه گوهری» یکی دو داستان کوتاه در مجلات ادبی، اینجا و آنجا، منتشر شده‌بود و دو سه داستانش هم در جوایز ادبی مورد توجه و تقدیر قرارگرفته‌اند. اما ۱۲ داستان «طیبه گوهری» در این کتاب توانسته‌اند در کنار یکدیگر مجموعه‌ای قابل تامل بسازند، خواندنی، به دور از شعارزدگی و سطحی‌نگری. «طیبه گوهری» مسائل زنان- عشق، تنهایی، بیماری، خیانت- را درون‌مایه داستان خود قرار داده‌است و حداکثر تلاشش را کرده‌است از کلیشه‌های مرسوم دوری کند. نویسنده در یکی دو داستانش جنگ را هم دست‌مایه قصه گویی‌اش قرار داده‌است که از قضا از بهترین داستان‌های مجموعه داستان او هستند. بریده ای از اولین داستان کتاب با نام «هزارویک‌بار»: این آخری‌ها زنگ می‌زد، می‌گفت بگو آقاجان و عزیز دعایم کنند. بگو راضی باشند از من. می‌گفتم راضی‌اند، می‌گفت نیستند. می‌دانم که نیستند. بگو دلشان با من صاف شود. هر کس آمد این‌جا برای خودش زندگی ساخت، الا منِ لامصب که مثل خر توی گل گیر کرده‌ام. می‌خواستم بگویم این‌جا هم که بودی وجودی نداشتی حالا هم که رفتی فراقت مانده و بس. نگفتم. هرچه باشد برای من هم دوست بود هم برادر. خودتان هم که در جریان هستید، هرچه بود بعد از قضیه مرجان بود. نمی‌دانست کجاست و توی کدام کشور است. یک‌بار گفتند رفته سوئد. یک‌بار رم. دوست‌های از دشمن بدترش خبر دروغ می‌آوردند، تازه پیدایش هم که می‌کرد، مرجان شوهر کرده بود. شنیدم دو دختر دوقلو هم دارد. هر روز یک‌جای دنیا. نمی‌توانست با شرایط کنار بیاید. بریده بود. می‌دانید ما زن‌ها این‌طور نیستیم، گریز می‌زنیم به هر پس‌کوچه‌ای تا به بن‌بست نخوریم. گاهی خودمان را عادت می‌دهیم به چیزهایی که نمی‌توانیم تغییر دهیم و لذت می‌بریم از چیزهایی که واقعآ لذت‌بخش نیستند.