کتاب خاطره دو دوشنبه و دو نمایشنامه دیگر

کتاب الکترونیکی خاطره دو دوشنبه و دو نمایشنامه دیگر نوشتۀ آرتور میلر با ترجمۀ حسن ملکی در نشر بیدگل منتشر شده است. این کتاب شامل سه نمایشنامه از میلر است: خاطرهٔ دو دوشنبه، چیزی یادم نمی‌آد، و کلارا. آثار این مجموعه عمدتاً به مضامینی چون حافظه، هویت فردی و جمعی، و شرایط اجتماعی-اقتصادی انسان‌ها در موقعیت‌های بحرانی می‌پردازند. این کتاب در مجموعه نمایشنامه‌های بیدگل منتشر شده است.

درباره کتاب خاطره دو دوشنبه و دو نمایشنامه دیگر

این کتاب شامل سه نمایشنامه‌ از آرتور میلر است که هر یک از منظری متفاوت به مسئله‌ هویت، خاطره، و انسان در جامعه‌ صنعتی و مدرن می‌پردازند. نمایشنامه‌ اصلی، یعنی «خاطرهٔ دو دوشنبه» (A Memory of Two Mondays)، در دهه ۱۹۵۰ نوشته شده و یکی از آثار کمتر شناخته‌شده‌ی میلر است که در آن به فضای رکود اقتصادی دهه ۱۹۳۰ در آمریکا می‌پردازد. نمایشنامه در یک انبار فروش لوازم یدکی در بروکلین نیویورک می‌گذرد و روایتگر زندگی روزمره‌ گروهی از کارگران است که در فضای کسالت‌بار و بی‌روح کار، رؤیاها و آرزوهای شخصی خود را دنبال می‌کنند. این اثر برخلاف برخی از نمایشنامه‌های مشهورتر میلر مانند مرگ فروشنده یا بوته امتحان، بیشتر خصلت مستندگونه دارد و با تمرکز بر جزئیات زندگی کارگران، تصویری از روابط انسانی، نابرابری، و ناامیدی ارائه می‌دهد. قهرمان نمایشنامه جوانی است که می‌خواهد از فضای بسته‌ انبار فاصله بگیرد و با تحصیل، راهی برای رهایی بیابد.

نمایشنامه‌ دوم، «چیزی یادم نمی‌آد» (I Can't Remember Anything)، گفت‌وگویی است میان دو شخصیت سال‌خورده که گذشته‌ را مرور می‌کنند، اما همان‌طور که عنوان نمایشنامه نشان می‌دهد، حافظه در این میان دچار اختلال شده و تلاقیِ فراموشی با حقیقت، موقعیت‌های انسانی ویژه‌ای را خلق می‌کند. این نمایشنامه فضایی مینی‌مالیستی دارد و بیشتر بر گفت‌وگو و بازی ذهنی میان دو شخصیت متکی است. نمایشنامه‌ سوم، «کلارا» (Clara)، به موضوع روابط انسانی، خشونت، و مسئولیت اجتماعی در بستری خانوادگی می‌پردازد. اگرچه این نمایشنامه نیز نسبت به آثار معروف‌تر میلر کم‌تر شناخته شده است، اما نثر فشرده، گفت‌وگوهای تراژیک، و مسئله‌‌ عدالت اجتماعی در آن نمایان است. در کنار این سه نمایشنامه، مترجم کتاب یادداشت‌هایی برای درک بهتر فضای تاریخی و اجتماعی هر نمایشنامه و نیز جایگاه آن‌ها در کارنامه‌ هنری میلر ارائه کرده است. آرتور میلر (۱۹۱۵–۲۰۰۵) یکی از برجسته‌ترین نمایشنامه‌نویسان قرن بیستم آمریکاست. آثار او اغلب به بررسی بحران‌های فردی در بستر بحران‌های اجتماعی و اقتصادی می‌پردازند. از معروف‌ترین آثار او می‌توان به مرگ فروشنده، بوته امتحان، و همه پسران من اشاره کرد. میلر در دوران زندگی حرفه‌ای خود جوایز متعددی از جمله جایزه پولیتزر را دریافت کرده است.

کتاب خاطره دو دوشنبه و دو نمایشنامه دیگر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب مناسب دانشجویان و پژوهشگران تئاتر، علاقه‌مندان ادبیات نمایشی قرن بیستم، و کسانی است که به مضامین اجتماعی و روان‌شناختی در تئاتر علاقه دارند.

درباره آرتور میلر

آرتور میلر با نام کامل «آرتور اشر میلر» در ۱۷ اکتبر ۱۹۱۵ و در نیویورک به دنیا آمد و در ۱۰ فوریهٔ ۲۰۰۵ درگذشت. او نمایشنامه‌نویس و مقاله‌نویسی آمریکایی بود که برای تحصیل به دانشگاه میشیگان رفت. ابتدا در رشتهٔ روزنامه‌نگاری مشغول به تحصیل شد. در ژورنالِ دانشگاه به نام «میشیگان دیلی» فعالیت کرد و در همین زمان، اولین نمایشنامهٔ خود را نوشت؛ سپس رشتهٔ تحصیلی خود را به زبان انگلیسی تغییر داد. اولین نمایشنامهٔ او، برندهٔ جایزهٔ «آوری هاپوود» شد که او را بیشتر ترغیب کرد تا کار خود را به‌عنوان نمایشنامه‌نویسی حرفه‌ای دنبال کند. در سال ۱۹۴۰ با «ماری گریس اسلتری» ازدواج کرد و صاحب دو فرزند شد. در سال ۱۹۵۶ همسرش را ترک کرد و با ستارهٔ سینما، «مرلین مونرو» ازدواج کرد. آن‌ها در سال ۱۹۵۱ با هم آشنا شده بودند و پس از رابطه‌ای مخفیانه سرانجام ازدواج کردند. آرتور میلر بر اثر سرطان مثانه و ایست قلبی در خانه‌اش در کنتیکات چشم از جهان فرو بست. او برندهٔ جایزهٔ استوریاس در سال ۲۰۰۲ نیز بوده است. از میان آثار مکتوب او می‌توان به نمایشنامه‌های «مرگ فروشنده‌»، «چشم‌اندازی از پل»، «همهٔ پسران من»، «نوعی داستان عاشقانه» و «سقف کلیسای جامع» اشاره کرد.

بخشی از کتاب خاطره دو دوشنبه و دو نمایشنامه دیگر

«در عقب، نزدیکی‌های وسط، دری‌ست به توالت؛ روی این در قلاب‌هایی برای آویختن لباس‌ها. دیوار عقبی جز چنگک دوکی‌شکل بلند سفارشات چیز دیگری ندارد و لخت است؛ صبح هر روز سفارشات به نوک این چنگک الصاق می‌شوند و در طی روز کارگران آنها را برمی‌دارند و سفارش مربوطه را آماده می‌کنند. در وسط صحنه یک میز و صندلی کهنه و قدیمی وجود دارد. سمت راستِ پایین صحنه، یک میز کار کوچک قرار دارد و روی آن چند جعبه و یک لوله کاغذ بسته‌بندی، و ریخته‌پاشیدگی کلی. این مکان به‌ندرت جارو می‌شود.

دیواره‌های چپ و راست صحنه چیزی نیستند جز ردیف دهنه‌های کوچه‌هایی که از ردیف جعبه‌هایی تشکیل شده‌اند که تا سقف ادامه دارند. در قسمت وسطِ پایین صحنه باسکول چدنی بزرگی قرار دارد با وزنه‌ها و بازوی مربوطه‌اش.

ماهیت کار ساده است. افراد سفارش‌ها را از چنگک دیوار برمی‌دارند به داخل کوچه‌های جعبه‌ای می‌روند، کالاهای مربوطه را می‌آورند و روی میز می‌گذارند، و کنت آنها را بسته‌بندی می‌کند و نشانی را روی بسته می‌نویسد. استفاده‌هایی که از این میز می‌شود اینهاست: گاس و / یا تام کِلی روی آن نرخ پست معمولی یا اکسپرس را مشخص می‌کنند، روی آن غذا می‌خورند، به آن تکیه می‌دهند یا رویش خم می‌شوند، یا چیزهایی را زیر آن پنهان می‌کنند. این میز دقیقاً پاتوق اینجاست، برای همه.»